[Sing Street] Puppy the series

little dogged

[Puppy The Series] [Sing Street]
Ferdia x Mrak

เฟอร์เดีย วอช-พีโล มีตากลมโตสีน้ำตาลเข้ม
เฟอร์เดีย วอช-พีโล มีแววตาแสนซน
เฟอร์เดีย วอช-พีโล มีผมยาวนุ่มสีบรูเน็ต
เฟอร์เดีย วอช-พีโล คือ ลูกหมา


..เป็นลูกหมาที่อยู่ไม่สุขชอบเล่นแล้วก็ขี้แกล้ง..


มาร์ค แมคเคนน่าและเฟอร์เดีย วอช-พีโลกำลังออกจากโรงแรมที่พักเพื่อเริ่มต้นตารางการโปรโมทของวันนี้ ในขณะที่ตัวคนตัวเล็กยังไม่ตื่นดี ถึงแม้จะโดนปลุกและโดนคนตัวสูงลากเข้าไปอาบน้ำก็เถอะ(?) บอกเลยว่าความง่วงของเค้ายังอยู่ครบถ้วนมาก แต่เฟอร์เดียกลับ ..


"เฮ้!! กล้องง สวัสดีฮะเรากำลังจะไปสัมภาษณ์กัน" เฟอร์เดียหันไปทำตัวสนุกใส่กล้องอย่างทุกวันหันไปแตะมือกับบรรดาทีมงานที่คอยดูแลพวกเค้าทั้งสองคนตลอดการโปรโมท พร้อมทั้งกระโดดโลนเต้นดีใจกับขนมที่พี่ทีมงานซื้อมาให้พวกเค้า มาร์คอมยิ้มกับท่าทางตลก ๆ ของเฟอร์เดียที่กำลังเล่นกับพี่สต๊าฟผู้หญิงที่เธอก็หัวเราะคิกคักแต่แล้วจู่ ๆ ก็หันมายิ้มและยักคิ้วให้เค้า


..เจ้าเด็กบ้า..


มาร์คแยกเขี้ยวกลับพร้อมก้มหัวทักทายพี่ทีมงานทุกคนเพื่อซ่อนหน้าสีชมพูเรื่อของเขาไว้ก่อนจะขึ้นรถไปนั่งรอคนตัวสูง อึดใจเดียวหัวทุย ๆ ของคนที่นั่งข้างกันทุกวันก็โผล่เข้ามา


"กินขนมมั้ยเดี๋ยวป้อน?"


"ป้อนบ้าอะไร" มาร์คตอบกลับทันทีกระแอมสองสามครั้งแล้วก็มองออกไปนอกหน้าต่าง


เฟอร์เดียยิ้มและส่ายหัวให้กับท่าทางน่ารัก ๆ ของคนตัวเล็ก อยู่ด้วยกันมารู้ใจจนรู้ว่าที่ทำหน้าขรึมแบบนั้นเพราะเขินแน่ ๆ แล้วก็ดูได้จากแก้มแดง ๆ ที่ซ่อนไม่มิดนั้นด้วย เฟอร์เดียขึ้นรถไปนั่งพร้อมวางกีตาร์สองตัวไว้ที่ว่างทางด้านขวามือ เอาไว้ใช้เป็นข้ออ้างในการนั่งเบียดอีกคน มาร์คยังคงแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ว่าอีกคนเข้ามานั่งในรถแล้วจนไหล่เฟอร์เดียชิดกับไหล่เค้านั้นแหละ มาร์คถึงหันไปเลิกคิ้วมองอีกคนเป็นเชิงถามว่าเบียดทำไม คนตัวสูงกว่าไม่ตอบแต่ยิ้มกว้างแล้วชี้ไปที่กีตาร์สองตัวที่พิงอยู่ที่วางอีกข้าง


..เจ้าลูกหมาฉลาด..


ร่างเล็กพนักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วหันไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้งปล่อยให้คนตัวสูงนั่งพิงไหล่เค้าไปเรื่อย ๆ รถ SUV เคลื่อนตัวออกจากเส้นทางที่พวกเขาคุ้นเคยผ่านความวุ่นวายของการจราจรในเมืองใหญ่อย่างลอนดอน ร่างเล็กหลงใหลกับความวุ่นวายที่ซ่อนเสน่ห์บางอย่างที่ทำให้เค้าไม่เคยเบื่อที่จะมองออกไปนอกหน้าต่าง แม้จะวนเวียนอยู่เส้นทางเดิมซ้ำไปซ้ำมา แต่ในแต่ละวันลอนดอนไม่เคยเหมือนเดิม บางทีเค้าได้ไอเดียเพลงใหม่ ๆ จากการมองออกไปนอกหน้าต่างแบบนี้


ปล่อยใจไปกับทิวทัศน์ด้านนอกสักพักอยู่ ๆ เจ้าลูกหมาก็ดึงมือเค้าไป มือแกร่งข้างหนึ่งประคองมือเข้าไว้ นิ้วชี้อีกข้างกำลังเหมือนเขียนบางอย่างลงบนฝ่ามือเค้า มาร์คกระตุกมือออกแต่ช้ากว่าเฟอร์เดียที่รีบดึงมือเค้าไว้


..เค้าไม่ชอบให้เฟอร์เดียจับมือเค้า..


เพราะมือเค้ามันคือมือผู้ชายที่เล่นกีตาร์ทั้งหยาบทั้งด้าน มันไม่เหมือนมือนุ่มของสาว ๆ ที่เฟอร์เดียเคยสัมผัสหรือคบมาก่อน เค้าไม่มั่นใจเวลาที่เฟอร์เดียจับมือเค้า เค้าถึงไม่ค่อยยอมให้คนตัวสูงจับมือเค้าเท่าไหร่


"ดึงไปทำไมละ?" เฟอร์เดียเลิกคิ้วขึ้นพร้อมทั้งถามเบา ๆ


"ก็ฉันไม่ชอบให้นายมายุ่งกับมือฉันนี้นา" มือเรียวที่ถูกมือแกร่งกุมไว้พยายามบิดออกแต่เฟอร์เดียกลับกระชับแน่นเข้าไปอีก ตากลมสวยจ้องมองเค้าไปในตาเค้าอย่างจริงจัง มือแกร่งจับมือเข้าแน่นไม่ยอมปล่อยง่าย ๆ


"ฉันชอบนี่นา ฉันชอบมือนาย" พูดพลางไล้นิ้วมือไปตามฝ่ามือเค้า เฟอร์เดียค่อยๆลากช้าๆไปทั่วทั้งฝ่ามือเค้าก่อนจะประสานนิ้วเข้าด้วยกัน


"มันอุ่นแล้วก็มั่นคงดี"


เจ้าลูกหมายิ้มแป้นและดึงมือเค้าขึ้นไปจูบเร็ว ๆ มาร์คสะดุ้งและรีบหันไปมองคุณลุงคนขับรถแต่โชคดีที่คุณลุงสนใจกับจราจรข้างหน้า หันมาส่งสายตาคาดโทษให้อีกคนก็เห็นคนตัวสูงยักคิ้วทำหน้าทะเล้นใส่


..อยากเพี๊ยะเจ็บ ๆ สักที..


แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าที่เฟอร์เดียทำเมื่อกี้เค้ารู้สึกดีสุด ๆ ไปเลย ..มันอุ่นแล้วก็มั่งคง..
งั้นเหรอ..เค้าเองก็อยากจะบอกว่ามือแกร่งของเฟอร์เดียก็ทั้งอบอุ่นและมั่นคงเหมือนกัน ร่างเล็กอมยิ้มกับตัวเอง


"เล่นเกมกันนะ..ฉันจะเขียนคำหรือประโยคง่าย ๆ ลงบนมือฝ่านายแล้วให้นายตอบ โอเคนะ" เฟอร์เดียเขย่ามือเค้าเบาพร้อมแววตาสนุกของคนอยากเล่นเต็มที่ มาร์คกรอกตากับท่าทางของน้องเฟอร์เดีย 2 ขวบ แล้วส่ายหน้าแต่สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือตัวเองให้เป็นของเล่นสนุกของอีกคน


นิ้วเรียวของคนตัวสูงเริ่มเขียนตัวอักษรช้า ๆ ชัด ๆ ที่ละตัวบนมือเค้า ยิ่งจำนวนตัวอักษรเพิ่มมากเท่าไหร่แก้มขาว ๆ ของมาร์คก็ขึ้นสีตามไปด้วยจนรู้สึกว่าที่หน้าร้อน ๆ ร่างเล็กจึงหันไปมองนอกหน้าต่าง จบประโยคแล้วเฟอร์เดียกระตุกมือเค้าเพื่อให้หันกลับมาตอบแต่เค้าจะไม่ยอมหันไปตอนนี้เด็ดขาด!


"เฮ้! นายต้องตอบแล้วนะ" ร่างสูงกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เจือความทะเล้น รู้ว่าเค้าขี้เขินก็ชอบมาแกล้งให้เค้าเขินมันมีอะไรสนุกเหรอเจ้าลูกหมา!


คนขี้เขินพึมพำตอบในคอทั้งที่ไม่หันหน้ากลับมา แต่ดูเหมือนเจ้าลูกหมายังไม่พอใจเพราะมือแกร่งยังคงกระตุกมือมาร์คอีกครั้ง จนเหมือนว่าร่างสูงจะอยากได้คำตอบจนทนไม่ไหวสุดท้ายมือแกร่งไปเชยคางอีกคนให้หันกลับมาพร้อมทั้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ของกันและกัน


"ตอบให้ฉันได้ยินด้วยสิ.." กระซิบเบา ๆ จนเกือบชิดริมฝีปากบาง ๆ นั้น คนขี้เขินเหลือบตาขึ้นข้างบนเพื่อหลบสายตาหวานเชื่อมที่เหมือนจะกลืนกินเค้าเข้าไปก่อนจะอ้อมแอ้มตอบประโยคที่อีกคนเขียนลงบนฝ่ามือเค้าเบา ๆ


"ไม่เอาสิ มองหน้าฉันด้วยตอนนายตอบ มันเป็นกติกานะ"


ไม่ไหวถ้ามองตาเฟอร์เดียตอนนี้มีหวังเค้าต้องเขินตาย ร่างเล็กจึงเอาตัวรอดโดยการจ้องจมูกโด่ง ๆ นั้นแทนแล้วตอบประโยคนั้นอีกครั้งเบา ๆ










..YOU ARE MINE..












END