"Is he my son?" malungkot niyang tanong sa akin, yumuko ako tsaka tumango. "Then why didn't you tell me?!" sigaw niya, tumingala ako "Because I was scared," mariin kong sabi sa kanya, "Scared of what?! What the fuck are you scared of?!" galit na galit siya, "Natatakot ako kasi baka mapilitan ka lang na mahalin ako! Natatakot ako kasi baka dahil nagbunga magpakasal tayo! Ayoko ng ganun!" pasigaw na paliwanag ko, tears are rolling down my cheeks.
"Ang sabihin mo, natatakot ka kasi kapag sinabi mo, ilayo kita sa kabit mo!", what?! "Are you accusing me of cheating?!" gulat kong tanong," Kilala mo ako, Mr.! At hindi ako ganun! Minahal kita ng buong puso!", pillit kong abutin yung kamay niya para hawakan, pero pumiglas siya. "Minahal ng tunay?! You know what? Enough of your stupid fucking lies." malamig niyang sabi bago kunin ang anak ko sa crib. Nanlaki ang mga mata ko, "WHAT DO YOU THINK YOU'RE DOING?!" galit kong tanong, "Ano pa ba? edi kukunin ko ang matagal mo nang ipinagkait sa akin," pagkasabi niya nun ay lumabas siya sa bahay ko, "You can't do that!" sigaw ko habang hinahabol siya palabas.
His POV
Parang piniga yung puso ko nung nakita ko siyang umiyak, damn. I love this girl so much, and I can't hurt her. But she deserves this. It's all her fault, kung hindi niya nilayo sa akin ang anak namin maayos sana kami. Lakad-Takbo ang ginawa ko papunta sa kotse ko, I don't want to see her, not now.
"PLEASE! DON'T DO THIS!" sigaw niya mula sa kabilang kalsada, kasabay ng pagsarado ko ng pinto ang pagtalsik niya,
*screech!* *crash*
"Shit. Allissa!!!!!!" sigaw ko, dali dali akong tumakbo papalapit sa katawan niyang nakahiga sa kalsada. Bumaba ang driuver ng kotse na nakabangga at nagsimulang magsorry ng magsorry habang dinadial ang ambulansya, lumapit ang kapatid niya sa kotse namin at kinuha ang anak naming naiyak na. "Shit. Babe, please don't leave us." ani ko habang naiyak sa tabi niya. "Hey, para kang bakla," nakuha pa niyang maang-asar, "Just take carae of our son alright? Please, make him feel special.", "Hey babe, para ka namang mang-iiwan na, walang ganyanan uyy" sabi ko, " Hindi mo naman kami iiwanan diba?" tanong ko, hindi niya ako nasagot kasi sinakay na siya sa ambulansya, buong byahe wala siyang malay, nagdudugo pa rin yung ulo niya pati may bakal sa bewang niya, fucking shit, naiiyak ako.
---sa ospital---
Isang oras na nakalipas pero hindi pa rin lumalabas ang doctor sa operating room, lahat kami kinakabahan. Naka-upo ako samantalang yung pamilya niya nakatayo at hindi mapakali, isa lang ang pwede kong gawin at maaaring maging solusyon ko, ang magdasal.
"Lord, alam ko pong madami akong kasalanan. Patawarin niyo po ako, patawarin niyo po ako as lahat ng mga ito. Alam ko po na napakasama kong tao, pero please. Wag niyo po parusahan ang asawa ko, ako na lang po. Iligtas niyo po siya, ilayo niyo po siya sa kamatayan. Patawarin mo po ako. Please, Amen." pagkatapos ko magdasal, saktong lumabas yung doctor sa operating room, nagtaka ako kasi ambilis niya maglakad. "Sino ang mga kamag--", "Just say it!" sigaw ko, "Hey son, calm down," sabi ni dad, "The girl lost too much blood, she needs atleast 10 packs of type O blood. We ran out of stock. We need it now." sabi ni doctor, tumakbo agad ako paalis, tinatawag nila ako pero hindi ko pinansin iyon, I need to get that 10 fucking packs of blood.
Dalwang ospital pa ang pinuntahan ko para makakuha ng 10 packs ng dugo, shit. My wife needs this. Maluha luha akong tumakbo sa operating room. Shit umiikot na paningin ko, ng makadating ako kinuha agad sa akin ang maletang naglalaman ng mga dugo, kasaby ng pagsara ng pinto ay ang pagbagsak ng katawan ko sa sahig, "Son!" sigaw ni dad tsaka nawalan ako ng malay,
*black out*
Nagising ako sa isang kwarto, napa-upo agad ako, enduring the pain of my head nilingon ko ang pamilya ko, "Dad, ang asawa ko?" tanong ko, nagulat siya kasi bigla akong nagsalita, "Son--", "You're awake?" pumasok ang dad ng asawa ko," Come, I'll show you where she is," sabi niya tsaka ako tumayo, naglalakad kami sa corridor then "That's her room," napatingin ako sa tinuro niya, "Morgue" pagbasa ko. No.no.no.no.no. my wife? "Tito, please tell me--", "No, she's gone." malugkot na sabi ni tito, "WHAT?! NO! NADALA KO NAMAN DIBA?! NADALA KO YUNG 10 PACKS!" galit na tanong ko, "Yes, you've brought it, but you were too late." umiiyak na kaming pareho.
Umalis na lang ako dahil hindi ko kayang makita ang asawa kong nakahiga sa malamig na kama at wala nang buhay, I can't. Umalis ako sa ospital at hindi nagpakita sa mga tao. I can't live without her. I'm so sorry my wife.
*************************************
Thank you for reading my first ever short story! This is 100% my originality. Thank youuuu.
-D
