Look after you ft. Louis Tomlinson

Laura, jij bent mijn chocomel!

sorry voor een tijdje niet schrijven. Ik was een beetje druk en inspiratieloos. naja.

"Alissia, begin nou niet weer over Louis.." Mompel ik. Alissia haalt haar schouders op "oke". Ik zet een lach op mijn gezicht en pak nog een zak chips en popcorn. Als Alissia ziet wat ik heb gepakt springt ze meteen op. "Maar over Louis..." begint ze weer. Ik zucht maar stem toch in om haar te laten vertellen. En toen begon het.

"Nou kijk" ze pakte een briefje tevoorschijn en las het voor.

"Lieve Amelia, het spijt me zo erg. Maar laat me dit vertellen: Ik zag je voor het eerst en ik was betoverd door je lach en je stralende ogen. Je haren die precies perfect over je schouders heen vielen. Hoe mijn hart sneller ging kloppen, ik vlinders in mijn buik voelde en mijn gedachten op hol sloegen. Ik wist, ik moest je hebben. Maar mij kennende... Ik ben de lolbroek. Ik haat het. Ik doe domme dingen. Altijd. En ja... je wilt me vast niet meer. Maar ik zal op je passen, ik zal op je letten. Zodat andere jongens je hartje niet zullen misbruiken. Je hartje hoort bij mij. Al besef je dat nu niet. Maar later zul je beseffen dat ik was, altijd al. Maar zoals in de films zal ik niet zeggen dat het te laat is. Ik zal er voor je zijn. I could write you a thousand lovesongs and even then you wouldn't believe me...
Bel me... Alsjeblieft...
Louis. "

toen Alissia de brief neerlegde en omhoog keek zag ze hoe ik op mn lip beet. Ik schudde mn hoofd. Nee. Louis is er niet, hij zal er niet meer zijn. Nooit meer. "Ik ga even, er ligt drinken in de koelkast" zei ik tegen Alissia en ik pakte mijn jas. Ik liep door naar het einde van de straat en ging de andere in. Ik belde aan bij Merijn. Na een minuut deed hij open en wreef slaperig in zijn ogen "Melia?" kwam er uit zijn mond. Ik knikte. Hij zag dat ik van slag was  en trok me in een knuffel. Die knuffel werd me te veel. Een traan ontsnapte via mijn ooghoek en ik maakte mijn baan naar binnen en plofte op de bank neer. Merijns ouders waren weer op zakenreis zoals altijd. Hij ploftte naast me neer en sloeg een arm om me heen "wat is er Amelia?" vroeg hij toen. "Het word me allemaal even teveel Merijn..." het kwam een beetje zielig uit mijn mond. Ik wilde helemaal niet zielig overkomen. Merijn zei niks. Hij zweeg en troostte me met een stilte.

"LAURA. JIJ BENT DE ENIGE ECHTE VOOR MIJ NET ZOALS CHOCOMEL. IK HOU MEER VAN JOU DAN VAN NUTELLA" Gilt een of andere gek buiten. Ik kon het niet laten om te lachen. Ik stond op en deed het raam open. een jongen zat op zn knieën met eem gitaar verwachtingvol te wachten tot iemand het raam opendeed. Samen met Merijn deed ik het raam lachend open. Ik zwaaide vriendelijk en het gezicht van de jongen werd knalrood "Laura woont 4 huizen verder met het witte bankje, succes dude" roep ik en glimlach naar hem. Hij loopt beschaamd verder en doet een paar huizen verderop zijn serenade opnieuw. Merijn doet het raam dicht en we schieten beide in de lach "hahahaha, geweldig!" roept merijn tussen zijn gelach door "waarom kwam je eigenlijk?" vroeg hij toen. zal ik het zeggen? hij is mn beste vriend... "Louis." antwoors ik simpel. Ik denk dat hij al weet wat er aan de hand is "vind je hem leuk?" vraagt merijn dan. hoe kan hij dat nou vragen?! ik kan niet verliefd zijn... of toch wel? uh.. "Nee!" antwoord ik snel maar merijn geeft me zo'n 'ik weet dat je iets anders bedoeld blik' ik kijk neer "Ja... Nee... Misschien" antwoord ik dan.