(bts) Depend on.

Mr Saming.

Title : Mr Saming. #บังทันวีคลี่
11w : Legend (Tiger man)

Pairing : JK x JM  (ft.NJ x V)
Rate : PG-15
Author : คุนมาย

ท่ามกลางป่าลึกที่อุดมไปด้วยสิงสาราสัตว์และธรรมชาติ เรื่องราวอาถรรพ์มักถูกเล่าขาน ดังว่าป่าทุกผืนมีเจ้าป่าเจ้าเขาคอยคุ้มครอง ไม่ว่าชาวบ้าน พรานป่าหรือนักเดินไพร ไม่ว่าคนแปลกหน้าจากที่ไหนเป็นต้องยำเกรง


มาจะกล่าวบทไปถึงหนึ่งเรื่องเล่าแห่งป่าที่หลายคนคงเคยได้ยินผ่านหูมาบ้าง
'เสือสมิง'


ทั่กๆๆๆๆ
ห่าฝนเทกระหน่ำ ฝ่าเท้าขาวเกรอะกรังไปด้วยคราบเลือดและคราบโคลนยังคงซอยถี่อย่างไร้จุดหมาย แผลสดและอาภรณ์ขาดรุ่งริ่งนั้นดูไม่เป็นอุปสรรคต่อการกระเสือกกระสนนี้เลยแม้แต่น้อย


ไม่อยากตาย
ผุดคิดเพียงแค่นั้นขณะมุ่งร่างกายไปข้างหน้า ไม่เข้าใจอะไรทั้งสิ้นเพราะไม่มีเวลาให้ไตร่ตรอง ที่นี่เป็นป่าเขตอนุรักษ์ และปาร์คจีมินก็เป็นแค่นักสำรวจธรรมดา ๆ คนหนึ่ง ทำไมกรรมถึงมาตกอยู่ที่เขา


พลั่ก!
"โอ้ย"
ไม่รู้เจ้ากรรมนายเวรจะจองล้างจองผลาญกันไปถึงไหน ในช่วงหน้าสิวหน้าขวานเช่นนี้ยังบันดาลให้ตามองไม่เห็นรากไม้ จีมินสะดุดล้มเข้าโครมใหญ่ ฝ่ามือเล็กเร่งยันตัวลุกขึ้น ทว่าอาการข้อเท้าแพลงก็เล่นงานเสียจนล้มลงอีกครา


เจ็บน้ำตาเล็ด


นอกเหนือจากนั้นคือความกลัว เนื่องจากหูมันได้ยินเสียงอุ้งเท้าเสือเยื้องย่างตามมาติด ๆ เขาไม่มีทางเลือก จึงอำพรางตนอยู่หลังพุ่มไม้แถวนั้นแทนการยืนจังก้าอยู่กลางทาง


"กรร.............."


ตึก.. ตึก.. ตึก..
หัวใจเต้นกระหน่ำดังฟังชัด เสียงคำรามต่ำของสัตว์สี่ขาลายพาดกลอนยังวนเวียนอยู่ไม่ไกลนี่เอง นักสำรวจตัวน้อยได้แต่กอดตัวเองไว้แน่นด้วยความหวังทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าดวงตาสีอำพันคู่นั้นปราดเปรียวแค่ไหนโดยเฉพาะในยามค่ำคืนเช่นนี้


สวบ.. สวบ..
ฝีเท้าย่ำทับเศษใบไม้แห้งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ แล้ว จีมินกลั้นใจทุกขณะที่ปลายจมูกสีชมพูนั้นยื่นสอดเข้ามาดอมดมตามแหล่งที่กบดานของตน กระทั่งกรีดร้องลั่นในใจเมื่อลมหายใจชื้นนั้นแทรกพุ่มไม้เข้ามายังตำแหน่งเดียวกับแก้มนิ่มพอดี!


มันได้กลิ่นเขาแล้ว ปาร์คจีมินไม่รอดแน่


ฟั่บ!
"อ..เอ้ะ?"
ผิดคาด เมื่อจู่ ๆ เสือร้ายตัวนั้นกลับผละตัวเดินจากไปเสียดื้อ ๆ ทำราวกับกลิ่นโลหิตและกลิ่นเนื้อมนุษย์ไม่มีความหมายใด


จะโชคช่วยหรือกลอุบาย ปาร์คจีมินก็ไม่ยอมปล่อยให้เวลาที่ได้มานั้นเปล่าประโยชน์ เรียวขาเปื้อนเลือดใช้แรงเฮือกสุดท้ายปีนป่ายขึ้นบนต้นไม้ใหญ่อย่างสุดความสามารถ อย่างไรรอให้เช้าก่อนแล้วค่อยออกเดินทางต่อก็ไม่สาย ซ้ำยังปลอดภัยมากกว่า


ทว่าในทันใดนั้นเอง กิ่งไม้หนาที่คนตัวเล็กเหยียบค้ำอยู่ก็กลับปริแตกลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย



"เหวออออออออออออออออออ"


หมับ!
"เป็นอะไรรึเปล่า จีมินนา"


"..!"
น้ำเสียงอบอุ่นอันคุ้นเคยทำเอาคนมอมแมมเบิกตากว้าง ไม่ใช่ไม่ดีใจที่มีคนมาช่วยเหลือ หากที่ตกใจคือเจ้าของอ้อมแขนที่กำลังประคองตนอยู่นี่เป็นคนที่คาดไม่ถึงต่างหาก


"พี่นัมจุน!"
คนรักของเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง


พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2542 ให้ความหมายคำว่า 'เสือสมิง' ว่าเป็นบุคคลที่มีวิชาอาคมแก่กล้าจนสามารถจำแลงกายเป็นเสือได้


"ฮึก พี่นัมจุน ผมนึกว่าพี่ตายไปแล้ว"
ทำนบน้ำรื้นขึ้นตาทันทีทันใด นักสำรวจตัวเล็กถลาเข้ากอดเจ้าของชื่ออย่างอดกลั้น พวกเขาเข้ามาสำรวจป่าแห่งนี้ด้วยกันร่วมกับทีมอีก 6 คน ก่อนจะแตกฮือไปคนละทิศคนละทางเมื่อปะเข้ากับเสือโคร่งตัวใหญ่จำนวนถึงสอง ใบหน้าซุกซอน ปัดป่ายจมูกรั้นฝังแผงอกนั่นไปมาอย่างงอแง นึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกเสียแล้ว ก็จีมินเห็นเต็มตาเลยว่าอีกคนถูกเสืออีกตัวตะครุบลากหายไปอีกทาง


เดี๋ยวนะ..


ก็เขาเห็นเต็ม ๆ ตาเลยไม่ใช่หรือ?


"คิก.."
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำประกอบกับมือหนาที่ค่อย ๆ เลื้อยโอบรัดรอบเอวคอดนั้นก็ยิ่งทำให้แน่ใจ ปาร์คจีมินปิดกลั้นความกลัวไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว คนไม่ใช่.. คิมนัมจุนไม่เคยทำตัวรุ่มร่ามแบบนี้


"นายเป็นใคร ปล่อยนะ!"


"พูดอะไรของหนู พี่ก็คิมนัมจุนยังไงล่ะ"


"ไม่ใช่! นายไม่ใช่พี่นัมจุน!"


"หึ"
เมื่ออุบายใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป ใบหน้าหล่อขาวตี๋แบบคนรักของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปราวกับเสกได้ หน่วยตารีเล็กแปรเปลี่ยนรูปเป็นกลมวาว เนื้อสันจมูกก็โด่งขึ้น พร้อมริมฝีปากเป็นกระจับที่แสยะยิ้มส่งเขี้ยวเล็ก ๆ มาให้


หล่อเหลาเกินบรรยาย ทว่าน่าหวาดผวาพอกัน


รอยสักรูปขาลบนแผ่นอกเปลือยเปล่านั้นทำให้นักศึกษาเกียรตินิยมอย่างปาร์คจีมินรู้ได้ไม่ยากว่าขณะนี้ตนกำลังเผชิญกับสัตว์ร้ายชนิดใดอยู่

สมิง

อีกหนึ่งความเชื่อหลักให้ความหมายของเสือสมิงว่า เป็นเสือที่กินคนเข้าไปมากมาย จนถูกวิญญาณผีตายโหงสิงสู่ วันดีคืนดีจะจำแลงกายออกมาล่อลวงนักพเนจรในป่าเพื่อจับกินเป็นอาหาร โดยมักจะแปลงตัวเป็นคนบาดเจ็บ สาวชาวป่า หรือแม้แต่เป็นคนรู้จักมาตามให้กลับบ้านเพื่อหลอกล่อให้เหยื่อหลงกล


มันอยู่ในหนังสือเรียนวิชาพื้นฐานของนักสำรวจธรรมชาติ ทำไมเขาถึงไม่นึกเอะใจให้เร็วกว่านี้นะ!


จีมินน้ำตาไหลพราก พยายามสลัดกายออกจากพันธนาการ แต่แรงที่เหลืออยู่น้อยนิดจะไปสู้อะไรกับอมุษย์ร่างโตได้ จนจะหาสิ่งใดมาต่อรอง ฝ่ามือสั่นเทิ่มพนมขึ้นร้องอ้อนวอนขอชีวิตอย่างหมดหนทาง ซึ่งก็ได้รับกลับมาเพียงความเงียบงัน


"ฮึก อย่..ากินเราเลยนะ เราขอร้อง อึ่ก.."
นัยน์ตาสีเหลืองอำพันนั่นไล่สำรวจเหยื่อในอ้อมแขนตั้งแต่หัวจรดเท้า พินิจไปทั่วดวงหน้าสวย และรูปร่างงอนงามผิดบุรุษโดยไร้ซึ่งคำพูด จีมินไม่รู้ว่าคนตรงหน้าคิดอะไร มันอาจกำลังประเมินความน่ากินของเหยื่ออยู่เป็นได้


"อ้ะ"
ฝ่ามือหยาบกร้านยกขึ้นลูบไล้ปรางแก้มแดงนั้นด้วยความอ่อนโยนก่อนจะไล้เรื่อยลงไปยังไหล่ลาดและต้นแขนบาง รอยยิ้มที่ยกกว้างของสมิงหนุ่มนั้นทำเอาจีมินฉงนหนัก ไม่เข้าใจตัวเองเช่นกันว่าเหตุใดดวงใจถึงได้กระสับกระส่ายรุนแรงขึ้นแค่เห็นยิ้ม หากเพียงไม่กี่อึดใจเท่านั้น..


พลั่ก!
พริบตาเดียว ร่างทั้งร่างก็ถูกผลักเหินเวหาลงจากก้านไม้สูงกว่าห้าเมตรนี่อย่างแรง พร้อมร่างสูงที่กระโจนตามลงมาด้วยร่างเขื่องของสัตว์เจ้าป่า


สมิงหนุ่มกำลังสนุกเต็มที่ ในขณะที่จีมินหัวใจจะวายล


"อ้ากกกกกกกกกกกกกก!"
นักสำรวจตัวน้อยกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง สมองไม่ประมวลผลรับรู้อะไรอีกแล้วนอกจากตายกับตาย ไม่ด้วยหัวที่กระแทกพื้นจนเละ ก็เพราะคมเขี้ยวของเสือนี่แหละ


ทางไหนก็ไม่รอดทั้งนั้น สติสตางค์เริ่มพร่ามัวพร้อมกับลมหายใจที่ขาดห้วง ปาร์คจีมินจำได้เพียงเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนทุกอย่างจะดับมืดลงในที่สุด


"กรรรรรรรรรร.........."