Ben hayata cok şanssız başladım ama varlığım aileme mutluluk verdiği için bunu çoğu zaman görmezden gelmeye çalışıyorum.
Annemlerin durumunun iyi olmadığı zamanlar diğer 5 kardeşinin aksine sadece annem ailesinden ayrı yaşamak durumunda kalmış. Hollandada teyzesiyle beraber bebek kuzenine bakmış 2 yıl. Ve bu yüzden liseden 2 yıl kaybetmiş. Geri döndüğünde devam etmiş fakat 2 yıl aradan sonra herşey tabiki eskisi gibi olmamış. Şuan düşünüyorum da ben onun yerinde olsam kim bilir belki de pes ederdim . Ama o etmemiş ve bu azimle üniversiteyi de okuyarak işletme bölümünden mezun olmuş. Öğretmenlikten tutun hani şu mahkemelerde hakimin yaz kızım diyip de daktiloyla dediği herşeyi yazan kadınlar oluyor ya ha iste o mesleği bile yapmış.
Kardeşinin bile evlendiği zamanlarda bekarmış. Zaten evlenecek birini nerden bulabilirdi ki kimseyi gördüğü yok kimseyle tanıştığı yok. Bir dönem psikolojik sorunlar yaşamış . Tedavi olmak için psikiyatri doktoruna gitmiş. Ve şuan o doktor babam oluyor. Annemin anlattığına göre gercekten babama kör kütük aşıkmış. Ama tabiki yolunda gitmeyen şeyler de varmış .
Ben deniz ailemin en küçük çocuğu annemin ise tek çocuğuyum. Babam o zaman evli ve 4 cocugu varmış 3 erkek 1 kız. En küçük olan o zaman 3. Sınıfa gidiyormuş. Kendimi yerine koyduğum zaman belki de onun durumu benimkinden daha zordu. Bi okul ödevinde öğretmeninin isteği üzerine bir kompozisyon hazırlamış ve bu kompozisyon da bu gibi aile durumlarının normal olduğunu yazmış. Yani bilemiyorum o yaşta ki bi çocuğun bu durumları böyle anlayışla karşıladığını yazması... En büyük iki abim sonra ablam ve en küçük abim. Annemle babam evlendiğinde o zamanlar yasal olduğu için diğer eşiyle çocukları üzülmesin diye ayrılmayan babam annemi ikinci eşi olarak nikah kıydırmş.
Annem babamın yanında sekreteri olarak çalışmış. Abilerim ve ablam geldiği zaman onlarla ilgilendiğini fakat en küçük abim dışında digerlerinin mesafeli yaklaştığını anlattı. Tabi ki haklılar. Ben yüzüne bile bakmazdım belki de.
