UYUZ AŞIĞIM

1 .Bölüm

Ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilmeden dışarı çıktım ve telefonu elime aldım. Aklıma gelen tek kişi abimdi. Numarasını tuşladım.

"Alo abi nerdesin uygun bir yerdeysen gelip beni alır mısın? Çünki daha fazla bu evde yapamicam lütfen"dedim. Sesim o kadar kötü çıkmıştı ki kendimden şüphe ettim. Bu benim sesim miydi? Ağlamaktan sesim titriyodu. "Hemen geliyorum bizim bardayım bekle" dedi ve telefonu kapadı. Bizim bardaysa işi uzun sürecekti diye tahmin ediyorum.

Annem ve babam evde olmadığımı anlamasınlar diye evin arka tarafına geçtim. Kavga etmekten benim evde olup olmadığımı fark edemezlerdi. Dışarısı çok soğuktu, ağlamaktan ve yağmurdan yüzüm çok ıslanmıştı. Her yer ıslaktı neredeyse göl olacaktı. Telefonun titremesiyle irkildim. Telefonu cebimden çıkarıp baktım. Arayan abimde elimle açma hizasına doğru kaydırıp açtım. "Nerdesin?" diye sordu. Sesi telaşlı ve korkmuştu. "Arka bahçedeyim bekle hemen geliyorum." dedim ve telefonu kapadım. Hızlı adımlarla abimin yanına vardım. Ve sarıldım onu hiç bırakmadan sım sıkı sarıldım. Gözlerim dolduğunda hala gözümde yaş olduğuna şaşırmıştım. Gözlerim mos mordu her yerim kızarmıştı ağlamaktan.

Abim nazik bir şekilde eliyle çenimi tutup kaldırdı. "Noldu prensesim" dedi. Gözleri dolmuştu ağlicaktı, ama abim benim yanımda ağlamazdı. Benim yanımda güçlü dururdu. "Abi gerçekten çok sıkıldım sen yoksun ablam yok her gün kavga. Günüm ev, okul, kurs ve kavgayla geçiyor. Lütfen bir kaç gün senle kalıyım buna ihtiyacım var." dedim
"Tamam aşkım benle kalıcaksın bir kaç gün ama okul aksamicak" dedi. Kafamı sallayıp onayladım ve elimin tersiyle göz yaşlarımı sildim. Motora doğru ilerledik, kaskı alıp bana verdi. Taktım anneme ve babama haber vermeden evden çıkmıştım. Ama hala ne arayan vardı ne soran. Yol boyu abime sarılarak gözlerimi kapadım. Kısa bir sürede eve geldik. Montumdan telefonumu çıkardım. Babam aramıştı on altı kere birde mesaj vardı. Nerdesin, kiminlesin, kızım kızım demişti. Kısa bir mesajla 'Abimleyim burda kalıcam baba' dedim. Mesaj gelmişti baktım'Tamam kzım'demişti.

Abimle evin merdivenlerinden çıkıyorduk.  Abim hala eve asansör yaptırmadığı için küfür ederken. Ben gayet sessizdim. Evin duvarları siyah renkteydi. Erkan'nın babası gayet zengin olduğundan ev iki katlıydı. Bizim evden farkı yoktu. Erkan abimin kardeşi gibi sevdiği arkadaşı her şeyi birlikteydi. Gözleri çok güzeldi benim gözlerimde maviydi ama o kadar ilgi çekmiyordu. 

Salona geldiğimiz de Erkan uzanmış televizyon izliyordu. Üzerinde bol askılı bir tşört vardı altında da bol bir eşortman vardı ama buna rağmen gayet yakışıklıydı. Bizi görünce ayağa kalktı "Hoşgeldin Alisa" dedi. Kafamı sallayıp "Hoşbulduk" dedim.  Abimi süzüp"Hayırdır"dedi.  Abim bana bakıp odaya gitmemi söyledi.
          Odaya girdiğim. Oda evin çok zıttındaydı. Galiba eve geldiğinde Ada'nın kaldığı odaydı. Morun en güzel tonunda renklere bürünmüştü yatak beyaz renkti siyah bir sehpa vardı. Sehpanın üstünde bir çerceve vardı yaklaşıp çerceveyi aldım.

Çercevede Erkan'la Ada'nın fotorafı vardı. Evet Ada'nın kaldığı odaydı. Ailesiyle kavga ettiğinde buraya gelirdi. Zaten çoğunlukla burda kalırdı. Sehpanın üstüne çerceveyi bırakıp. Yatağa uzandım.

        Çok geçmeden uykuya dalmıştım çok yorgundum çünki. Sabah kalktığımda odayı güneş sarmıştı her yer güneş ışığıyla kaplıydı gözlerim kararmıştı. Odadan çıktım.

  Abimi aramak için sessizce parmak uçlarında ilerlerken arkamdan bir ses geldi. "Günaydın." dedi. Korkarak arkama baktım ki Erkan'dı. "Sanada günaydın. Abim nerde?" dedim. Bana aldırmadan ilerledi arkasından hızla ilerledim. "Babanla konuşmaya gitti." dedi.

Önce güzel bir nefes aldım. "Abim niye babamın yanına gider ki yıllardır konuşmadığı babasının yanına neden şimdi gitsin?"diye sordum. O arada Erkan sadece yemek yapmaya çalışırken bir anda bana dündü ve baktı." Kızım sen delirdin galiba her gün o evde kavga çıkıyo ağlıyon geliyorsun buraya abinde seni çok seviyor napalım yani bırakalım orda mı kal? "dedi. Sinirlenmişti hemde fazlasıyla. Ona aldırmadan buz dolabına doğru ilerledim.
           Ve açtım içinden bir çikolata alıp yemeye başladım. Erkan bana bakıp."  Sabah sabah yeme şunu kızım kahvaltı hazırlıyoz işte. "dedi. Ona bakıp çikolatatı bıraktım" Abim iki kesildin başıma napıyım sizin evde nutella yokmuş bende çikolata yiyim dedim. "   
     Aslında düşündüm de babam abime izin vermez ki. Onla yaşamama, sonra bide İstanbul'a gitmeme kışın.  İzin verirmi bilmiyorum yakında annemle ayrılırlarsa, bu dahada zor olur. İkisinde kalmam gerekir bir sene sonra abimin yanında kalma imkanım olur. Bu benim için kötü olur bu yüzden de annemle babam inşallah ayrılmaz.
                      

                               ***