Simula dati mag isa lang talaga ako..
simula kinder sanay na kong mag isa sa bahay hanggang ngayong 1st year high school na ko..
Pero meron isang lalakeng nagparamdam sakin na hindi ko kailanganan mag isa..
Buong akala ko hindi nya ko iiwan..
Pinag lagaban ko pa nga sya eh.. nag sinungaling pa ko sa mommy ko makasama ko lang sya..
Akala ko iba sya sa ibang lalake kase sya lang yung nag iisang lalake nag paramdam sakin ng ganon..
Pero nagkamali pala ako.. kase yung akala kong lalakeng hindi ako iiwan at mananakit sakin, sya pa pala tong magiging dahilan kung bakit ako nasasaktan ng sobra..
Kaya wala na kong magawa kung hindi magpaka manhid..
Kala mo ang saya saya ko pero hindi mo alam halos mamatay ako sa sobrang sakit ng nararamdaman ko..
Napapaisip tuloy ako.. nag tatanong ako sa Panginoon, Bakit ngyare sakin toh?
Hirap na Hirap na ko..
Pero minsan iniisip ko na lang mas marami pang mas mabibigat na problema sa mundo..
So sino nga ba ako para mag complain sa binigay ni Lord Diba..
Minsan iniisip ko na lang den siguro kaya ako binigyan ng gantong sitwasyon para maTest ni Lord kung gano ako katibay..
Pero minsan naiisip ko parang bibigay na ko eh..
Lagi na lang ba kong mag iisa?
Lagi na lang ba kong maiiwan?
Sana na lang maisip nya kung gano kasaket MAIWAN SA ERE ng taong mahal na mahal nya..
Kakayanin ko pa kaya?
Sana lang hindi na maulit sakin toh..
Masyadong masaket maiwan ng taong MAHAL NA MAHAL MO..
Pero kahit iniwan mo ko, Hindi ko paren maalis sa sarili ko na MAHAL kita..
Kaya nga minsan kahit nasasaktan ako, Ikaw paren una kong iniisip..
Kahit alam kong may iba kang mahal. Wala naman akong magagawa don eh..
sabi nga nila hindi mo kayang DIKTAHAN ANG PUSO..
sana lang maisip mo lahat..<//3
THE END.....
