"Remembering you is easy, I do it everyday. Missing you is the heartache that never goes away. "
Ramdam ko ang pagtama ng sinag ng araw sa balat ko at sinasabayan pa ng malamig na simoy ng hangin siguro dahil madidisyembre na at ito ako ngayon nasa Luneta Park nakahiga sa damuhan sa tapat ng ika-siyam na puno at may nakasabit na saranggola. . . saranggola ng mahal ko.
FLASHBACK:
August 24, 2003
"Okay na ba? Sige 1, 2,3 TAKE!" sabi ko.
Nagsushooting kami ngayon kasama ang kagrupo ko para sa isang project sa Filipino. Kailangan kasi namin ngayon gumawa ng project parang isang film about sa mga kabanata ng Florante at Laura. At ako ang naatasan maging director at camerawoman. Habang humahakbang ako para makuha ko ang magandang angle for the shot ay may parang sumaging sinulid sa may binti ko pero hinayaan ko lang dahil focus nga ko sa pagkacamera ko.
"Aaaaaah *booogsh*" ako yan natumba ako >.<
Oo natumba nga ko at dahil nung paghakbang ko ay sumabit lang naman ang paa ko sa isang Nylon. Opo Nylon ng isang saranggola.
"Ano banaman yan Miss?!" pasigaw na sabi nung kuya na lumapit sakin na mukhang galit pa wow ha! salamat ako na tong natumba dahil napatid ako sa tali ng saranggola nila siya pa may gana magalit.
"HOY KUYA! WAG MO KONG MASIGAW SIGAW AH KUNG AYAW MO-" napahinto ako nung may dumating na isa pang lalaki kasama ata nung panget na sumisigaw sakin kanina.
"Hayaan mo Nathan its okay you should say sorry to her tayo na nga yung nakaabala sa kanila oh" sabi ni kuyang mukhang cute.
Hephep! bat pinupuri ko siya naabala nga nila kami diba? tama tama! buti alam nya except sa kuya na Nathan ata yung pangalan ang panget naman Pwe! At nagsilapitan na yung iba nilang kasama.
"Sorry Miss ako na yung humihinge ng dispensa. Are you hurt? Mukhang malakas ata yung pagkakabagsak mo kanina eh-"
"Bat ka nagsosorry dyan! Sya na nga nakaapak nung tali kaya sumabit yung saranggola MO! DIBA? singit ni Nathan at pinagdiinan pa yung word na "MO" so hindi pala sa kanya kung makareact kay kuyang cute. hehehe~
"No its okay. Basta sorry talaga Miss."
"Ako nga dapat ang magsorry kasi SAYO PALA yung saranggola (talagang pinagdiinin ko din yung word na "sayo" habang pinagdidilatan ko ng mata si Nathan) kung gusto mo babayaran ko na lang magkano ba?"
"Hindi okay ang nga Miss by the way I'm Francis Louis Anderson" sabi niya at ngitian niya ko ng pagkatamis-tamis.
END OF FLASHBACK.
Napangiti ako ng mapait at di ko namamalayang tumulo nanaman pala ang luha ko. Mga luhang di ko mapigilan tuwing binabalikan ko yung araw na una kami nagkita at nagkakilala ng lalaking pinakamamahal ko, lalaki na gusto kong makasama hanggang tumanda ako at ang lalaking minahal din ako ng halos higit sa buhay niya --si Francis. Siya yung taong nagpatunay sakin na totoong may LOVE na akala ko dati ay sa mga palabas lang o di kaya sa mga fairytales dahil si Francis Louis Anderson lang naman ang ay ang first love at future husband ko. . .
.
.
.
.
.
.
.
.
SANA.
FLASHBACK:
MAY 8, 2011
"Are you ready Babe?" tanong ni Francis.
Yehey! Magdedate kami ngayon ni Francis. HAHAHHA~ Masaya lang talaga ako dahil biruin mo aabot pala kami ng 7 years ng mokong na 'to. Ang bilis ng araw para kahapon lang nagkakilala kami, nagigng magkaibigan tapos niligawan niya ko hanggang naging kami at ilang buwan na lang ay magiging mag-asawa na. OO as in malaking OO magiging mag-asawa na dahil nagpropose na siya sakin kaninang umaga at sakto anniversary pa namin. Di ko nga inexpect yun eh na pati ang pamilya ko at mga kumag na kaibigan ay kasama pa dun. And two day from now ay magaganap ang aming engagement party para malaman na din ng lahat.
"Babe?" tanong ulit ni Francis.
"Ha? Oo naman." Di ko namalayan natulala na pala ako.
~ AFTER NUNG DATE ~
Andito kami ngayon sa Luneta park nasa ika-siyam na puno mula sa dulo dun sa may tapat ng Ocean Park to be exact. Dito kasi kami unang nagkita, nagkakilala kasi dito sumabit yung SARANGGOLA na simula nung una ay pinasalamatan ko na dahil yan ang naging dahilan para makilala ko yung first love at soon to husband ko ang saya diba po? Grabe! Ito na to excited na ko e.spend ang forever ko sa lalaki nasa likod kasi yung pagkakaupo namin eh yung nakatalikod ako sa kanya tapos nakaback hug siya sakin pero natigil yung pag.eemote ko nung bigla siyang nagsalita.
"Babe?"
"Hmmm? Bakit Babe?" napapansin ko parang ang lalim ng iniisip niya ngayong araw parang ang tamlay niya na ewan pinagsisihan ba niya na nagpro.propose siya sakin? CHOOOOSS~ Di naman siguro no.
"Nothing. I just want to say that I am so lucky to have an amazing girl like you. Di ko akalain na aabot tayo sa ganito. I can't imagine my forever without you dahil ikaw ang buhay ko. Mahal na mahal kita ikaw lang at wala ng iba. Mahal mo din ba ko?
"Anong klaseng tanong yan ha? Magye-yes ba ko kanina kung hindi kita mahal? Syempre Mahal na mahal na mahal na mahal na mahal kita Francis Louis Mondragon Anderson ang Babe ko." sabi ko ano bang pumapasok sa utak nito at kung anu-anong pumapasok na tanong. Bakit nagda-doubt ba siya? napasimangot tuloy ako (>.<)
"Hey! Just kidding don't take it seriously nagjoke lang eh makasimangot ka kagad dyan eh tumutulis nanaman tuloy yang nguso mo I love you Babe ng sobra." then he gave a smack on my lips saglit lang pero alam ko ramdam ko yung sobrang love niya sakin. "I love you more Babe."
END OF FLASHBACK
Natauhan ako bigla dahil ayoko nang maalala ang susunod na nangyari nung gabi na yung dahil tuwing inaalala ko parang paulit ulit na dinudurog yung puso ko hindi ko na tuloy mapigilan ang mga luha ko ngayon. Akala ko okay na eh, akala ko nakalimot na ko sa sakit. Sakit na dulot ng gabing yun. Gabi na hindi ko hiniling sa Diyos kahit kailan miski sa panaginip. Gabi na pilit kong binabaon sa limot, tinatakasan at nagdadasal na sana isang bangungot lang lahat yun. Gabi na akala ko sa mga teleserye at pelikula lang nangyayari. Naisip ko tuloy na ang Traydor ng tadhana na sa dami ng masasamang tao dyan bat ako pa bat kami pa? Sabi nga nila Time heals all wounds pero bat parang di naman yun totoo dahil dalawang taon na ang nakalipas pero parang sobrang sariwa pa din ng sugat. Maybe I just can't move on. I really can't 'cause I don't know how or where to start. Tama, hindi ko kaya dahil si Francis lang naman ang taong nagpalakas ng loob ko, nagpatatag ng pagkatao ko na kaya kong gawin yung mga bagay na di ko inakala na kaya ko pala, nagpahalaga at higit sa lahat ang buhay Ko. Siya ang kaibigan, best friend, kaaway, kuya, first love, boyfriend, at future husband ko in short
.
.
.
.
.
.
BUHAY KO.
A/N: Comment po kayo kung ano masasabi nyo sa unang chapter pero wag naman po sanang masyadong hard para malaman ko lang yung mga opinions nyo. Itutuloy pa ba? :/ Pavote na din po SALAMAT! :)
