Draco Malfoy - Totalnie Głupie 2

Rozdział 2

Przygotujcie się na zgon szczątków waszej psychiki. To będzie zue.

Wróciłem do mojej sali tronowej, gdzie czekał już brunet. Tak. To był Harry Potter we własnej osobie. Jak stałem się panem świata, ten mnie odnalazł. Jako jedyny znalazł się na mojej łasce i traktuje go jak równego sobie, bo przecież to tru lof, cnie? No dobra... Może odeszłem z Hogwartu, ale cel uświęca środki. Teraz możemy robić co chcemy i nikt się nie przyczepi. Na przykład obmacywać się na środku placu. Nie żebyśmy to robili. Ale moglibyśmy. Mimo, że traktowałem go dobrze to i tak były zasady. Pierwszą jest ta, że ma chodzić bez koszulki i obroży  z ćwiekami, bo tak wyglądał mega seksownie. W drugiej zasadzie znajduje się zakaz jakiegokolwiek obcowania z przystojnymi mężczyznami. No dobra, może by mnie nie zdradził, ale przezorny zawsze ubezpieczony. No i trzecią, jest to, że należy tylko do mnie. I jest super. Siedział właśnie ze swoją wiecznie rozczochraną czupryną na mniejszym tronie, koło mojego. Był taki słodziaśny! Kazałem wyjść straży poubieranej w stroje królików.

-Potter. -Skinąłem do niego głową.

-Malfoy -zwrócił się do mnie. Posłałem mu wrogi wzrok. -Znaczy, Draco. -Poprawił się. No tak. Jest jeszcze jedna rzecz. Ja mogę, lecz on nie może mówić mi po nazwisku. Jak podchodziłem do niego, wdepnąłem w lepką podłogę na co zielonooki się zaśmiał.

-Bardzo śmieszne. -Prychnąłem. -A to cymbał, zlizał to, ale umyć nie łaska. Będę musiał odkazić tego buta.

-Nie marudź -odparł dawny Gryfon. Przewróciłem oczami i podeszłem do Pottera.

-Ja nie wiem dlaczego ty się opierałeś tak temu braku koszulki, bez niej wyglądasz świetnie.

-Szczególnie jak się na mnie gapią -wymamrotał. Wkurzyłem się.

-Kto się na ciebie gapi? -spytałem usiłując utrzymać spokój, ale nie pykło.

-Nikt, nikt... -mówił, kuląc się.

-Mów -nakazałem.

-No, to ten...

Umcy umcy. TO JEST ZUE. Ja to mówię i to prawda. Mój mózg (*) nie zna granic. Jestem ciekawa kiedy dokładnie zmarła moja psychika... xd