Işıkları Kapatmaya Cesaretin Varmı?

Aleisha-Bölüm 1-

Kendime kapıdan gelen gıcırtıların gerçek olmadığını söylüyordum.Ama biliyordum ki duyduğum gıcırtı sesi gerçekti.Tıpkı başucumdan gelen nefes alma sesleri gibi.Deli gibi korkuyordum.Yorganın altına saklanmıştım.Sanki ölümden kaçabilirmişim gibi.Gıcırtı sesi daha da çoğaldı ve nefes alış sesleri yerini fısıltılara bıraktı.Sonum gelmişti.Hissedebiliyordum.Ya da sadece paranoyaktım.Bilmiyorum.Aniden gelen bir cesaretle içimde yorganı kaldırma isteği doğmuştu.Kendime engel olmaya çalıştım ama başaramadım.Deli gibi terlemiş ve susamıştım.Yorganı kaldırdım ve kendimden emin adımlarla mutfağa yöneldim.Aslında en az kaybolan küçük bir çocuk kadar korkuyordum.Sanki bende evin içine dolmuş olan karanlıkta ve karanlıktan gelenlerin içinde kaybolmuş gibiydim.Mutfağa gitmeden önce yatak odasına baktım.Annemler uyuyordu.Mutfağa girdim ve ışıkları açtım.Bardağa su doldurup içtim ve ışığı kapatıp odama doğru ilerledim.Tam odama girecekken annem karşıma çıktı.Sanki annem annem değilmiş gibiydi.O an tam olarak anlayamamıştım.Bana sesler geldiğini bu yüzden de beni kontrol etmeye geldiğini söyledi.Susadığımı ve mutfağa gittiğimi söyledim.Başını onaylar anlamda sallayarak yanımdan geçti.O an gördüğüm görüntü yüzünden dehşete düşmüştüm.Annemlerin kapısı aralıydı ve içerisi gözüküyordu.Annem içeride uyuyordu.Bu kadın kimdi bilmiyordum.Ancak fark ettirmemeye çalıştım ve odama girdim.
"Her şeyin bu kadar olduğundan emin misin?"
"Elbette eminim.Bakın ben deli değilim.Bunlar gerçekten yaşandı.Bana yardım etmek zorundasınız."
"Bir psikolog olarak bu tür şeyleri gördüğünü iddia eden insanlara çok rastladım.
Hayal kırıklığı ile karşımda duran doktora baktım.O da bana inanmamıştı.Ya da haklıydı,bütün bu yaşadıklarım bana beynimin bir oyunuydu.Sadece hayal kırıklığı ile gözlerine baktım.Böyle bir hayatı yaşamak istemiyorum.O da sadece omzumu sıkmakla yetindi.Oysaki her şey yeni başlıyordu.Hiç kimse bilmesede.