Weddenschap

Hoofdstuk II

Madison van Ophem

Nadat ik nog een keer ben onderzocht ga ik alvast in de aula zitten, er is al 1 uur voorbij en de tweede is ook al bijna over.

Als ik de bel heb gehoord zie ik mijn vriendinnen al komen, van alle kanten vragen mensen hoe het met me gaat.

Dan komt Claire - mijn beste vriendin - aanrennen, 'O Mad, ik mocht niet mee van meneer Klooster, in plaats daarvan moest ik weer gaan zitten en meedoen met de les! Dat is toch belachelijk!' 'Claire, het is oke' 'ja maar' 'het is oke, echt' 'o en ik ben ook zo'n slechte vriendin! Ik denk alleen maar aan mezelf, ik heb niet eens gevraagd hoe het met jou is!' Ze is ook zo'n dramaqueen 'Claire, alles gaat goed met me, echt je moet niet zo dramatisch doen' zeg ik met een glimlach.

De rest van de dag krijg ik van mensen die ik ken en niet ken bezorgde blikken en vragen over hoe het met mij gaat. Leraren hebben waarschijnlijk ook wel medelijden want ze zeggen niets als hun les wordt verstoord door deze mensen.

Aan het einde van de dag ben ik doodop, ik ben blij als de bel gaat en ik naar huis kan, totdat ik me bedenk dat ik nog moet nablijven. Yeah, leuk! Op naar het nablijflokaal!

___________________________

Luca van der Waal

Ik kom net op tijd aan bij het nablijflokaal als ik haar zie zitten, wat doet zij hier nou?!

Als ik om me heen kijk zie ik dat we de enigen in het lokaal zijn, samen met mevrouw de Wit.

'Jullie moeten stil zijn' hoor ik de irritante stem van mevrouw de Wit zeggen, 'en o wee als ik jullie hoor, dan zwaait er wat!' vervolgd ze haar verhaal. 'Nu ga ik weg en doe de deur op slot, de wc is in de linkerhoek en ik maak de deur om half zes weer open, nou succes met nablijven!' en ze smijt deur achter zich dicht en even later hoor ik dat ze hem op slot doet.

'Dus' zeg ik om de stilte te doorbreken. Ze negeert me dus ik zeg het nog maar een keer, ze negeert me nog steeds. Dit is irritant, ik besluit om actie te ondernemen en ga naast haar zitten, 'dus' fluister ik uitdagend in haar oor, ik zie kippenvel verschijnen op haar lichaam maar ze geeft geen krimp. 'Dus' schreeuw ik door het lokaal en ik sla tegelijk met mijn vuist op tafel om dat ene woord kracht bij te zetten. 'Kun je wat stiller zijn? Ik probeer te werken' zegt ze dan. Ik lach even maar dan bedenk ik me dat ze misschien wel serieus was. Dus pak ik haar boek af, 'zo, wat voor werk wil je nu doen? Of wil je je boek terug?' 'Jezus geef terug!' Eindelijk, ze praat ik dacht bijna dat ze me weer ging negeren.

'Het is half zes! Tijd om naar huis te gaan luie pubers!' Zegt mevrouw de Wit, nu al half zes? Maar we zitten hier pas net!

______________________
Madison van Ophem

Gelukkig maar dat mevrouw de Wit me kwam redden, dat ik dat ooit ging zeggen, maar het duurde echt eeuwen!

Ik loop snel het lokaal uit en bid in mezelf dat hij me niet achterna komt.

'Je vergeet je boek!' Hoor ik hem achter me roepen. Ik draai me om en op dat moment loopt hij me omver, 'die je dit graag ofzo?!' Schreeuw ik tegen hem, 'waar heb je het over?' Zegt hij vragend. 'Mij omgooien, vanochtend en nu weer!' Snauw ik. 'Ik zie in zijn ogen even een glimp van schuldgevoel verschijnen maar het is weer weg voor ik het beter kan zien. 'Ik ga naar huis' snauw ik 'en bedankt voor mijn boek' voeg ik eraan toe voordat ik het boek uit zijn handen gris.

Lees de volgende a/n, het is belangrijk!
-------------------------

Als eerste wil ik even mijn excuses aanbieden voor mijn uploadgedrag. Ik voel me net Sophie Milzink (kennen jullie die? Ze is zo'n leuk persoon!). Ik heb abnormaal lang gedaan over dit hoofdstuk wat vooral komt doordat ik weer naar school moest en dat was gelijk pittig, ik heb ook bijna geen tijd voor de lieve schatjes van mij WC crew, love naar jullie❤️
Ik moet echt meer tijd in gaan plannen om te schrijven, nu is deze a/n af, ik hoop dat mensen hem lezen want ik vind dat best belangrijk. Kusjes