Τρεις Μηνες

Κεφάλαιο 4 : Κενές αναμνησεις

Νεο κεφάλαιο!
Ελπίζω να σας αρέσει.
Στη φωτογραφία ειναι η Σία
-----------------------------------------

Προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Όμως για κάποιο λόγο δεν μπορουσα.

Αισθανόμουν το κεφάλι μου βάρη.
Προσπαθούσα να ανοίξω τα μάτια.

Την ώρα που κατάφερα να ανοίξω τα μάτια μου.

Η ορατότητα μου οστοσο ήταν περιορισμένη λογο του ηλίου που έπεφτε στα μάτια μου.

Που ημουνα;
Αυτό το δωμάτιο δεν ήταν το δικό μου.

Κοίταξα γύρω μου και είδα ότι το χέρι μου ήταν συνδεδεμένο με ένα όρο που ήταν κρεμασμένος από πάνω μου.

Παρατηρισα επίσης ότι τα ρούχα που φοραγα ήταν ρούχα νοσοκομείου.

Ήμουν στο νοσοκομειο.
Αλλά γιατι;

Γιατί ήμουν στον νοσοκομείο;

Τι στιγμή εκείνη άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο μπαμπας με έναν ακόμα γιατρό.

"Αγάπη μου ξυπνησες"ειπε Μόλις με είδε.
Ήρθε γρήγορα κοντά μου.

"Πονάς πουθενα; Είσαι καλα;"άρχισε αμέσως να με βομβαρδιζει με ερωτήσεις

"Ναι καλά ειμαι. Αλλά γιατι ειμαι εδω;"

Ο μπαμπάς μου με κοίταξε λίγο περιεργα.

"Δεν θυμασε. Είχες ένα ατύχημα. Πριν κάτι μερες"ειπε.

"Ατυχημα; Πριν κάτι μερες;"επανέλαβα τα λόγια του με απορία.

"Ναι σε χτύπησε ένα αυτοκίνητο. Πριν έξι μέρες"μου είπε.

Εγώ ρμπινα άφωνη.
Με χτύπησε αυτοκίνητο!;
Πριν έξι μέρες!;

"Και που χτυπησα; Πως με χτυπησε; τον πιάσανε; τι εγινε;" άρχισα να τον βονβαρδιζω με ερωτήσεις.

"Χτυπησες στο αριστερό σου χέρι λίγο. Στην πλάτη σου έχει μια γρατζουνιά. Που μάλλον θα αφήσει κάποιο σημάδι. Και λίγο στο κεφάλι."μου είπε.

Να γιατί με ποναγε τόσο πολύ όταν ξύπνησα. Σκέφτηκα .

Κοίταξα το χέρι μου είχε κάποιους μολοπες και με ποναγε λίγο καθώς το κουνούσε αλλα δεν ήταν κάτι σοβαρό.

Όσο για την γρατζουνιά δεν έγινε και κάτι. Υπάρχουν και οι πλαστικοί.

"Ευτυχώς δεν έπαθες κάτι σοβαρό."συνεχεισε ο μπαμπας.

"Όσο τώρα για το πως έγινε δεν ξέρω ακριβώς. Βλέπεις αυτός που σε χτύπησε εξαφανιστικε. Τον ψάχνει η αστυνομια. Α! Και κάτι ακόμα ο τόπος που έγινε το συμβάν ήταν πολύ κοντά στο αστυνομικό κέντρο. Τι έκανες εκρι τόσο αργα;"με ρώτησε.