Je kent het wel. Die meisjes die prachtig zijn, maar niet zoals gewoon. Ze had geen blonde haren, blauwe ogen, was niet lang en megadun en miste de merkkleding. Haar haar krulde wild rond haar gezicht, ze waren bordeauxrood en haar ogen waren blauw, waar pretlichtjes in branden. Ze werd gevoed door geluk en vrolijkheid. Ze straalde, alsof ze de zon had ingeslikt. En ze had controle. Iedereen kon bij haar terecht, ze wist meteen hoe je was, wat er aan de hand was. Als je bij haar was kon ze ervoor zorgen dat je je speciaal voelde. Maar met een vingerknip kon ze je laten vallen. Hard en koud, en dan was je niets meer. Op en dag pakte ze mijn hart. Eerst trok ze er rustig aan, alsof het aan een zeiden koordje hing, heel zachtjes anders zou het breken. Daarna werd het trekken harder, misschien dacht ze dat mijn hart er aan zou wennen. Soms hoopte ik dat mijn hart losgelaten zou worden, dat het weer van mij was. Maar dat deed ze niet...
Ze bleef maar trekken.
Waarom laat je niet los Fay? Waarom?
JE LEEST
Ze Houdt Mijn Hart Vast {✅}
Short StoryZe leest mijn dagboek... Maar als ik zeg dat ze er mee moet ophouden ben ik onze vriendschap kwijt. Dus ik zwijg. Dit is van mij dus blijf eraf, of mijn driekoppige oranje eenhoorndolfijn komt je doorboren! ;-)
