Hayat herkese karşı aynı mıydı? Acımasız? Gaddar? Kötü? Benim hayatım neydi ki? Ya da ben kimdim? Ve ya sen kimsin? Senin hayatın nasıl? Sen mutlumsun? Ben mutlu değilim. Ama bunu kimsenin bilmesine gerek yok. Değil mi? İnsanlar sen ne gösterirsen ona inanırlar. Bende onlara mutsuz olmama rağmen mutlu olduğumu gösteriyorum. Kimse gerçeği bilmemeli. Bu hayat benim. Doğrusuyla yanlışıyla...
Her ne kadar yorgun olsam da hayat işte atsan atılmaz satsan satılmaz dimi?
Bende olduğu gibi kabullendim. Her mutluluğumun arkasında bir hüzün aramaya başladım. Her gülen insanın arkasında da bir şeytan aramaya başladım. Haksız da değildim. Değil mi?
Bir sigara gibi yanıyordum onun ellerinde. Artık sonum gelmek üzere. Kül oluyorum. Belki de bir gün bende küllerimden doğarım ha? Şaka şaka. Yok öyle bir şey ben kim küllerinden doğmak kim!
Düşüncelerim buydu ona tutulup bağlanana kadar. Beni küllerimde doğurup...mahvedene kadar. Artık ne ben kaldım ne de küllerim. Onlara usul usul üfleyip gönderdi. Bir kağıt uçağın içine koyup camdan aşşağı ve ya uçurumdan aşşağı bıraktı. Olsun onun için mahvolmaya da değerdi.
-O HEP MUTLU OLSUN YETERDİ.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
-HELAL OLSUN-
Teen FictionHadi her ölen hayalin için kağıttan bir uçak yap. Sonra da o uçağı yüksek bir yerden bırak. Bak nasıl da uçuyor... Aşağılara... Ulaşılmazlığa... Sonra bir şeyi fark et. Giden kağıt uçaklar gibi ölen insanlar da dönmez. O senin içinde öldü... Artık...
