Herkesin bir kurtuluş hikayesi vardır, bu da benim kurtuluş hikayem; Ben Kara Harrison, 23 yaşındayım ve bir hastanede hemşire olarak çalışıyorum. Klasik bir hayatım var, her gün saat 06.30'da uyanıp duşumu alır ve mısır gevreğimi yerim. Biraz oyalandıktan sonra hastaneye gider işimi yaparım. Saat 17.00'da işim biter ve evime giderim. Pek arkadaşım yoktur. İnsanlar benimle sohbet etmeyi sevmez. İçimde 75 yaşında yaşlı bir bunağın olduğunu düşünürler. Yine 3 Haziran sabahı günlük işlerimi hallettim. İçimde garip bir mutluluk vardı. Bütün gün boyunca yüzümde bir gülümsemeyle gezdim ve herkesle sohbet etmeye çalıştım. İşten döndükten sonra güzelce banyo yapıp hiç giymediğim ama hep dolabımda duran kırmızı mini abiyemi giydim. Saçımı topladım ve güzel kokulara büründüm. Her şeyi bitirdikten sonra koltuğa oturup beklemeye başladım. Saat henüz 22.47'ydi ve yaklaşık 1 saat vardı anın gelmesine. Hiç geçmeyecek gibi gelen 1 saatin ardından arabaya bindim ve yıllar önce kapatılan bir pansiyona gittim. Arabayı binanın önüne bırakıp direkt çatıya yöneldim. An gelmişti. Rüzgar beni desteklercesine itiyordu. Adımlarımı yavaş yavaş atıp bu anın tadını çıkarıyordum. Çatı kenarına geldiğimdeyse bütün gün içimde duran mutluluk alev almaya başladı. İstemsizce kahkaha attım ve Londra'ya karşı bağırmaya başladım "Benden kurtuluyorsun Londra! Artık bana ihtiyacın yok!". Bu an gelene kadar aklımda konuşmalar hazırlamıştım ama o sırada hiçbiri aklıma gelmedi. Son adımımı atarken gözümdeki yaşlara hakim olamadım "Neden böyle bitiyor Londra? Ne farkım vardı ki sizden beni istemediniz? Neden çok fazlaydım size?!". Hıçkırıklarla ağlarken uğuldayan kulaklarıma bir ses geldi. Farklı bir ses. Umut dolu bir ses. Sesin nereden geldiğini öğrenmek için kafamı çevirdiğimde 60'lardan kalma bir polis kulübesini gördüm. Gülmeye başladım. "Tanrı beni almadan önce aklımı aldı ki bunu görmemin başka bir nedeni olmamalı." Mavi kulübeye doğru yaklaşırken planım tamamen aklımdan çıkmıştı. Kapıya yanaştığımda benden önce kapı açıldı ve içinden bir adam çıktı.
