Μανταλένα - One shot.

Μανταλένα

Μανταλένα

7 Μαΐου 1982

Μαμάκα; Μπαμπάκα; Έμαθα να γράφω! Η κ.Αμέλια είπε πως έπρεπε να ξέρουμε. Θέλει να μας δώσει όλα όσα δεν μπορέσατε εσείς μαμάκα. Θέλει να παίζουμε, να είμαστε χαρούμενοι και έξυπνοι. Η ζωή είναι μικρούλα και πρέπει να την χαιρόμαστε όσο την έχουμε. Μας το λέει κάθε πρωί αυτό. Χαχα. Νομίζω η κ.Αμέλια μας αγαπάει.
Ήρθε η δις Μαλένα για δασκάλα μας. Ναι! Αυτή που κάνει και στα πιο μεγάλα κορίτσια μάθημα. Μας πήγε στην μεγάλη αίθουσα. Υπάρχουν πολλά θρανία και πίνακες. Μας έμαθε να γράφουμε, να διαβάζουμε και να μετράμε. Ξέρεις πόσο κάνει 5+7 μπαμπά; 12! Δεν είναι δύσκολο. Απλά μετράμε με τα δαχτυλάκια μας. Θα μπορούσα να σου μάθω μπαμπάκα.
Το καμπανάκι χτύπησε. Είναι 8. Πρέπει να πάμε στα κρεβάτια μας, να κλείσουμε σφιχτά-σφιχτά τα ματάκια μας και να κοιμηθούμε. Η κ. Αμέλια θυμώνει πολύ αν δεν το κάνουμε.
Μαμάκα, Μπαμπάκα καληνύχτα. Μου λείπετε. Μακάρι να ήσασταν εδώ.

6 Ιανουαρίου 1883

Μαμά; Μπαμπά; Η μέρα ήταν τέλεια! Είναι Σάββατο. Κάθε Σάββατο πάμε στην αίθουσα με τα παιχνίδια. Ήμασταν πολλά παιδάκια σήμερα. Είχαν έρθει όλα τα κοριτσάκια από όλα τα δωμάτια του ορφανοτροφείου. –όχι και οι μεγάλες όμως, αυτές έχουν διαφορετικές αίθουσες ψυχαγωγίας όπως λέει η κ. Αμέλια-. Ξέρετε ποιο ήταν το τέλειο όμως; Ήταν και τα παιδιά από το απέναντι κτήριο. Των αρρένων! Παίξαμε όλοι μαζί. Σήμερα έκανα πολλούς νέους φίλους μπαμπάκα. Γνώρισα και τον Μύρωνα. Είναι 9 χρονών. Τον είχα ξανά δει. Από το παράθυρο του δωματίου 4, μια φορά που ήταν στην μπροστινή αυλή. Είναι πολύ όμορφος μαμά. Έχει γκρι μάτια. Είναι τα πιο ωραία που έχω δει στην ζωή μου. Ήταν λυπημένα όμως. Δεν γελούσε, δεν χαμογελούσε. Τι έχει ο Μύρωνας μπαμπάκα;

19 Ιουλίου 1984

Μαμάκα, είμαι πολύ χαρούμενη. Μόλις έφυγε από το δωμάτιο ο Μύρωνας. Έρχεται σχεδόν κάθε βράδυ. Περιμένει να κοιμηθούν όλοι και να πάνε στα δωμάτια τους οι κύριοι και οι κυρίες του ορφανοτροφείου και μετά έρχεται προσέχοντας μην κάνει φασαρία και τον δουν. Μια φορά παραλίγο να τον δει η κ. Ορσαλία, η αδερφή της κ. Αμέλιας. Ευτυχώς όμως πρόλαβε και κρύφτηκε. Χαχα. Τώρα προσέχει περισσότερο.
Σήμερα, ο Μύρωνας μου έφερε μια ζωγραφιά. Έγραφε με μεγάλα κόκκινα γράμματα το όνομα μου. Μανταλένα. Δεν μου έχουν ξανά δώσει ζωγραφιά μαμά. Τον πήρα μια τεράστια αγκαλιά και εκείνος χαμογέλασε. Ο Μύρωνας χαμογελάει τώρα. Μου είχε πει πως εγώ είμαι ο λόγος που χαμογελάει. Θα παντρευτώ τον Μύρωνα μπαμπά. Θα έχουμε ένα μεγάλο σπίτι και θα κάνουμε πολλά παιδάκια.
Το πρωί όμως ήταν άσχημο. Ήθελα να 'σουν μαζί μου μπαμπά. Δεν έχω ξανά δει την κ. Αμέλια τόσο θυμωμένη. Η Μυρτώ χτύπησε το κεφάλι της καθώς παίζαμε. Η κ.Αμέλια ήρθε σε όλα τα δωμάτια και φώναζε. «Δεν έπρεπε» έλεγε και ξανά έλεγε. Ήταν πολύ θυμωμένη. Στο δωμάτιό μου, στο 3, αφού σταθήκαμε στη σειρά κατά ύψος –όπως πάντα-, πέρασε και μας χαστούκισε πολύ δυνατά όλες. «Αυτό για να μάθετε να προσέχετε τους εαυτούς σας.» είπε νευριασμένη λίγο πριν πάει στο επόμενο δωμάτιο. Ίσως τα ίδιο έκανε και στα άλλα κορίτσια. Πάντα έτσι κάνει. Όταν χτυπάει κάποια, φωνάζει σε όλες μας. Σήμερα όμως ήταν πολύ νευριασμένη μπαμπάκα.