KaiSoo: My Contract With Mr. Kim Jongin

Chapter 2

On the day of my discharging from the hospital, I am anxious and scared of living with Jongin. Pinagusapan na namin lahat ng tungkol sa gagawin ko sa bahay niya at lahat ng expectations niya sa akin. Pero di ko maikakailang ang weird pa din sa pakiramdam. Nilalagay ko ang tiwala ko sa kamay ng taong nakabangga sa akin. Am I crazy?

Dinala ako ng nurse sa main entrance ng ospital sakay ng isang wheel chair at sumalubong sa akin si Jongin at ang kotse niya. Tinitigan ko sandali ang kotse niya bago tumingin sa kanya. Sa bilis ng pagbangga niya sa akin noon dapat may dent o kahit scratch man lang yung kotse niya. Hinintay kong umalis yung nurse bago magsalita. "Pinaayos mo?"

Tumango siya na siyang kinasimangot ko. Simula pa lang pagtatakpan na talaga niya yung nangyari. Sino ba talaga siya? I feel cautious with him and even a little scared. Di tama ang pakiramdam ko sa desisyon ko pero wala akong choice. I don't have a life. I'm homeless and broke. Ang pagtira sa bahay niya ang magtatago sakin mula kay Kris. Ito lang ang option ko. Tinulungan ako ni Jongin sumakay sa kotse at bahagyang napatulo ang luha ko. Sumakay na siya sa driver's seat kaya naman lumingon ako para di niya makita ang pag-iyak ko.

The drive from the hospital was long and quiet. Palihim kong pinunasan yung mga luha ko pero ramdam kong nakatingin siya sakin nung tumigil ang kotse sa red light.

"Are you okay?" Halos pabulong na tanong niya.

Umubo ako at tumango. "Yeah, ayos lang ako." Pagsisinungaling ko. I'm anything but fine right now. Pakiramdam ko isa akong malaking kabiguan sa buhay. I've stooped so low. Siguradong disappointed ang parents k. Ni hindi siguro nila ako makikila ngayon. My skin is pale and my eyes are tired. My hair was dry and flat when it used to be my best feature. I've been running for years. Yung mga gabing naghahanap ako ng ligtas na lugar na matutulugan kahit madalas ay sa park bench o sa hagdan ng mga simbahan. Nangayayat ako sa mga araw na hindi ko pagkain kahit na sobrang nananakit na ang sikmura ko. Yung pagkain sa ospital ang pinakamadaming nakain ko kumpara sa mga nagdaan na linggo.

Naputol ang pag-iisip ko ng tumigil si Jongin sa harap ng gate. Tumingala ako at nakita ang isang napakalaking puti na bahay at tatlong kotse sa garahe, isang Corvette, Range Rover, at Jeep Wrangler. I love jeep wranglers. Being from the south, manghang-mangha talaga ako sa mga ganyan at pinangarap na makabili niyan para sa mga mahabang road trips.

When I get a better look at the house, I'm in awe. Hindi siya sobrang laki o sobrang sosyal, pero malaki siya at malinis tignan. Modern but still timeless. It's almost like those white stone houses in Greece.

"Ang ganda ng bahay mo." mahing sabi ko nang itigil niya ang kotse at lumabas. Binuksan niya ang likod ng kotse ay kinuha ang ilang bags doon. Nang makalabas ako, iniabot niya ang mga iyon sa akin. "Para saan to?"

"Mga bagong damit yan. Hindi masyadong sosyalin, mga magandang t-shirt at pants lang para magamit sa araw-araw. Binilhan na din kita ng dalawang pares ng sapatos, nasa kwarto mo na ang mga iyon kasama na ng ibang kakailanganin mo." Kinuha ko na yung mga bag mula sa kanya. "Thank you."

"Yeah, di naman kita pwedeng hayaan na magmukhang basahan sa loob ng bahay ko." Well, just when I begin thinking he could be nice, the asshole comes out yet again. Sinundan ko lang siya papasok ng bahay ng tahimik. Binuksan niya ang main doors at bumungad sakin ang makintab at mapuputing tiles ng sahig na malamang ay kailangang panatilihing malinis araw-araw. Obsessed naman to masyado sa puti. Dahil ba maitim siya?

Napatingin ako sa curved staircase. "Sa taas ba ang kwarto ko?" Umiling siya. "Hindi, dito ang kwarto mo." Nagsimula siyang maglakad papasok ng kusina. It's all stainless steel with granite counters. Through a large door, nakita ko ang isang dining roon na mukhang di nagagamit. I guess di nagiimbita si Jongin ng mga tao para mag-dinner. Paglabas ng kusina ay isang connectadong silid na may sectional sofa at isang malaking flat screen na nakakabit sa pader. I eye a PlayStation. "Naglalaro ka?" Tanong ko habang nakaturo doon sa gaming system.