One Shots (on-going)

One shot #2

Oo, I like you nga!

Oo, I like you nga!

Oo, I like you nga!

Paulit-ulit na nagp-play sa isip ko ang mga katagang sinabi ko few hours ago.

Nakakahiya talaga! Sinigaw ko pa yun! Grabe, siguro iniisip na nga schoolmates ko na nakakita sa eksena ko kanina ay ang landi ko at wala manlang akong hiya sa katawan!

Masisisi niyo ba ako kung hindi ko na kaya pang itago ang nararamdaman ko sa kanya?

Jann Kevin Ian Montecillo, y u do diz to me?

Napatingin ako sa relo ko, shocks! 11:52 na! It means magt-two hours na ako dito sa library? Ghaaaad! 2 subjects na ang iniskip ko! Lagot ako!

Kasi naman hindi ko mahanap sa sarili ko yung lakas ng loob. Tapos katabi ko pa siya kasi base sa surname yun gusto ng teacher namin.

Mabait kasi siya. Siya yung tipo ng lalaking karapat-dapat mahalin. Yung alam mong hinding-hindi ka sasaktan. Iniisip ng mommy ko nagustuhan ko lang siya kasi gwapo, matalino, mayaman, at badboy look siya. Pero sana nga ganun lang kababaw yung nararamdamaan ko sa kanya e, but I know better. It's not only infatuation, it is something deeper... And I don't want to admit it to myself. No! Crush ko lang siya!

"Argh!" Sigaw ko sabay sabunot sa sarili!

"Shh. Observe silence, miss. Or else I will send you out! You are inside the library." Napatingin ako sa mataray na school librarian, "Sorry po.."

Narinig ko ang tunog ng electric bell. Hudyat ito na uwian na. Buti na lang.

Pagdating ko sa tapat ng pinto ng classroom, sinilip ko kung may tao pa ba sa loob. Nakita ko Miss Canalita na nag-aayos ng gamit niya bago iwanan ang classroom. Nagtago pa ako sa gilid upang hindi niya ako makita. Bakit pakiramdam ko ay nalaman niya din ang kahihiyang ginawa ko kanina? Ah! Sht! 

Finally, nakalabas na din si Miss. Makukuha ko na ang bag ko!

Hawak ko na ang bag ko. Konting lakad na lang at makakalabas na ko ng room nang bilgang...

"Skipping classes just to avoid me, sneaking out even after you told me about your feelings towards me, and pretending that you didn't saw me. The fuck you are, Margaux." a stern and deep voice made me stop from my tracks.

Fck! Bakit nandito pa siya? Go, Margaux! Pretend that you did not heard anything!

Huminga ako ng malalim at pinagpatuloy ko ang akin paglalakad. You need to think of more important things, Margaux! Isipin mo ang iyong kahihiyan at ang buhay mong sasapitin pag nalaman ng mga tagahanga ni Ian ang tungkol dito!

"The fuck, Margaux! And now you're gonna pretend that you did not heard a single word!?" sigaw niya na tuluyang nakapagpatigil sa aking maglakad. Narinig ko ang dagundong ng bawat hakbang niya palapit sa akin.

He heaved a deep sigh and held my shoulders for me to face him. I can't look straight to his cold eyes.

"Look at me Marg." he called me by the nickname he, himself made.

Unti-unti kong inangat ang paningin sa kanya. Nakita ko ang pag-aalala at lungkot sa kanyang mga mata. Muli ay bumuntong hininga siya.

"Saan ka galing? Why did you... skipped classes?" mahinahon niyang tanong na parang nag-iingat sa mga sasabihing salita.

"S-sorry." sabi ko habang nakayuko.

Siguro kakausapin ko na lang si Miss. Magpapalipat ako ng upuan. Sht. Ang sakit. Bakit ganun? It shouldn't hurt like this! Crush lang 'to ah?

Bakit ba kasi ganito ang buhay? Siguro ganoon nga talaga. Hindi lahat ng mamahalin natin, mamahalin din tayo pabalik. Sabi nga ni Bea Alonzo sa movie nila, "Di dahil gusto mo, makukuha mo." Sometimes, you just have to accept that life is not really perfect. Kung pangit ka, wag ka nang umasa na magkakagusto sayo yung crush mo. At ngayon, ngayong alam niya na... dito na matatapos 'tong kahibangang baka... Baka pwede kami. Baka magustuhan niya din ako. Pero sino naman ang niloloko ko? Hindi naman ako maganda. Hindi naman ako yung tipong head-turner. At Ang isang Jann Kevin Ian Montecillo ay kahit kailan hinding-hindi ako makikita.

Uuwi na ako. Tuluyan na akong tumalikod sa kanya. Sobrang kahihiyan na ito. Iiiyak ko na lang ito... mamaya.

"Margaux! Ano ba?! Are you really avoiding me?" Sigaw niya na siyang nakapagpikit sakin nang madiin.

Huminga ako ng malalim bago siya hinarap. "Ano?! Ano pa bang kailangan mo? Nasabi ko na diba? Hindi mo naman kailangan pa akong pag-aksayahan pa ng oras! Hindi porque may gusto ako sayo—"

Lumakad siya palapit sa akin. Kasing lakas ng yabag ng paa niya ang kabog ng dibdib ko!

"Ano? Na ano, Margaux? Hindi porque may gusto ka sakin ano?" hamon niya.

Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata at kinalma ang sarili. Bakit ba magkakagusto na lang ako, dun pa sa alam kong hinding-hindi ako kailanman mapapansin? Kailangan ba talagang bago ka sumaya ay masasaktan ka muna? Hindi ba pwedeng mahalin ka ng taong mahal mo? Bakit ang hirap? Kung may gamot na pwedeng makabura sa feelings mo para sa isang tao, baka in demand yun!

"You– you don't have to... A–"

I snapped at him. "Kev! It's okay! Kung naiilang ka na makita pa ulit ako ay ayos lang saakin! Alam ko na na ito talaga ang mangyayari kung aaminin ko sayong gusto kita! You don't have to–" what I managed to say before he cut me off.

"And that's that! You... You are not supposed to do that! I should be the one! Ako dapat ang aamin ng feelings ko sayo at hindi ikaw! Ako dapat ang manliligaw sayo!" he burst out and that made my eyes wide asf and dropped my jaw.

"What?"

Hinawakan niya ang isang kamay ko bago nagsalita. "I'm sorry. Sorry kung wala akong lakas ng loob na sabihin sayo. I don't know when, where or how did it started! Hindi ako naniniwala sa love at first sight, even sa love! I thought of it as a bullshit! That love does not really exist. But the day I saw you at the cafè, reading a book with your earpods on, I don't know but my heart began thumping like there's no tomorrow. And believe me! As much as i want to disregard that feeling, I can't! The whole summer vacation I kept on thinking about you. I even thought of stalking you but I don't know a single information about you!" Sabi niya na mas lalong ikinagulat ko!

What the fudge?!

"Kaya sobrang saya ko nung nalaman kong pareho tayo ng shool na papasukan. At classmate pa kita!" Aniya at may lumabas na ngiti sa kanyang labi nang nakita biya ang bawat reaksyon ko sa sinasabi niya. Is this for real?

"Seriously?" Was all I've said.

He nodded.

Kinuha niya pa ang isa ko pang kamay at pareho itong nilagay sa labi niya upang lapatan ng halik bago siya huminga ng malalim.

"So... Can I court you, Elizabeth Margaux Montecillo?"

THE END😍

/sorry kung may wrong grammar😂\