ÇİZGİ

BİRİNCİ BÖLÜM # HOŞGELDİN.

Evet uzun bir süre oldu. Herkesin hayatında olumsuz giden olaylar vardır. Benimde öyle oldu. Kendimi yeni yeni toparlıyorum. Ve toparlamaya çalıştığım hayatı sizlere yazıyorum. Benim için zor bir kaç ay oldu. Çok fazla açıklama yapmayacağım. Benim gerçek yaşantım. Keyifle okumanız dileğiyle. .. ##########

Gerçek aşka inanır mısınız? Gerçeği söylemek gerekiyor ise ben inanmıyorum. Hayat onun için var olmuş. Sadece onun için yaşıyorum diye bir kavram yok benim için ne diyebilirim. Sadece anlamaya çalıştığım şeyler var. Duygu yoksunu olabilirim. İnandıklarım bir kaç yıl önce değişti. Hislere inanmak ne kadar değişebilir ise o kadar çok değiştim.

Uykusuz geçirdiğim geceler,ağlayarak uyandığım sabahlar unutamadıklarım. Aynaya baktığımda şişmiş gözler, dağınık kestane rengi saçlarım, koyu kahve rengindeki gözlerimin içindeki çaresizliği görmek.... Ben, kendimi çok dağıtığımı kabul ediyorum.

.............

# İşte o an geldi. Seni bulmak için çok bekledim. Bana gelmeni çok bekledim. Zaman aktı, acılarım silindi. Şehrin tüm ışıklarını yakın, karanlığıma aydınlık olun. #

Kendinden emin değildi kapıdan içeri girdiğinde ürkekti. Hafiften bir tebessüm belirdi yüzünde. Bana doğru yaklaşıp etrafa hızlıca bir bakındı. Çok az dökülmüş saçları belli oluyordu. Kot pantolonun üzerine giymiş olduğu beyaz tişörtü omuzlarını çok geniş gösteriyordu. Dikkatimi çekmedi desem gerçekten yalan söylemiş olurdum.

" Buyrun " dedim. Gülümseyerek ona doğru bir kaç adımda ben yaklaştım. Bu bir kaç adımın ilerde neler getireceğini tahmin etmeden.

" Uğur abi yok mu?" dedi.
Gözlerini gözlerimden kaçırmaya çalışarak. Masamın önündeki sandalyeyi işaret ederek oturmasını belirtim.

" Burada değil. " dedim. Sesimi kendim bile duymadım.
" Benim adım Nur burada asistanım. Zaten bunu görüyorsun." dedim salakça bir sırıtma olduğuna eminim yüzümde rezil oldum.
O an telefon çaldı. Hep zamanında olur böyle şeyler zaten. Masaya geçip kalemimi elime aldım. Okadar hızlı konuştum ki telefonda arayan kişiyi hiç anlamadım.

" İsim neydi?"

" Mehmet"

" Tanıştığıma çok sevindim. " klasik bir konuşma olsada ilgimi çekmişti. Sanki onda bilmem gereken çok şey varmış gibi hissediyordum.

" Önceden nerde çalıştın. Yada hiç çalıştın mı.? "

Gözleri gözlerimde kalmıştı. Ben cevabı merakla beklerken. O sadece bakınmakla yetindi.

" Hayır önceden çalışmadım. "
" Kaç yaşındasın? "

" 30 sen? "
" 23 "

" Neden hiç çalışmadın. Durumun iyi olmalı o zaman "
Morali bozulmuş gibi hissettim o an yalnış birşey mi söledim die düşünmedim değil.

" Hayır, on yıl kadar hapisteydim. " dedi.

Yüzümdeki şaşkınlığı saklayabildim mi hiç bilmiyorum. Kalbim korkudan olsa gerek hızla çarpmaya başlamıştı. Dıştan görünüşü hiçte öyle gözükmesede kimin ne yaşadığını elbette kimse bilemezdi. Saçlarının ortası hafiften dökülmüş belli oluyordu. Gözlerinin rengi anlatamıcam kadar güzeldi. Gerçekten çok güzeldi. Esmer teni pürüzsüz diyebilirim.. Kirli sakalı çokda yakışmış. Bunların yanında o bir suçlumuydu.
Sormaya korkuyordum.. Benim bir şeyler söylemimi bekliyor gibi bakıyordu.

" Neden? İçeri girdin."
Sesim titremesin diye kendimi sıktım.
Gülümsedi yanağında küçük bir gamzesi belirdi. Derin bir nefes aldığımı o an fark ettim. Nolduğunu anlamadığım merak,korku,adrenalin bir aradaydı. Ama o artık burada olucaktı.