Το βροχερό κορίτσι

Κεφάλαιο 1

Δεν αντέχω άλλο σε αυτό το σπίτι μαμά!!!! Ζούμε πολύ πιο μακριά από την πόλη και έτσι δεν έχω παρέα, δεν έχω φίλους, δεν έχω γείτονες και δεν έχω τέλος πάντων ένα μέρος να πηγαίνω να περνάει η ώρα μου! Αγάπη μου σου το υπόσχομαι όλα θα αλλάξουν μου είπε η μαμά μου για εκατοστή φορά. Μην με κοροϊδεύεις εμένα της απαντάω με έναν τόνο που μου βγήκε ξαφνικά! Αφού μαλώναμε για αρκετή ώρα υπέκυψα και αποφάσισα να βγω μια βόλτα παρόλο που ο καιρός δεν μου φαινόταν τόσο καλός. Όμως δεν με νοιάζει θέλω να φύγω από εδώ μέσα. Βγήκα έξω και περπατούσα για παραπάνω από 1 ώρα! Ξαφνικά άρχιζε να σκοτεινιάζει αλλά συνέχισα... Και συνέχισα.... Και συνέχισα μέχρι που άρχισε να βρέχει. Είχα απομακρυνθεί αρκετά από το σπίτι μου και αυτό με έκανε να ανυσηχώ λίγο..! Όχι Μπέλα είσαι δυνατή μπορείς να τα καταφέρεις θα περιμένεις να σταματήσει η βροχή και μετά θα γυρίσεις κατευθείαν ΠΙΣΩ! Και περνούσε η ώρα και η βροχή όλο και δυνάμωνε. Πήρα όλο το θάρρος και ξεκίνησα να τρέχω. Μετά από πολύ τρέξιμο συνηδειτοποιήσα ότι είχα ΧΑΘΕΙ και άρχισα να πανικοβάλλομαι. Έτρεχα από εδώ έτρεχα από εκεί αλλά τίποτα. Γύρω μου όλο ερημιά ούτε ένα σπίτι ούτε ένα μαγαζί!! Άρχισα να κλαίω ασταμάτητα και να τρέχω όπου με έβγαζε ο δρόμος. Ξαφνικά η βροχή σταμάτησε λίγο αλλά δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω γιατί δεν ήξερα τον γυρισμό και σαν να μην έφτανε αυτό είχα ξεχάσει και το κινητό μου!!! Ωχ σκέφτηκα έχω χαθεί, δεν έχω το κινητό μου μαζί έτσι ώστε να επικοινωνήσω με την μαμά μου! Τι θα κάνω τώρα?