Hoi, Ik ben Samira. Ik ben van Marokkaanse afkomst en ben 13 jaar. Ik heb een klein broertje genaamd Abdallah en hij is 5 jaar. Ik heb een moeder en een Vader. Meryem en Muhamed. En samen met hun woon ik in Rotterdam. We leven daar niet in een groot huis, maar ook niet te klein. Wij thuis geloven in Allah. Maar ik weet het allemaal nog niet.. Mijn leven is altijd fijn geweest. Totdat ik op de middelbare school kwam. Daar begon alles...
'Stress, stress, en nog eens stress!' schreeuwt Samira. Ze zit op de grond met haar schoolboeken. Er zitten overal scheuren in het roze kaftpapier. Ze heeft haar Aardrijkskunde boek open liggen. Ze begrijpt er helemaal niks van. Het is al einde het schooljaar en Samira heeft bijna alleen maar onvoldoendes gehaald. ''Wat gaan mijn ouders wel niet met me doen als ik dit schooljaar niet haal'': denkt Samira. Ik had mezelf zo voorgenomen om op tijd te beginnen, maar ze heeft het alweer uitgesteld. Samira barst in tranen uit. Haar vader is altijd zo trots op haar geweest dat ze naar het VWO mag. Ze kreeg alles wat haar hartje begeerde. Haar moeder was depressief en zag je niet zo vaak lachen, maar toen ze hoorde dat Samira naar VWO mocht. Kon haar moeder maar niet stoppen met glimlachen. Het lot ligt in haar handen. Zij zal bepalen hoe de sfeer thuis zal zijn als ze haar rapport laat zien.
De volgende ochtend stapt Samira uit bed. En neemt een frisse douche. Gisternacht heeft ze de hele tijd lopen huilen. Te tranen stopte maar niet met komen.
Tijdens het douchen hoort Samira geschreeuw beneden. Ze stapt uit der douche en ziet haar moeder huilend de trap opkomen, ze vraagt wat er is.. BAM ! De eerste klap heeft ze binnen. Tranend zegt Samira dat ze alleen wilde helpen. Bam! Nog één. ' Als je me wil helpen doe dan goed op school en kleed je niet zo als een slet' schreeuwt Samira's moeder. Samira krimpt in elkaar op de grond, ze probeert een klap te ontwijken maar Samira's moeder denkt er anders over. 'Dus je wilt me slaan he?' Zegt ze. ' je wil je eigen moeder slaan? Er wordt aan Samira's haar getrokken, er wordt tegen haar aan getrapt. ' Je bent alleen met jongens bezig jij! Ik heb je dagboek gelezen. Hoer!' Dit allemaal Alleen omdat ze haar moeder wilde helpen.
Meryem is een beetje afgekoeld en gaat huilend haar kamer binnen. Samira blijft op de grond zitten. Ze huilt, maar niet door pijn of verdriet. Uit boosheid. Haar moeder reageert vaker op haar af, eigenlijk altijd. Maar nu is ze het zat. Waarom altijd ik? Wat heb ik gedaan? Hou je niet van me? Zo voelt het wel voor haar. Samira voelt geen liefde voor haar moeder en ze weet zelf zeker dat haar moeder ook niet van haar houd. Ze is zelfs er bijna van overtuigd dat haar moeder haar haat. Samira loopt naar haar kamer en gaat op haar bed zitten. Ze kijkt naar haar armen, het zit onder de blauwe plekken en sneetjes. Die sneetjes doet ze zelf, om de een beetje pijn te vergeten. Elke keer snijd ze dieper en dieper.
Heel de dag blijft Samira in haar kamer nadenken. Ze denkt erna om stiekem weg te gaan, maar waar zou ze naar toe moeten. Waar kan ze terecht. Ze zou heel graag er met iemand over willen praten, maar niemand is te vertrouwen. Behalve mensen online, die kennen je toch niet. Samira aan haar computer zitten en typt www.helpgirls.nl in. Dat is een speciale site voor meiden om al je vragen te stellen aan meiden. Samira verzint een neppe naam en typt:
[[SamsanAnonymous223]]: hoi girlss❤️ ik hoop dat jullie me kunnen helpen...
