içimdeki hisler

12 1 0
                                    

yorgun bir okadarda halsizdim çaresiz bir başıma kaldığımı sandığım anda duvarda asılı olan bir pano gözüme çarptı yurt dışında ses yarışması varmış sesimin güzel olduğunu düşünerek form doldurmak için eve gittim ve bilgisayar başına geçtim.. Aileme bir şey söyleme gereği duymadım zaten son zamanlarda beni boşlamışlardı ilgilenmiyorlardı. form doldururken annem yanıma geldi ne yapıyorsun dedi ben ise ses yarışmasına katılacağım dedim.
"ingiltere yazıyor ama burda"
evet biraz uzaklasmak bana iyi geleceğinide düşünerek gitmek istedime karar verdim..
"peki kızım bol şanslar"
dedi ve çıktı odamdan annem..
Günler sonra benim gitme vaktim gelmişti ućak biletimi ayarlayıp yola koyuldum anneme ve babama sonkez doyasıya baktım ve..
SİZLERİ ÇOK SEVİYORUM bunu sakın unutmayın dedim.
ingiltereye ućmakta olan uçak kalkıştan 1 saat sonra arızalandı fakat inecek yer olmadığından gök yüzünde kalmaya devam etti. motor bölümünde yangın çıltı aniden bir patlama sesi..
gözlerimi açtığımda yatağımda etrafa bakıyordum gerçek sandığım olayın bir rüyadan ibaret olduğunu fark ettim an kendime geldim kalkıp su almak için mutfağa gittiğim anda ise annemin çığlığıyla ilkildim..
Babam kalp krizi geciriyordu elimizden geleni yaptık fakat bir ise yaramadı 112 yi aradık yaklaşık yarım saat içinde geldiler hastaneye kaldırdık babamın kalbi durmuştu.
Annem fenalaştı onu kendine getirmek için çaba sarfettim güçlü olmam gerekliydi annem için kendim için..
ama annem buna dayanamadı.
merdivenlerden asaya doğru ilerlerken başı döndü ve bir anda dengesini kaybedip yuvarlanmaya başladı başı çok sert bir yere vurmustu.
onu öyle görünce şok olmuştum doktor die bağırabilmiştim sadece fakat annem beyin kanaması geçiriyormus önce ameliyata aldılar sonra yoğun bakıma.
doktor bana güćlü olmalısın dediği an kötü haberide beraberinde verdi..

Artık ailem yoktu ben diye bir seyde yoktu güçlü olmak değil ölebilmek için çareler arıyordum..

annem ile babamı defnetmek için aile mezarlığına giderken kimse yoktu ne bir arkadaşım nede bir dostum.
Aglayarak defnettikten sonra eve gidip uzanmak istiyordum ve bu sehirden gitmek

kimse yoktu yanımda sevdiğim insanlar bir yabancıydı sanki nerdeydi dostluk bu muydu dostluk..

_Tipsizim_ Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin