SALINCAK

BÖLÜM 1

Ben Ceren evin biricik prensesi ve Sakman Holdinginin velihatı. Sarı uzun saçlara sahibim ve renkli gözlerim var. Anneme benzediğimi söylerler gerek fiziksel görünümüm gerek davranışlarım.

Kış aylarında olduğumuz için hava soğuktu ve o lanet gün benim doğum günümdü. Her yıl olduğu gibi bu yıl da doğum günümü kutlamaya gidiyorduk. Benim için yine büyük bir parti hazırlamışlardı.

Bizde partinin olacağı yere gidiyorduk annemle babam arabada happy birthday şarkısını söylüyorlardı. Kafalarında parti şapkası ağızlarında o düdük gibi kulak tirmalayici bi ses çıkaran değişik zımbırtı.
Her şeyi gayet net bi şekilde hatırlıyorum annemgil tam şarkının nakaratina girdiği zaman karşıdan hızlı gelen bir araç bize çarpmıştı en son hatırladığım şey annemin Cereeen diye bağrışı ve babamın hepinizi çok seviyorum değişiydi.

Sabah gözlerimi bir hastane odasında açtım aslında ben öyle sanıyordum tam 1 hafta boyunca hastanede kalmışım, ilk başta gözlerimi açmakta zorlansamda kaza anı beynime hücum edince gözlerimi açtım ve takılan serumları çıkardım. Hastane kolidoruna çıkınca hıçkırarak ağlamaya ve annem babam nerdesiniz diye bağırdım artık gözlerimden akan yaşlardan hiç bir şey görmüyordum.

Hastanedeki tüm çalışanlar başıma toplandı bağırmaya devam ederken kolumda bir acı hisettim ve karanlık.

Gözlerimi açmakta zorlanıyordum ama hastanenin o nefret ettiğim kokusu burnuma akın ettiğinde hastanede olduğumu anladım ve tum yaşadıklarımın bir kabus olmasını diledim.

O sırada aklıma babamla bi anım aklıma geldi

Baannemin cenazesindeydik ve babamı ilk defa ağlarken görüyordum gittim yanına sordum

"Baba birini kaybetmek bu kadar acı bir şey mi seni ilk defa yıkılmış görüyorum"

Babam gülümsedi onun gözlerinden akan yaşları sildiğim o küçük avcumu aldı ve küçük avuç içlerimden öptü"

"Evet canım içi, boncuk gözlü kızım birini kaybetmek çok acı bir şey ama her şeyi beraber atlatıcaz. Yaralarımızı sarıcaz sana söz veriyorum her şeyin üstesinden beraber gelicez"

Bu sözlerden sonra babam gülümsemişti ve bende babama gülümsemiştim"

Baba'm hani söz vermiştin her şeyin üstesinden beraber gelcektik.

Koluma baktığımda aptal serumlar yine takılıydı bende inatla geri çıkardım ve hastane kolidorlarinda dolaşmaya başladım. Beni gören hemşireler yatağa gitmem konusunda uyarsalar da onlara attığım bakışla hepsini susturuyordum. Hastanenin artık benim olmasi da sanırım baya bi işe yaramıştı.

Belki suan şımarık bir kız çocuğu gibi davranabilirdim ama pek umrumda olduğu soylenemzdi. İçimden de ağlamak yok diye tekrarlıyordum.

Kolidorun sonunda bana doğru gelen avukatı fark etmem biraz zaman almıştı ama fark etmiştim. Hızlıca bende ona doğru gitmeye başladım bu avukat güvendiğim tek insandı.

"Annemgil öldü mü"
"B-ben nasıl diyeceğimizi bilmiyorum Ceren"

O sırada gözümden bi damla yaş aktı.

"Kaza yapan araçtaki şahıs yakalandı mı"
"Kaza yapan aracın sahibi sanki yer yarıldı da içine girdi zaten kameraların olmadığı kör noktada kaza olmuş"
"Plaka?"
"I-ım ceren kaza olduktan sonra arabadan sizi çıkardıktan sonra her yer ateşe verilmiş siz de çevredekiler ve yangın sayesinde siz bulunmuşsunuz"

Ağzım açık bi şekilde Ahmet'in anlattıklarını dinliyordum bu bu nasıl bi canilik nasıl bi umursamazlıktı.

"Ahmet o her kimseyse o nu bulmamda bana yardım etmeye var mısın"

"Her zaman seninleyim Ceren"

**********
Diğer kameralardan bize çarpanın kim oldunu bulmuştuk. Bize çarpan Mehmet Başaranın oğlu Burak Başaran'dı.

Beyefendi genç kızların idolüydü ve o gün bir bardan çıkmış Porschesine atlamış sarhoş ve hızlı bir şekilde araba kullanmış ve bize çarpmiş benim hayatımı mahvetmişdi.

Ve bende Ceren Sakman'sam seni bitirmeye and içtim Başaran..

Arkadaşlar ilk Hikayem kusurlarım varsa affedin lütfen hikayeme vote vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.. 😊😀😁