The One Who Caught My Heart

Chapter 3: Friends

AUDREY’S POV

“Hoy! Nananaginip ka na naman ng gising.” Sigaw ni Coleen pagkapasok nila sa classroom namin. Ito talagang tatlong ito di na mapaghiwalay. 

“Hindi ano, I’m just thinking of something to write, para sa story ko.” Sabi ko sa kanila at ipinakita yung notebook ko na pinagsusulatan ko ng stories ko. 

“Ah, so sasali ka dun sa writing contest? Sabagay, malaki ang makukuha mong price plus a scholarship abroad, pagbutihan mo Audrey ha, we’ll be here for you.” Rachel cheered. Napangiti na lang ako, buti na lang talaga at may mga kaibigan akong katulad nila. 

“Uy, samahan nyo muna nga ako sa baba, di pa ako nagbreakfast eh, bili tayo ng makakain.” Tumayo naman kami ni Coleen para samahan si Camille sa baba. Nasa canteen na kami ng may sumitsit mula sa likod ko. 

“Miss Audrey.” Nagpantig ang mga tainga ko sa narinig, don’t tell me it’s him again. He is really pissing me off. 

“Ano na naman bang kailangan mo ha mister? Bakit lagi ka na lang nagpapakita sa akin, may atraso ba ako sayo?” I said. 

He just laughed, hindi ko rin alam kung bakit pero nakaka immune ang tawa nya. Yung tipong tinatakpan pa nya ng kamay ang bibig nya kapag tumatawa, not in a girly way but in a manly way and his aura is really different, ay ewan. Basta isa lang ang alam ko, weird sya. 

“No. I’m not a stalker. It just happens na sa parehong school tayo nag-aaral kaya magkikita at magkikita tayo.” He grinned. 

Umalis na lang ako sa harapan nya dahil ayokong masira ang araw ko. “Hey, sumama ka sakin mamayang lunch break.” Sabi nya sa akin, napatigil ako sa paglalakad at tumingin sa kanya. 

“Bakit naman ako sasama sa isang tao na di ko gaanong kilala.” Sabat ko sa kanya ng nakapameywang pa. “Just because, I don’t really have a reason pero alam ko na papayag ka. Okay?” Sabi nya at nag thumbs up pa. 

Hay, wala naman ata akong choice dahil baka hatakin pa ako nito mamayang lunch break palabas ng room namin. I just nodded at him and said goodbye. 

*****

Lunch break na at eto ako ngayon kasama na si Christian, hindi ko alam kung saan nya ako dadalhin kasi hindi naman ito ang way papuntang canteen. “So, dito mo ako dinala matapos mo akong pilitin kanina. Sa field ng school?” Mataray kong tanong. 

“Yes. Bakit, maganda naman dito ah, look, nakakarelax tsaka my friends want to meet you.” 

“Hep hep hep, hold it, bakit naman nila ako gusto makilala di ko rin naman sila kilala? Hindi naman tayo in a relationship and in the first place, are we even friends?” I asked again but now nagpunta na ako sa harap nya.

“Edi mag in a relationship tayo. It’s not that bad.” He simply said. “Ako ba talaga eh pinagloloko mo sa mga bagay na ‘to?” I laughed at him and he laughed too. 

I pushed him lightly on his shoulder and he just continued laughing. Mahilig pala magbiro itong si Christian may funny character din pala. Puro kasi inis ang nasa isip ko noong mga unang beses na nagkikita kami eh. 

Feeling ko kasi ang presko nya at katulad sya nung mga arrogant rich kids na nasa dramas, mali pala ako. Reality is really better than fiction. 

“Mukhang nagkakamabutihan na tayo dyan ah.” I heard someone say from behind, tumingin ako sa pinanggalingan ng boses kaya pati si Christian ay napatingin din. 

“Yo! James, Marcus, Luke.” Bati nya sa mga kaibigan nya. Paano ko nalaman? Hinulaan ko lang dahil sa way ng pagbati nya sa kanila at namukhaan ko sila dahil sila ang tumawag sa kanya sa café noon.