(One Shot)
Maxine's POV
Dahan dahan kong isinarado ang pinto ng kwarto ko at tahimik na naglakad pababa ng hagdan.
Ako nga pala si Maxine Mendoza, 19 years old. Im fighting for a disease, Heart disease to be exact.
By the way, tumatakas nga pala ako ngayon sa aming mansyon, gusto kong magpahangin, gusto kong makahinga, gusto kong mamuhay ng normal. Yung tipong walang kahit na anong ipagbabawal sayo..
Kaka-uwi lang namin galing sa manila, para sa aking monthly check up.
Gusto nila mommy na doon na kami magstay para hindi ba maghirapang magpabalik balik dito sa probinsya kada buwan.. Pero gusto ko kasi ng sariwang hagin.. Mas lalo lang akong magkakasakit sa manila sa mga polusyon doon kaya pumayag na din sila..
Hayyy.. Bakit ba nila ako pinagbabawalan sa lahat ng mga gusto ko?? Kaya ko naman, malakas ako at may malakas na resistensya kaya nabubay pa ako ng 19 years!
Sabi ng doctor ay in born daw ang aking sakit, simula ng nagka-isip ako ay tanggap ko na mamatay din ako. Na hindi na ko magkaka-asawa, na hindi na ako magkaka-anak, na hindi na ako magkakaron ng mga apo. Ewan ko ba at ayaw tanggapin ng pamilya ko. Sa tuwing sinasabi ko ang mga bagay na dapat nilang gawin kapag nawala na ako ay uniiyak at nagagalit sila..
Maayos akong nakalabas ng mansyon ng walang nakakakita o nakakapansin sa akin. Ang balak ko lang naman ay maglakad-lakad at magisip-isip.
Kaya ako tumakas at hindi nagpaalam ay dahil sa hindi rin naman ako papayagan!
Hay nako!! Sa loob ng 19 years kong buhay ay ganyan sila. Dalawa lang kaming magkapatid ni kuya Matthew, at gaya nila mommy at daddy over protective din sya.
Mas pinili kong sa dalampasigan malapit sa aming mansyon na lang muna magmuni-muni. 4:30 na rin naman ng hapon kaya hindi na masyadong mainit.
Papanoorin ko na lang ang sunset kesa mahiga sa kama ko.
Umupo ako sa may sa buhangin na medyo malapit sa dagat at nagisip-isip.
Iniisip ko kung ano kayang mangyayare sa pamilya ko kung sakaling mawala na ako..
Ang gusto ko lang naman ay lagi silang masaya at walang kahit na anong iniisip..
Nagpalipas pa ako ng mga 30 minutes bago ko naisipang tumayo at umuwi na. Paniguradong mapapagalitan nanaman ako..
I let out a deep sigh and started to walk when i bumped with someone.
"Ouch!" Napaupo ako don ahh!!
"Sorry, miss." Sabi ng nakabanggan ko at tinulungan akong tumayo.
"It's ok," sabi ko at ngumiti.
Matangkad sya at naka-proper hair cut, bumagay ang kanyang singkit na mata sa kanyang matangos na ilong at mapupulang labi.
"Uh.. By the way, miss. Can i ask something?" Tanong nya.
"What it is??"
"may i know where's the mansion of Mendoza family??"
Ehh??
"Uhmm.. Im Maxine Mendoza, anong kailangan mo sa mansion??"
