Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.10

Het was pas vijf uurtjes later toen ze instapte in de limousine die voorgereden was dat ze Dameon weer zag.

Voor een zwijgende vijf seconde staarden ze elkaar alleen maar aan ze zag haar pijn weerspiegeld in zijn ogen terwijl ze toekeek hoe hij in de zwarte Mercedes die achter de limousine stond instapte.

Ze slikte voelde hoe Lorenzo haar een kneepje en een geruststellende knik gaf voordat ook zij instapte.

"Nog een paar minuten dan is alles achter de rug" hoorde ze Marcello haar in het oor fluisteren ze slikte met een zwakke knik terwijl ze haar hoofd van de groep mannen weg draaide en haar ogen naar buiten liet glijden.

Alles was besproken met Ricardo zijn gezin en ze waren nu onderweg naar haar ooms. Ze voelde haar handen trillen bij deze gedachte, vanaf het moment dat ze de hekken van marcello's huis uit zijn gereden tot een seconde terug toen de auto voor het reusachtige gebouw geparkeerd werd voelde yazzy de stress opbouwen.

Ze zou zo meteen voor een volle kamer van haar familie en aandeelhouders van het bedrijf gaan staan en haar beste acteerprestaties naar boven moeten halen.

Ze slikte terwijl ze naar de Dubois naam in grote zilverkleurige letters boven de ingang van het gebouw zat te kijken.

Ze voelde hoe haar handen begonnen te beven en voor het eerst kon het haar niet schelen dat de mannen die bij haar in de limo zaten dit konden zien. Het was surrealistisch om hier te zijn.

Een gebouw waar ze onbevangen rond heeft zitten rennen toen ze jonger was een plek waar haar vader de meeste tijd doorbracht als ze in Parijs waren.

"Yazzy kunnen we?" Vroeg Alexis nu naast haar.

Ze hoorde hem wel maar kon zich niet bewegen. Ze wist dat ze een aanval had de gedachte daar binnen te moeten treden en tegenover die zelfde mensen te komen staan die haar de meeste pijn hadden gedaan en ze te moeten omhelzen... zich moet gedragen alsof ze de verloren dochter was die haar weg naar huis had gevonden en alles oké was terwijl de bloed van haar familie aan hun handen kleefden maakten haar misselijk.

"Yasmin..." hoorde ze marcello nu voorzichtig het woord toe zich nemend.

"Ik kan het niet." hoorde ze een zachte benauwde stemgeluid uit haar mond komen.

" je hoeft geen angst te hebben wij zijn hier." ze schudde haar hoofd nu met tranen in de ogen

"Ik kan dit niet doen. Ik kan ze niet confronteren. Ik heb nog wat tijd nodig."

" We hebben hierover gesproken. Je weet er is geen tijd. Je hebt de keuze om dit te doen op jouw term en in het openbaar of zij komen mijn huis binnengewandeld als ze het nieuws te horen krijgen.

En hoe langer je dit gaat uitstellen hoe sneller het gerucht dat je leeft de ronde zal doen en hoe meer kans zij hebben om een plan te smeden om ons allemaal onder de grond te krijgen begrijp je dat yazzy?"

Ze hoorde zijn woorden wist dat hij gelijk had toch kon ze haar lichaam er niet toe bewegen om uit te stappen

"Yazzy wij zijn hier bij je." hoorde ze Lorenzo nu op een geruststellende toon fluisteren ze schudde haar hoofd.

" Ik wil naar huis ik kan daar niet naar binnen."

" Yazzy."

" Nee!" Zei ze nu harder op een dwingende toon

" Ik heb tijd nodig ik kan daar nu niet binnen lopen." Zei ze met haar blik op de mannen voor haar die haar nu vol afgrijzen aanstaarden bij het besef dat ze het meende.