De sleutel naar mijn toekomst

Hoofdstuk 20

We waren uiteindelijk beland in het park. We zaten stilletjes naast elkaar op een klein bankje. Er was vrij weinig gezegd in de tijd dat we naar hier waren weggelopen. Ik was nog steeds geschokt, radeloos, woedend.. Eigenlijk allerlei soorten emoties die een persoon in zijn leven kan kennen stroomden door m'n aderen, over mijn hele lichaam.

"Waarom ben je weggelopen?" Vroeg Willem met een zachte stem.
"Gewoon zomaar", antwoordde ik zo neutraal mogelijk.
"Niemand loopt 'gewoon zomaar' weg van een belangrijke bal." Zijn ogen waren strak op mij gericht en zouden ze mij niet loslaten tot ik bekend had maar hoe dan ook ik zou niks loslaten.
"Komaan Vio, zeg nou wat er scheelt. Je kan me echt vertrouwen. Wat is er?"
"Dat gaat je niks aan!" Mompelde ik de legendarische woorden.
"Jongedame mag ik jou erop wijzen dat die woorden alleen door mij worden uitgesproken. Je steelt mijn zin!" zei hij op een strenge manier waarbij hij me plagerige in mijn zij porde. Even overviel mij een lachbui maar al snel was ik weer op de achtbaan van gemengde gevoelens beland.

"Heeft het met Levi te maken?" Vroeg Willem tenslotte. Ik beet hard op m'n lip misschien wel te hard want opnieuw proefde ik een bloedsmaak.
"Jij moet echt eens minder op je lip gaan bijten, prinses." Meneertje gaat-je-niks-aan veegde met zijn mouw en vingers de restjes bloed op mijn lip weg.
"Ja, ja meneer de dokter", lachte ik schalks.
"Hey ik ben ook bijna dokter!" Glimlachte hij trots. Ik keek hem alleen maar nieuwsgierig en verward aan.
"Nou ja over een paar jaar wel te verstaan", hij knipoogde even kort naar me.
"Ik zit in m'n eerste jaar voor dokter maar wellicht mag ik dat opnieuw over doen", vervolgde hij.
"Oe dokter lijkt me zeer enig en best ook spannend. Stom dat je er het opnieuw moet doen." Hij glimlachte verlegen om mijn menig.
"Ja, het is mijn droom om mensen te kunnen reden. Toen mijn vader verschillende fatale steekwonden kreeg op de nacht van de lange messen, hebben een heel stel dokters en verpleegster nog alles gedaan om hem te reden maar het was te laat... Mijn moeder was altijd bij mijn vader zelf toen hij een operatie onderging wou ze er echt bij zijn."
"Mocht dat dan?" Onderbrak ik hem nieuwsgierig.

"Mijn moeder heeft een diploma gehaald in de verpleegkunde alhoewel ze er nooit iets mee heeft gedaan. Best jammer ze had er meer mee kunnen verdienen dan dat dansen. Maar goed ik ga verder waar ik gebleven was. Dus omdat ik te klein was om alleen thuis te blijven nam mijn moeder mee naar het ziekenhuis. Ik was toen elf. Ik wachtte altijd geduldig op het trapje dat naar de ziekenzaal leidde. Op een dag, de zoveelste dag dat we in het ziekenhuis waren kwam een jonge verpleegster naast me zitten. Ze hield me vanaf die dag telkens gezelschap. Haar naam was mevr. Blome  maar ik mocht altijd Sophie zeggen. Ze was nog maar pas begonnen in het ziekenhuis, ik veronderstel dat ze eigenlijk nog maar net was afgestudeerd. In  de uren dat ik moest wachten vertelden we over vanalles en nog wat, zo ook over geneeskunde. Ooit mocht ik haar zelfs helpen met kleine wonden te verzorgen. Toen mijn vader stierf troostte ze me uren aan een stuk want op dat moment kon mijn moeder het niet aan. Bij onze laatste ontmoeting kreeg ik een dik boek over geneeskunde cadeau, als aandenken. Toen ik thuis kwam ontdekte ik ook nog een briefje midden in het boek. Er stond in dat het boek haar aanspoorde om verpleegster te worden en dat in het boek de basis van geneeskunde prima werd uitgelegd. Ook schreef ze er haar adres bij zodat als ik wou, haar nog eens kon opzoeken.. In ieder geval voor mij is dat boek van onschatbare waarde en ik heb er veel uren mee doorgebracht. Mijn conclusie: inderdaad een goede basis", hij glimlachte bescheiden.

"Heftig maar echt een prachtig verhaal. Ik weet dat je op een dag een goede dokter zal worden. En ik zal je daar in steunen." Ik legde voorzichtig mij hoofd op z'n schouder.
"Heeft het nu iets met Levi te maken?" Vroeg hij opnieuw.
"Dus je moeder was danseres?" Vroeg ik om snel van onderwerp te veranderen.

"Ja, ze had haar eigen dansschool. Klein maar gezellig en in het weekend danste in 1 of andere show. Mijn vader vond dat vrouwen ook het recht op werk hadden. Een vrouw is niet alleen voor kinderen en huishouden gemaakt. Daar geef ik hem groot gelijk in. M'n vader zei ook dat je vrouwen moet behandelen als prinsessen."
"Nou dat heb je dan heel letterlijk genomen", glimlachte ik.
"Je vader lijkt me een prachtig persoon", fluisterde ik zacht.
"Was hij ook maar goed prinses je ontwijkt mijn vraag. Wat scheelt er?"

Opeens kon ik niet meer, alles werd me teveel. Vooral dat laatste dat Willem zei. Hij en z'n neef waren zo verschillend. Als je het niet wist dat ze familie waren dan zou je dat ook nooit zeggen.

"Prinses?"
Ik stond op van de bank en liep dichter naar het standbeeld. Ik begon nu luid te snikken en meer tranen volgden. De 2 mensen waar ik altijd zo over fantaseerden hadden tenminste lief. Respecteerden elkaar, waren er voor elkaar, hielden van elkaar voor altijd.. Ze hielden elkaar vast, wat er ook mocht gebeuren. Waarom moest mijn verloofde zo een klootzak zijn. Ik was gedoemd..

Willem kwam naast me staan en nam mijn hoofd in z'n handen. Hij probeerde de tranen van m'n wangen te vegen.
"Alsjeblieft prinses, vertel het me nou. Ik maak me zorgen, ik wil gewoon niet dat je iets overkomt..." Piepte hij bezorgd.
Ik vertelde zo kort en gestructureerd mogelijk wat zijn neef allemaal had gezegd.

" ik beteken niks meer voor hem dan een stuk vuil en een broedmachine. Ik wil ook niks voor hem zijn.. Ik weet niet wat me is overkomen maar ik kan er niet meer tegen dat ik voor zo een eikel, verloofde moet spelen. Ik kan er niet meer tegen dat ik als een klein kind zonder manieren word behandeld. Dat ik zelf later niet eens het recht heb om te doen wat ik wil. Ik kan niet eens samen zijn met de man van wie ik echt hou. Ik kan niets en ben gewoon niks waard."
"Vio, voor mij ben je perfect.. Meer dan perfect zelf.."

Toen verplaatste hij zijn ene hand naar m'n nek en kuste me vurige volop mond. Het leek net uit een film te komen. Eindelijk! Naar deze filmscène  hunkerde ik... En geloof me het was 1 van de beste gebeurtenissen dat mij was overkomen.

"Ik hou van je", fluisterde ik in z'n oor en kuste hem lang en even vurig terug. Het schroefdeksel van de pot met vlinders was eindelijk los gekomen. 10 000 vlinders raasden aan 180 km per uur door m'n buik. Hij was de jongen waarop ik gewacht had..