Turuncu bir gemi gördüm ,
Dümenin'de Kaptanı.
Gözleri keskin ,
Bedeni Kaplı.
Gel diyordu bana ,
Gel buraya ey insan !
Yaralı insan ,
Kalpsiz insan .
Neden diyordu ;
Neden üzülüyorsun diyordu bana !
-Neden bu Dünyada ki insan için üzülüyorsun değermi ?
Neden mi dedim ona neden mi !
+Çünkü ben Bu dünyada sevgidigim insanı ahir hayatta da seviyorum kalbimle hatta ruhumla seviyorum .!
-Çok mu seviyorsun onu kendin canından da mı bile degerli kılıyorsun!
+Evet kendi canımdan çok seviyorum onu , hatta herseyden çok , tavanı kadar sokağı , dibi kadar cehennemi kadar.. !!!
Şimdi soruyorum sana Ey Azrail !
Beni ateşlere atsanda beni kayalara fırlatsanda onunda kadar çok yakmaz yüreğimi !
Bin kere ölüp dirilsemde , bin kere ateş de yansam da !
Onsuz olduğum her saniye bunlar bana bi bardak soğuk su gibi kalır.
Çünkü onsuz hayat yok ,nefes yok , göremiyorum ..!
Nefes alamıyorum. .!!
Nefes alsam bile veremiyorum çünkü kalbim atmaya burnum almaya gözlerim görmeye haram kılmış onsuz..!
Sen hiç biliyomusun yalnızlığın bile yalnız ve tek başına olduğunu, sen biliyormusun sonsuzluğun tek başına çaresiz olduğunu!
- Ve bir ses , öyle bir ses ki burnumda kan gözlerimden kan , bedenimden kanlar akıyor..!
Ey insan , sana lutfettiğim o his sana gerçekten bağlanmış !
O kadar çok sevdin ki , tabiat doğaya küstü , rüzgâr dalgalara küstü , dağlar oksijene , kuşlar ağaçlara küstü !
Git dedi bana , eğer sen onun yanındaysan , elini tuttuğun her saniye onlar da barışacaktır şimdi git git ve sev sana lutfettiğim his ile fethet onu fethet bu yeryüzünü.
- BÖLÜM 1
