Mahkeme koridoru. Yankılanmaya yemin etmiş gibi her adım. Erkek ya da kadın farketmez. Birbiri ardına sayısız topuk tıkırtısı. Duvarlar tabut ile toprak arası bir renk. Adalet de mülkün temeli. Kadın gergin. Kadın hüzünlü. Son çıkışı kaçırıp bilinmedik bir yola girmiş gibi hüzünlü. Gergin, kırılacak patlayacak gibi. Adam henüz yolda. Gitmezse iş uzayacak. Şimdi soruyor kendi kendine; uzarsa ayrılık yeniden kavuşmaya değin uzayabilir mi? Pişman olmak sıradan bir insan davranışı mıdır? Adam pişman. Güneşin batışı kadar, mumun alevi kadar pişman. Sanki bütün bir hayat işinde gücünde. Tek aksayan onların hayatı. Sanki dünya nizama uyabilsin diye onlar aykırı durmuş. Adam gecikirse iş uzayacak. Hiçbir son vaktinden evvel gelmeye kadir değil. Ve sonlanan hiçbir şey asla hata değil. Taksi, sarı ticari taksilerden. Şoför bıyıklı, deri ceketli. Taksimetre elektronik. Adamın kolundaki saat deri, kordonu siyah. Saniyeleri kulağının içinde atıyor sanki. O kadar uzun ve o kadar dar zaman. Her an bir fotoğraf karesi. Kadın yalnız ve yalnızca mağrur. Tek celse. Kim bilir kaç insan hayatı boyunca bu iki kelimeyi bir arada kullanmak zorunluluğuna ve bahtsızlığına sahip. Kadın emin. Eteği siyah, dizinde. Gece yatmadan ütüledi. Düzeni bozmaya bile düzen sınırlarında gitmek... Sanki şimdi koridor daha dar. Gelen her ceketli, kravatlının yüzünü süzüyor. Her biri tek tip sanki. Her biri fırından yeni çıkmış domates gibi kırmızı ve kendini pembeleşinceye dek salmış. Kadının nabzı dakikada altmış. Altmış kez kulağının içinde top atışı. Meraklanır gibi. Ama bunca zaman meraklandığı yetmedi mi? Adam yolda. Geç kalsa işler uzayacak. Ama nasıl geç kalınır? Halbuki çok iyi başardığı işlerden. Mesela bıyıklı şöförün dikkati dağılsa, hiç umulmadık yerde direğe çarpsa, kazayı burun kanaması ve hafif sıyrıklarla atlatsa, olay yerine ambulans gelse böylelikle gecikse... Saat geldi, dava ertelendi. Kadının sessizdeki telefonu titredi. Hastanede dedi bir dost. Kadın endişelendi. Hiç olmadığı kadar. Demek ki hiçbir son vaktinden önce gelmemeliydi.
