Kabanata 1
Azaleia's PoV
"Kahit kailan na lang talaga! Can't you sacrifice for you own children?! When will you stop thinking for yourself first?!"
"Paulit ulit ka nalang! Nakakarindi ka na!"
"That's because you always repeat your stupid mistakes!"
"You don't call me stupid!"
Ipinikit ko ang mga mata ko at tinakpan ang tenga ko. Immune na ko sa ganitong eksena. Magsisigawan si mommy at daddy at ilalayo ko naman ang kapatid ko sa ganoong eksena. Paulit ulit na lang. At nakakasawa na.
Araw-araw silang nag-aaway. Hindi ko alam kung bakit dahil itinatago ito ni mommy. Si daddy raw kasi ay palaging sarili niya muna ang iniisip, which is true. He work for himself. Para tustusan ang sarili nyang pangangailangan. Very stupid right? Why is he called a father if he is not acting like one? Iyan ang dahilan kung bakit wala akong respeto para sakanya. Well, you can't blame me.
"Ate, why is mommy and daddy shouting?"
"Don't mind them Kiel." I said and covered his ears instead of mine,
I hate how they shout like there's no innocent boy can hear them. Think about the sake of my young brother! Kahit wag na nila ako intindihin. Kahit ang kapatid ko na lang. I dont want him to hear nor watch my parents argue. This boy beside me is still young. I dont want him traumatized.
Nagtungo ako sa pinto ng kwarto ko at isinara ito nang tuluyan para wala nang marinig ang kapatid ko. Nang maisara ko iyon ay bumalik ako sa kama at tinabihan si Kiel.
He smiled sweetly. "Ate, you are so pretty."
Tears welled up in my eyes. Naiiyak akong isipin na wala pa siyang muwang sa nangyayaring kaguluhan sa paligid niya and yet, maaari pa rin siyang maapektuhan. How sweet of him to notice my face instead of the voice downstairs. Mas mabuti na rin iyon, hindi ba?
"Thank you. And you are very handsome, Kiel." I smiled at him too.
"Hmmm, ate? Can I ask you something?"
Ang cute niya talaga. Still six years old but very smart. Matanong siya at kuryoso sa lahat ng bagay. Kaming dalawa lang ang magkapatid kaya close kami.
"You love me right?"
Kumunot ang noo ko sa tanong niya at tumango.
"Of course I love you. Who wouldn't?" Hinawakan ko ang magkabilang pisngi niya. I want him to feel that he is loved. As a sister, I would do anything for him.
"I love you too." sabi niya sabay tawa. I cant help but to smile at his sweet laughs.
I hugged him. I want him to feel secured in my arms. I want him safe. I want him loved.
"Ate loves you more than anything else in thi--"
Naputol ang sinasabi ko nga marahas na bumukas ang aking pinto at tumambad ang galit na galit kong ama. Pinipigilan siya ni mommy at tinatabig lamang niya ito. Lumapit siya saamin at marahas na hinila ang braso ng kapatid ko. WHAT THE HELL IS HAPPENING?!
Umiyak ang kapatid ko dahil siguro sa sakit ng paghila sa kanya at dahil sa pagkabigla. Tumayo ako at sumigaw,
"Ano ba?! Nasasaktan ang kapatid ko!" sigaw ko at sinubukang hilahin si Kiel pero ayaw siyang bitawan ni daddy! Pag pinagpatuloy ko ang pagbawi sa kanya ay lalo siyang masasaktan kaya itinigil ko muna iyon.
"Sige Katrina! Maghiwalay na tayo! Pero kukunin ko ang bunso!"
"Maghihiwalay tayo pero wala kang kukunin sa mga anak ko! Wala! Dahil hindi mo sila kayang buhayin!"
Patuloy ang pagbalahaw ng iyak ni Kiel at pagsigaw ng 'ate'. Umiiyak na rin ako dahi naaawa ako sa kapatid ko at dahil sa galit ko sa ama ko.
"You can't just decide on who you take dad! Even Kiel doesn't want to be with you! You're hurting him and he will hate you!" sigaw ko at hinilang muli ang kapatid ko.
I successfully got my brother back. I hid him behind me as I continue talking.
"Natitiis nyong magsigawan sa harap ni Kiel?! WALANG MUWANG ANG KAPATID KO! ISIPIN NYO ANG KAPAKANAN NIYA! DON'T THINK ABOUT YOURSELVES! Wala kayong karapatan na pag-agawan siya dahil hindi nyo siya inalagaan! Ako! Ako ang nag-alaga sa kanya! Nasaan kayo noong kailangan namin ng magulang?! Noong kailangan niya ng magulang?! WALA KAYO! NASA MALAYO AT NAGTATRABAHO PARA SA SARILI NYO!" sinadya kong tignan ang ama ko. Para sakanya ang lahat ng iyon pero half of it ay para kay mommy din.
Lumuluha pa rin ako hanggang ngayon. Walang tigil ang hikbi ko.
"Kung maghihiwalay kayo, wag na wag nyo kaming paghihiwalayin ni Kiel. He needs me more than he needs you dad." pakiusap ko.
Nangyari ang kinatatakutan ko. Ang masaksihan niya ang lahat ng ito. And he will be traumatized. He will hate dad. Bakit ko hinayaang makita niya ito? Kasalanan ko rin to. Kung sana ay lumabas na lang kami ng bahay kanina. Naaawa ako para sa kapatid ko. I am crying for him right now. He is hurt. Physically and mentally hurt. It will scar him for years. I just hope he will get over this fast. But I know he wont. Ang ayaw ko lang talaga ay magtanim siya ng galit sa puso niya kagaya ko.
Lumabas ako ng bahay bitbit si Kiel sa mga bisig ko. Dinala ko siya sa park sa subdivision namin, hoping he will forget what happened earlier. But minutes passed and he is still quiet.
"Hey Kiel, you want some ice cream?" tanong ko at ikinandong siya sa kandungan ko habang nakaupo ako sa swing.
Umiling lang siya at nanahimik pa rin. Hindi ako sanay dahil madaldal itong si Kiel pagdating saakin.
I felt his small hands touched my cheeks. Pinunasan niya ang natitirang luha ko. Gusto ko tuloy maiyak ulit dahil naalala ko kung ano ang nangyari sakanya kanina.
"I learned something today ate." he said.
I waited for him to speak again. Gusto kong mapakinggan mabuti ang sasabihin niya. I want him pre-occupied today.
"Not all the people around you will love you. Even the ones that you truly love can hurt you."
I never expected that he is that smart. He created a conclusion that a normal six year old cant think. Im not saying that he's not normal. I just didn't expect that.
That is indeed, true.
