"Sabah olmak üzere, yine oturuyoruz yokluğunla karşılıklı...
En çok dertleştiğim kişi var karşımda. Her şeyimi paylaştığım, en sevdiğim, hatta taptığım. Odada derin bir sessizlik, bir şeyleri anlatmak için illa konuşmak gerekli değil ki zaten. Asıl konuşmadan bir şeyleri anlıyorsanız ne mutlu size. Tam karşımda, bana bakıyor yokluğun. Öylesine saf, öylesine güzel ki; seni aratmıyor bana. Aratmıyor dediğime bakma, göz kapaklarımı kapattığımda bile seni arıyorum.
Anlatıyorum yokluğuna, seni ne kadar çok sevdiğimi ve senden bir türlü vazgeçemediğimi. Aynı bir meleğe benziyor diyorum, gülümsediği anı hatırlayarak hayatta kaldığımı söylüyorum ona. Zamanla unutulur dediler, hep böyle avuttum kendimi. Zaman, seni unutturacağına kendini unutturdu. Geçen vaktin bir anlamı yokmuş sen olmayınca. Hep bir boşluk, ötesi yok. Boşluklar içerisinde yer doldurmaya çalışıyorum, onu bile yapamıyorum.
Tutuyorum elini, yokluğun bana tebessüm ediyor. Senin gülümsemeni andırıyor, şimdi fark ettim. Zaman geçiyor, güneş çıkmak üzere. Ben hala bakıyorum ona. Gözümü bile kırpmıyorum birkaç salise göremem diye. Beni asla bırakmayacağını biliyorum, zaten hep vardı yanımda. Hep bana eşlik etti yokluğun. Her ağladığımda gözyaşlarımı sildi. Dayanamıyorum artık, söylüyorum ona. Daha fazla olmuyor diyorum, bunca acı yeter diyorum. Sadece susuyor, teselli edemiyor çünkü hiçbir şeyin düzeleceğine o da inanmıyor. Yine ağlıyorum. Gözyaşımın yere düşmesi, sessiz olan odada yankılanıyor. Aynı seni görünce kalbimin attığı sesin şiddetinde. Saçlarımı okşuyor, yeniden gülümsüyor bana. Güneş çıkıyor tepeye, yalnızca dışarıyı aydınlatıyor. Odam çok karanlık, sen olmadığın sürece aydınlanmayacak biliyorum...
Derin bir iç çekiyorum kendi kendime. Ama iyi hissetmemi sağlayan bir şey var, şu anda huzurlu bir şekilde uyuduğunu biliyorum. Yatıyorum ben de, yokluğuna iyi geceler dedikten sonra. Gerçi geceden eser yok, sadece odamın karanlığından öyle sanıyorum. Yastığa bir gün seninle başımızı koyacağımı hayal ediyorum. Hafif bir tebessüm beliriyor yüzümde, hayali bile güzel diyorum yokluğuna fısıldayarak. O da tebessüm ediyor bana.
Gülümse sevdiğim kadın, gülümse. Sen gülümse ki dünyam aydınlansın. Sen gülümse ki çiçekler açsın. Ve sen gülümse ki, kalbimin atışı durmasın..."
