Ένας έρωτας που έμεινε στην μέση - one shot

Ένας έρωτας που έμεινε στην μέση..

Ξύπνησε από το εκτυφλωτικό φως του ήλιου που έμπαινε άπλετο μέσα στο δωμάτιο από τις χαραμάδες της μπαλκονόπορτας. Άνοιξε τα βλέφαρα της κι έτριψε τα μάτια της με την ανάστροφη της παλάμης της για να συνηθίσει την απότομη αλλαγή από το σκοτάδι του κόσμου των ονείρων της στην πραγματικότητα και το φως που επικρατούσε στο δωμάτιο της.

Ένα ακόμα πρωινό που η μορφή του στοίχειωνε τις σκέψεις της. Η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν έναν ολόκληρο χρόνο, αφού από εκείνο το μοιραίο βράδυ δεν μπορούσε να τον βγάλει από το μυαλό της. Μονοπωλούσε τις σκέψεις της από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν μπορούσε να απαλλαγεί ούτε στα όνειρα της από αυτόν. Ακόμη κι εκεί την στοίχειωνε. Εκείνο το βράδυ τελικά την είχε καταστρέψει.

Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί εξαφανίστηκε έτσι, γιατί δεν επικοινώνησε ξανά μαζί της. Γιατί την φίλησε, γιατί την πλησίασε, γιατί έχασε τα ίχνη του μετά από εκείνο το βράδυ, που να βρισκόταν άραγε τώρα.. Τόσα αναπάντητα  ερωτήματα που τριβέλιζαν το μυαλό της μήνες ολόκληρους. Ακόμα κι ο αδερφός της δεν αναφέρθηκε ποτέ ξανά σ' αυτόν κι ας ήταν ο κολλητός του. Όσες φορές κι αν προσπάθησε να του αποσπάσει κάποια πληροφορία κάτι για εκείνον, δεν κατάφερε ποτέ τίποτα. Όλες της οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό.

Πέρασε αρκετό καιρό βασανίζοντας τον εαυτό της στην προσπάθεια να λύσει αυτόν τον γρίφο και να καταλάβει γιατί εξαφανίστηκε έτσι. Αν το μετάνιωσε, δεν ήταν δα και κάτι τόσο τρομερό, ώστε να εξαφανιστεί εντελώς.  Θα το καταλάβαινε αν της εξηγούσε κι ας ένιωθε τόσο ερωτευμένη μαζί του από την πρώτη στιγμή που τον είδε. Το πρώτο εκείνο λεπτό που τον κοίταξε και χάθηκε μέσα στα καταπράσινα μάτια του. Άλλωστε, μια στιγμή αρκεί για να σε χτυπήσει με τα βέλη του αυτός ο φτερωτός θεός που λέγεται έρωτας και να χάσεις μια για πάντα το παιχνίδι.

Δεν ήταν λίγα τα  βράδια που οι σκέψεις και τα όνειρα της κατακλύζονταν από την μορφή του. Έκλεινε τα μάτια της κι ένιωθε ακόμη το άγγιγμα του, τα χείλη του πάνω στα δικά της, το βλέμμα του να την καίει, το χαμόγελο του να κάνει την καρδιά της να χτυπά άτακτα. Ένιωθε πως έχανε τα λογικά της. Γιατί δεν ήταν λογικό να νιώθει έτσι για έναν άνθρωπο ο οποίος  είχε επιλέξει να εξαφανιστεί από την ζωή της. Αλλά από πότε υπήρχε λογική στον έρωτα;

Όσο κι αν προσπάθησε, όσο κι αν πάλεψε δεν κατάφερε να τον βγάλει από μέσα της. Είχε τρυπώσει βαθιά μέσα στην καρδιά της, απλώνοντας γερά τις ρίζες του παντού. Πλέον χτυπούσε στο όνομα του, μόνο για εκείνον. Την είχε κατακτήσει  μονάχα με ένα φιλί. Κι όσο κι αν την πονούσε και την πλήγωνε η αδιάφορη συμπεριφορά του από εκείνο το βράδυ κι έπειτα, δεν μπορούσε να τον ξεχάσει. Δεν τον ξαναείδε από τότε κι όμως ανέπνεε για εκείνον. Για αρκετό χρονικό διάστημα, ήλπιζε πως θα την πάρει τηλέφωνο, θα της στείλει ένα μήνυμα, πως θα τον δει ξανά, όμως τίποτα. Έτσι, πήρε την απόφαση πως την είχε ξεχάσει, αφού έφυγε χωρίς καμιά εξήγηση και χωρίς να την  αναζητήσει ξανά.