Yazılıcak çok sey vardi .Artık anlatmıyorum.Kimseye içimi.Çünkü anlattığım kim varsa bir yarada o açtı.
Açtı ve ben ben olmaktan çıktım.
Artık düşündükçe canım acımıyor.
Yada üzülmüyorum.
Üzüldükçe sanki yaralarımı tam kabuk bağlıcakken birileri yoluyor.
Ama ben engel olamıyorum.
Ne kendime nede bir başkasına.
YAPAMAM.
Her hamlemde dizime yediğim tekmeyle bir kez daha düşüyorum.
Ve buna gerek yok artık.Önemsemeyi bıraktım ben.Her önemsediğim kişiden bir tekme daha yemekten sıkıldım.
Artık gösterdiğim kisi değilim ben.Ben ben olmaktan çıkalı tam bir yıl oldu.
Sürekli düşünüyorum.Faydası varmı? Ben söyliyim.
YOK.
Hatta artık zarardanda öte zarar veren herkez dibimde ama ben onların bedenimdeki ellerini itemiyorum artık.
YORULDUM.
Artık tek bedenim değil ruhum yoruldu.İnsanların eleştirilerini dinlemekten artık eleştiri yapamıyorum.
Düşündüğüm şeyleri yazmak beni rahatlatıyor mu ?
HAYIR belkide evet.
Dinlediğim müziklere artık anlam yüklemek kendi kendine gelişiyor.
Yazdıklarım benim yaralarım ama bu yaralar sadece yaranın üst kısmı, derinine insek yaralarımı açan kişi artık kapatamayacağı kadar büyüdü ve elimden beni mutlu eden biri tutmadıkça kapanmayacak.
Yaralarım yok artık.
Çünkü yaralarımı barındıracak bir bedende yok.
BEN YOKUM.
Asya
Yazım yanlışları için üzgünüm.İyi okumalar.
