Hotel Nachtegaal

Hoofdstuk 2

Het was stil in de kamer, niemand durfde wat te zeggen. Florence vroeg zich af waarom hij naar haar kamer toe gekomen was, maar kon niks verzinnen.

"Elijah", verbrak de jongen opeens de stilte. Ze keek glimlachend naar hem en zei - een beetje verlegen - "Florance".

Haar ogen bleven hangen bij de zijne en ze keken elkaar een paar seconden lang aan.

"Waarom ben je naar mijn kamer gekomen?", vroeg ze terwijl ze weer naar haar schoot keek. Het bleef even stil.

"Omdat... Euh... Je wel aardig leek...", zei Elijah zachtjes. Florence keek op en glimlachte.

"Jij ziet er ook wel aardig uit", antwoordde ze en ze keek hem diep in de ogen aan. Zo had ze zich nog nooit gevoeld, het moment moest zo blijven. Ze kende hem nog amper, maar hij liet nu al haar gevoelens in elkaar verstrikt raken. Elijah wendde zijn blik af. Florence' gevoelens kwamen weer tot bedaren.

"Hoe vind je het hier?", vroeg ze.

"Leuk", antwoordde hij. Daarna stond hij op en liep weg, de kamer uit, zonder Florence een blik waardig te geven.

In de war van deze snelle verandering, keek ze besluiteloos naar de deur. Had ze iets verkeerds gezegd? Nee, toch?

Het maakte haar ook niet veel meer uit, hij zou hier binnenkort toch niet meer zijn, ze zouden nooit vrienden kunnen worden. Nadat ze dat tegen zichzelf had gezegd, viel ze tevreden in slaap.

~