Okula geç kalmıştım.Üstelik ders Rıfat Hoca'nın dersiydi.Aslında korkmama gerek yoktu.Çok çok beni sınıftan kovardı.Kapıya geldiğim an içerden kavgaya benzer sesler geldiğini duydum.Dualar okuyarak kapıyı çalıp içeri girdim.Hoca bir çocuğun başında durmuştu.Biraz dikkatli bakınca o çocuğun bizim apartmana yeni taşınan çocuk olduğunu farkettim.
"Annen,baban sana hiç terbiye vermedi mi?"diye bağırdı hoca.
Çocuğun gözlerinde ki nefret beni bile korkutmustu.
"Bana saygıyı öğretebilecek bi ailem yok..!"dedikten sonra çantasını alıp dışarı çıktı.Sınıfta ölüm sessizliği hüküm sürüyordu.Saate baktım.5 dk sonra zil çalacaktı.Fakat hoca;
"Dağılabilirsiniz."deyince cok mutlu olmustum.Telefonumu cebime koyup çocugu aramaya basladım.Fakat hiçbir yerde yoktu.Tam umudumu kesmistim ki ileride ki parkta olduğunu farkettim.Koşarak kapıdan cıktım.Parka doğru yürümeye basladım.Arkası dönüktü.Yavaşca gidip omzuna dokundum.Başım omzuna geliyordu.Kısa olmadığıma sevindim.Arkasını döndü.
"Bana hayat hikayeni anlatır mısın?"deyip gülümsedim.
Bana aptalmışım gibi baktı.Sonra hafiften gülümsedi.
"Benim bir hikayem yok."
"Bu hiç inandırıcı değil.Herkesin bi hikayesi vardır."
"Peki ama sonrada sen anlatacaksın.Anlastık mı?"
"Evet"anlamında başımı salladım.
"Ben Kaan.İstanbul'dan geldim.Annem ve babam trafik kazasında hayatını kaybetmis.Kendimi bildim bileli teyzemin yanında kalıyorum.Bu kadar.Peki ya sen?"
"Ben annem ve ablamla büyüdüm.Babamı hiç tanımadım.Bu yüzden seninle konusmak istedim.Hikayelerimiz benzer."
Kaanla konusurken zamanın nasıl geçtiğini farketmedim.Hava kararmaya baslamıştı.
"Bence gitmeliyiz."dedim.
"Aynn,Sedef."
Yürümeye başladık.Apartmana girdik ve karşi karşiya olan evimize geldik.Ona sımsıkı sarıldım.
"Güçlü görünmene gerek yok.Sen zaten güçlüsün"dedikten sonra kapiyi açıp içeri girdim.Kapi deliğinden baktigimda halen o şekilde durduğunu gördüm sonra o da evine girdi.Odama doğru gidip yatağa uzandım.Aklimda ki tek düşünce;
"O kesinlikle benim olmalı.."
