The Lost Heart

Chapter 1

Hanggang sa muling pagkikita...
Sasabihing mahal kita...

Ikaw parin ang hanap ng pusong ligaw...
Ikaw ang patutunguhan at pupuntahan.

Pag-ibig mo ang hanap ng pusong ligaw...
Mula noon, bukas, at kailanman.

Mula noon, bukas, at kailanman.

Mula noon... Bukas... At kailanman...

-

"Hoy! Jess!"

Inalis ko ang tingin sa TV na nasa harapan ko at iritableng lumingon sa gawing kanan nung may naramdaman akong tumutusok-tusok sa pisngi ko. "Ano!?"

"Hello, Earth ba 'to!? Kasi mukhang may naliligaw na babaeng taga ibang mundo."

Umismid ako at dumiretso sa paglalakad at iniwan ang kaibigan ko sa mga bentahan ng mga TV sa gitna ng Mall.

"Teka Jess, sandali! Hays, alis na kami JE. Bye I love you! Sana makita na kita sa personal." Kausap niya sa harap ng TV kung saan ipinapalabas ang naganap na concert ng isang sikat na artista. Sumunod naman siya sakin at sabay na kaming lumabas ng Mall dalawa.

"Hindi ka pa ba nagugutom Jess? Huhu. Ako gutom na gutom na."

Nilingon ko siya habang nakakunot ang noo. Kampante siyang nakaupo sa frontseat ng kotse habang nakalagay ang dalawang paa sa harapan. Tss! Wala talagang hiya.

"Ewan ko sa'yo, Mimi! Parang hindi ka pinapakin sa inyo. Kakatapos nga lang natin kumain ng dinner e."

"Kasalanan kasi 'to ng mga bulate ko sa tiyan e! E-me-gesh."

Napatawa nalang ako ng bahagya habang umiiling. Itinuon ko ulit sa harapan ang atensyon at muling nagmaneho. Inihatid ko si Mimi sa bahay nila kung saan medyo malapit naman sa apartment ko.

"Hey, you okay?" Tanong ko sa kanya. Makikita mo kasi sa pagmumukha niya na parang nawalan na siya ng kaluluwa.

"I'm sleepy. Bye." She whisper. Binuksan niya yung pintuan ng kotse at agad na lumabas. She looks like zombie standing in front of their house waiting for their guard to open the gate.

"Hahaha! I know right. Goodnight." Isinirado ko na yung pintuan ng kotse at agad na minaneho ito.

I don't know what's gotten on my mind when I stop the car in front of the park just a walking distance away from my apartment. And from there I see a family walking down the street. I don't know what happened to me but I felt longing and somehow insecure just because I saw that family. Am I that orphan? Tumawa ako dahil sa mga naisip ko.

"Kasalanan mo. Kung bakit kasi hindi ka makaalala?" Sabi ko sa sarili ko.

Naramdaman ko nalang ang pagpatak ng mga luha ko. I heave a sigh. Hinayaan ko lang na tumulo ang mga luha ko at hindi pa ako nakontento. Tinampal tampal ko pa yung pisngi ko at sinabunutan yung sarili kong buhok.

"Please! Just let me remember! Please, Jess! Remember everything that had happened to you!"

Inuulit ulit ko ang pagsabunot sa buhok ko. Yeah, I may look crazy but I think that's the only way for me to be satisfy. Because I know I still won't be able to make it. To make my memories back into pieces.

"Nakikiusap ako. Please, bumalik ka na. Hindi ko na kaya." I muttered while crying. Hindi ko na alam ang gagawin ko. I tried to kill myself a year ago para lang hindi ko na maramdaman ang paghihirap na ito. Oo, para sa inyo mas gugustuhin niyo pang mawala ang mga alaala niyo dahil siguro hindi niyo gusto ang buhay niyo ngayon. But for someone like me, I would rather want to take back my memories and treasure it for the rest of my life. Mahirap. Napakahirap. Dahil hindi ko lubos na maisip na marahil maraming tao ang hinahanap ako. Nasasaktan sa tuwing inaalalang meron silang isang babaeng hinihintay na bumalik sa piling nila. At mas lalo akong nahihirapan sa tuwing inaalala kong meron din siguro akong pamilya. A parents who's waiting for their daughter to come back.

Pinaandar ko yung sasakyan kahit na malabo yung paningin ko dahil sa mga luha sa mata ko. Patuloy ko paring sinasabunutan yung sarili ko.

"Just... Let me remember." I said to myself.

But it was too late for me to realized that something bad is going to happen when a sudden beam of light and a loud horn flashed before me and I don't think I can do something to make this shit stop.