Beklemesini onlar kadar bilen yoktur.
Öğleye doğru muayene odasının
önü doldu. Sıralarda oturacak yer
kalmadığı için yeni gelenler durdular ve anneler,hasta çocuklarını dizlerine oturtabilmek için duvar diplerine çömeldiler.
Karanlık koridor.Kapalı kapıların dikdörtgen,buzlu camlarından gelen soğuk ışıkların buğusu,yüksek ve çıplak duvarlara vurarak donuyor.
Saatlerce bekleyenler var.Fakat buna alışmışlar:Az kımıldanıyorlar,hiç konuşmuyorlar.
Koridorun sonlarında,görünmeden açılıp kapanan bir kapının gıcırtısı. Muşambalara sürtünen bir ayak sesi. Köpüklenerek uçan ve uzaklarda kaybolan bir beyaz gömlek; ve iyot, eter,yağ,ifrazat vesaire konularından oluşan, terkibi tamamıyla anlaşılmayan bir hastane kokusu.
Hasta çocuklar, yanlarında ailelerinden birer büyük insan, ki hastalarından daha endişeli görünüyorlar ve bir anne, pelerinini iliklemek bahanesiyle omuzu sarılı çocuğun sırtını okşuyor:Onu biraz sonra çekeceği acıya hazırlamak için.
Sıralarda hiç düz oturan yoktur. Hastalar sarılı bir kol veya bacağın bozduğu denge ile, hep , amutları kırılmış ,yamru yumru duruyorlar ve büyükler küçüklere doğru eğilmişlerdir.
Başının her tarafı sargılarla kaplı, yalnız bir yanağı ve bir gözü dışarda kalmış bir kız çocuğu, ağzını oynatamadığı için,babasına elleriyle işaretler yapıyor; ötekilerin hepsi, alçının kaskatı uzattıği bir bacakla , sargılarin dimdik tuttuğu bir boyunla , asılmış bir kolla , her tarafları kıskıvrak bağlanmış gibi hareketsizdirler.
