Vergeef mij (voltooid)

H11 met mijn hoofd op zijn borst

Ik zat nu al 3 dagen in het hotel. Mijn telefoon stond nog steeds uit. Even keek ik uit het raam toen er geklopt werd op mijn deur. Ik liep er heen en opende de deur. Tot mijn verbazing zag ik Rachid daar staan. Hij had een zwarte zomer parajumper jasje aan met een donkere spijkerbroek die hij combineerde met zijn zwarte nette gucci schoenen. Zijn haar was strak naar de zijkant gekamd je kon zien dat hij net van de kapper kwam.
'Hey' zei ik net hoorbaar nadat we elkaar even stil aan hadden gekeken.
'Hey ik wou even kijken hoe het met je ging.' Zei hij met een liefdevolle stem.
'Dankjewel. Kom binnen.' Zei ik twijfelend.
Hij knikte en liep de kamer in. Ik nam plaats op mijn bed en hij deed het zelfde.
'Hoelang blijf je hier nog?' Vroeg hij en keek om zich heen.
'Dat weet ik nog niet.'
'Hoe voel je je?'
'Het gaat wel.'
'Je bent een sterke meid dat zie ik aan je.' Zei hij na een korte stilte en keek me diep in mijn ogen aan. Ik verdronk bijna in zijn mooie lichtbruine ogen. Snel keek ik weer naar de grond. Wat was dit gevoel vroeg ik me af.. Het gevoel dat hij me gaf wat was dat..
Hij pakte mijn hand vast en streelde het met zijn duim.
'Hoe gaat het tussen jou en je vriend.'
Vroeg hij voorzichtig ik zag aan hem dat hij twijfelde of hij het wel moest vragen.
Ik negeerde zijn vraag en stond op.
'Wil je wat drinken?' Vroeg ik terwijl ik naar de grond keek.
Hij stond op en liep naar me toe. Hij pakte mijn handen vast en keek me aan. 'Je verdient het beste Sannae.' Zei hij net hoorbaar. Ik hoorde zijn ademhaling dichterbij komen mijn hart klopte steeds sneller zonder dat ik het door had omhelsde ik hem strak. En ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet fijn vond het voelde goed en het voelde rustgevend. Rachid had iets dat mij erg aantrok. Ik kende deze jonge nier lang, maar ergens voelde het alsof ik hem al jaren kende. Nabil was ik op dat moment vergeten. Ik dacht niet meer helder na ik was moe en uitgeput.
Ik liet hem voorzichtig los en keek hem met vochtige ogen aan. Ik liep weer naar het bed en ging zitten. Hij kwam naast me zitten en sloeg een arm om me heen.
'Alles komt goed insh'allah.' Zei hij op een troostende toon. Ik vond de manier waarop hij met me om ging fijn en de manier waarop hij me telkens troostte. Hij vroeg niet veel ook al wist ik dat hij vol vragen zat. Ik leunde met mijn hoofd op zijn borst en kroop tegen hem aan. Het was fout waar ik mee bezig was en dat wist ik maar al te goed alleen besefte ik het me niet. Ik hield op dat moment met niemand rekening en dat was fout.
Zonder aan iets te denken viel ik met het horen van zijn hartslag in slaap.
Na een uur of twee werd ik wakker in zijn armen door zijn telefoon die afging. Slaperig keek ik hem aan en zag dat hij zijn oproep wegrukte. 'Moet je die niet nemen?' Vroeg ik. 'Het kan wel wachten.' Antwoordde hij 
Ik dacht weer aan dat meisje met wie hij was in het hotel zou zij dat geweest zijn dacht ik.
'Wie was dat meisje met wie je in het hotel stond?' Vroeg ik aarzelend
Ik zag dat hij me zenuwachtig aan keek en deze vraag niet verwacht had.
'Gewoon een troep wijf.' Zei hij snel.
'Heb je een beetje kunnen slapen?' Vroeg hij om van onderwerp te veranderen.
'Ja het ging wel.' Antwoordde ik.
Ik stond op en liep naar het raam. Stilletjes keek ik naar de regendruppels op het raam. 'Rachid ik ga naar huis..'
Hij keek me knikkend aan.
'Ik denk dat dat het beste is. Weten je ouders waar je bent?' Vroeg hij terwijl hij naast me kwam staan. Ik schudde mijn hoofd en keek naar de grond. 'Ze maken zich zorgen om je ga naar huis..' Zei hij zacht. Ik knikte 'wil je dat ik je breng?' Vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd en bedankte hem. 'Laat je me nog weten hoe het met je gaat Sannae? Als je iets nodig hebt of behoefte hebt om met me te praten je kunt me dag en nacht bellen of appen.' Zei hij en keek me lief aan.
'Dankjewel Rachid voor alles..'
'Bedank me maar door wat van je te laten horen.' Hij liep naar me toe en drukte een kus op mijn voorhoofd en verliet de kamer..