Ανάμεσα σε δύο κόσμους (Βιβλίο 1ο)

Κεφάλαιο 1ο

Μια σταγόνα έπεσε στο πρόσωπό μου. Κοίταξα προς τον σκοτεινιασμένο ουρανό. Φόρεσα την κουκούλα του φούτερ μου και ξεκίνησα να περπατάω γρήγορα. Χθες το βράδυ δεν είχα καταφέρει να κοιμηθώ καλά και ήμουν αρκετά νευρική σήμερα. Και ο καιρός αυτός δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Με έκανε να νιώθω απαίσια. Ένα αμάξι πέρασε με ταχύτητα από δίπλα μου. Γύρισα και κοίταξα προς αυτό. Μόλις χάθηκε από το οπτικό μου πεδίο συνέχισα να περπατάω γρήγορα προς τον σταθμό του μετρό που φαινόταν μπροστά μου. Κατεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω μου. Από πίσω βρισκόντουσαν δύο φοιτήτριες που συζητούσαν για την σχολή τους, πιο μπροστά μια γυναίκα που πήγαινε στην δουλειά της. Ένας άντρας που κρατούσε ένα χαρτοφύλακα έβγαζε εισιτήρια από το μηχάνημα. Τον προσπέρασα χωρίς να ακολουθήσω το παράδειγμα του και κατέβηκα και τις επόμενες σκάλες που συνάντησα ώστε να φτάσω στην αποβάθρα. Η άφιξη της αμαξοστοιχίας ήταν σε ένα λεπτό. Έτσι μπλέχτηκα με τον κόσμο που περίμενε. Όταν οι πόρτες άνοιξαν βρέθηκα μέσα στο βαγόνι χωρίς να το καταλάβω. Με έσπρωχναν από όλες τις μεριές. Αλλά το είχα συνηθίσει πλέον. Έτσι ξεκινήσαμε. Η μια στάση διαδεχόταν την άλλη. Περίμενα την κατάλληλη ευκαιρία μέχρι που ένα απότομο φρενάρισμα ήρθε. Γνώριζα ότι ο τύπος μπροστά μου ήταν απασχολημένος με την εφημερίδα που είχε διπλωμένη μπροστά του. Η πολιτική κατάσταση της χώρας ήταν αρκετά κρίσιμη και ο τύπος είχε δώσει την προσοχή του στο άρθρο που διάβαζε. Το χέρι μου χώθηκε μέσα στο σακάκι του. Τον κοίταξα απολογητικά με τα μεγάλα καφετιά μου μάτια και του ζήτησα συγγνώμη χαμογελώντας. Τράβηξα την κουκούλα πίσω και τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά μου έπεσαν στην πλάτη μου. Εκείνος σταμάτησε να προσέχει την εφημερίδα και μου χαμογέλασε. Δεν του έδωσα ωστόσο περισσότερο θάρρος και στην επόμενη στάση κατέβηκα. Προχωρούσα χαλαρά έχοντας τα ακουστικά στα αυτιά μου. Περνούσα ανάμεσα από βιαστικούς ανθρώπους που δεν σκέφτονταν τίποτα εκείνη την στιγμή πέρα από τις δουλειές τους. Ήταν τόσο εύκολο για εμένα να πέσω κατά λάθος πάνω τους και να βάλω το χέρι μου στις τσάντες τους. Τα γεμάτα πορτοφόλια τους κατέληγαν εύκολα σε εμένα. Φυσικά πάντα υπήρχε εκείνη η στιγμή που πίστευες ότι σε είχαν καταλάβει αλλά η αδρεναλίνη που σε κατέκλυζε ήταν σαν ναρκωτικό για τον οργανισμό μου. Βγήκα από την στάση του μετρό μπροστά στην Βουλή. Οι πρώτες ψιχάλες που έπεφταν όλο και δυνάμωναν. Σήκωσα την κουκούλα μου ξανά και άρχισα να περπατάω όλο και πιο γρήγορα προς το μοναστηράκι. Η βροχή δυνάμωνε επικίνδυνα έτσι έστριψα σε ένα στενό και μπήκα σε ένα μικρό καφέ. Ανοίγοντας την πόρτα το κουδουνάκι που ήταν κρεμασμένο πάνω από αυτή χτύπησε κάνοντας τον λιγοστό κόσμο που απολάμβανε τον καφέ του να γυρίσει το κεφάλι του προς το μέρος μου. Προχώρησα προς ένα απομονωμένο τραπέζι και κάθισα. Μια κοπέλα ήρθε γρήγορα αφήνοντας μου έναν κατάλογο πάνω στο τραπέζι. Παρήγγειλα γρήγορα έναν καφέ και κοίταξα το κινητό μου. Καμία κλήση, κανένα μήνυμα.