Hayat aslında çok ta güzel değilmiş, sen olmayınca anladım sevgili. İnsanlar sandığım kadar iyi, gelecek toz pembe değilmiş. Aşklar hep mutlu sonla bitmiyor, sevenler hep kavuşmuyormuş. Terk edilince anlıyor insan, affetmek o kadar kolay değilmiş. Geceleri insan neden daha çok ağlıyor, daha çok göz yaşı döküyor, ayrılınca anlıyormuş.
Sen olmayınca kimse gecelerimin iyi, rüyalarımın tatlı olmasını istemiyor. Telefonda kimse ben uyuyana kadar beklemiyor. Biliyormusun geceleri yine açık bırakıyorum ışığı, sensizlik korkutuyor, kimse uyutmuyor beni. Yine içime kapandım eskisi gibi, çok fazla konuşmuyorum kimseyle; her şey boş her şey anlamsız geliyor. Eskisi gibi hayalde kurmuyorum artık, sen olmayınca hep yarım kalıyor. Yokluğunda ne hayallerimi ne de kendimi tamamlıyabiliyorum. Öğrendim, insan sevince hayata farklı bakıyormuş, bir başka mutlu oluyor, daha güzel gülümsüyormuş. Daha güzel düşler, toz pembe hayaller kuruyormuş. İnsan sevince anlıyormuş yaşadığını, yokluğunda anladım sevgili.
