Chi no yume

Zapomniany

Przytulił mnie mocno i ucałował w czoło. Łzy skapywały mi po brodzie. Pomyślałam, że muszę wyglądać okropnie. Odwrócił się w stronę portalu. Niech nie odchodzi! Niech mnie nie zostawia! Nie wiem co krzyczałam. Szumiało mi w głowie. Wyciągnęłam rękę by go chwycić. By go sięgnąć, złapać i nigdy nie puścić...

Obudziłam się wciąż trzymając wyciągniętą rękę. Wyglądała żałośnie na tle bordowego sufitu. Szlag by to! Przytuliłam się do poduszki wycierając w nią łzy.

Przyśnił mi się. Pierwszy raz od dawna.

Zwlekłam się z łóżka i poszłam do łazienki. Weszłam pod prysznic i włączyłam wodę. Wspomnienia ze snu zaczęły do mnie powracać.

Robiłam co mogłam by się nie rozpłakać. W pewnej chwili zorientowałam się, że klęczę zalana łzami i wodą z prysznica.

Jeden sen - cały dzień do dupy

Nazywam się Chi. Chi z rodu Samua, jakby to miało jakieś znaczenie. Mam czarne, krótkie włosy, których nie da się ułożyć, i czerwone oczy. Jestem niziutka. Ni-ziu-teń-ka. Ale to nie najgorsza moja wada. Wadliwa to ja jestem sama w sobie. Ok, po kolei:

Jestem demonem. Nie jednym z tych co wodzą na pokuszenie czy coś. Byłabym chyba najgorszym sukkubem na świecie. Jestem istotą żyjącą w czymś na kształt drugiego wymiaru i żywiącą się ludzkim życiem.

Wymiar demonów jest niewielki w porównaniu z ziemią. Dzieli się na trzy sektory... naprawdę nie wiem co to zmienia. Przejdę do ważniejszych spraw.

Demony mają na głowie symbol rodu. To taki mały znaczek. Mamy go od urodzenia. Na ogół w okolicach twarzy, szyi, sporadycznie pod włosami. Modnie jest go odsłaniać bo przecież wożenie się swoją linią rodową jest cool i sprawia, że stajemy się ważniejsi. Jakby to czego dokonali nasi przodkowie cokolwiek zmieniało w nas samych.

Jestem Chi z rodu Samua. Córka władcy pierwszego sektora.

I przez to moje życie jest piekłem.

Przed laty mój ojciec podczas przejścia zakochał się w człowieku. To było kompletnie głupie. Po prostu głupie. Nie mam pojęcia co miał w głowie. Zresztą, teraz narzekanie na to nic nie zmieni. Póki moja matka żyła, w sektorze panowały rządy twardej ręki. I wszystko się kupy trzymało. Nikt się nie odważył słowem zająknąć o człowieku będącym żoną władcy. Ale moja matka nie przeżyła narodzin demonicznej córki. Ojciec zaczął ignorować swoje obowiązki. Skupił się na wychowywaniu mnie popadając w coraz większą depresję. Władca sektora tracił autorytet. Tak minęło jakieś 14 lat.

Przełom nastąpił rok temu. Co się wydarzyło w życiu tego demona? Cholera wie. Ważne, że wziął się w garść i wrócił do panowania, bo sektor z wolna niszczał. Swoim powrotem uniknął rozłamu na dwie frakcje: wierną królowi i rewolucjonistów.

Tyle z historii. Sprawa sprowadza się do tego, że jestem wadliwym egzemplarzem. Półdemonem. Moje oczy nie są dwukolorowe, jak zazwyczaj w takich przypadkach. Wyglądam niemal normalnie. Problemem są osłabione zdolności fizyczne i kłopoty z tworzeniem portali. Wszyscy o tym wiedzą. Jakżeby inaczej? Wieści o upośledzonej córce władcy musiały się rozejść na wszystkie sektory. Można się domyślić, że nie miałam lekkiego życia. Dobra, dalej nie mam. Powrót ojca nic nie zmienił.

To może krótko o tych portalach. Portale to tworzone przez nas przejścia do pierwszego świata. Wybieramy miasto na chybił trafił, wysysamy życie przypadkowego człowieka i znikamy. Bum! Tyle w temacie.

Nie mamy żadnych problemów z przejściem do miejsca gdzie chcemy się udać.

To jest, normalne demony nie mają z tym problemu. Ja muszę szukać tam gdzie granica jest słabsza.

Moje życie jest do dupy.