A Wife And The Forgotten Vows [ONE SHOT]

REGRETS

~husband

...nasa kalagitnaan ako ng meeting ng tumunog ang cellphone ko tinignan ko ito at nakitang si stella lang pala ang tumatawag kaya naman i silent it mamaya ko nalang sya tatawagan ...

natapos ang meeting namin at kinuha ko ang cellphone ko ng makita ko to halos 10 miss calls to halos lahat galing sa asawa ko at isa sa mommy ko i dialed the number of my wife cause she's not usually like this; but then i dialed it thrice and no one answered

"haay pag uwi ko na nga lang sya tanungin kung bakit" i tatago ko na sana to ng tumunog itong muli but its not her its my mom whos calling

"hello mom? bak~…"

"she's gone"

my heart suddenly beat so fast

"w-what? what do you mean gone? who? mom??!!" medyo nagpapanik na ang pakiramdam ko

"w-were here at the general hospital please son be here immediatly"

i can feel my mom is crying thats why i hung up the phone and start to run so fast nakikita ko ang pag tataka ng mga katrabaho ko dahil sa takbo ko pero wala akong pake pagkat ibang kaba ang nararamdaman ko ngayon nakarating ako sa parking lot

halos paliparin ko ang kotse ko para lang makapunta agad sa ospital halos 10 min. lang ng makarating ako dito at naabutan ko sa isang waiting area sila mom and dad kasama ang inlaws ko at anak ko pati si anj

"whats happening? ano to? mommy wheres stella? sinong~"

hindi ko pa natatapos ang sasabihin ko ng

"shes already in the morgue"

sagot ni anj

"ANO BA! sinong nasa morgue sinong patay si~"

*pak!*

"your wife ! arthur your wife!" and for a moment  nawala ako sa katinuan

"n-no wheres my wife where..."

lumapit sakin si mommy at iniharap ako sa kwartong may naka sulat na morgue agad akong naglakad palapit subalit natatakot ako

hindi ko maipaliwanag kung anong nararamdaman ko

i walk toward the door slowly and for the first time in my entire life i feel scared ngayon ko lang naramdaman ang sobrang takot na to nanginginig ang buong katawan ko kabang kaba ako na hindi ko maintindihan

lihim kong hinihiling na sana joke lang ang lahat ng to na sana hindi sya yung nasa ilalim ng tela, na sana pag bukas ko nito sisigaw lang sila ng joke lang to

that its only a prank i dont know if i can do this subalit pag lapit ko dahan dahan ko itong inalis

and again for the first time in forever my tears started to pour that as if its a fauset hinintay kong dumilat sya at sumigaw ng joke pero wala

ngayon ko lang nakita ang asawa kong walang glow sa muka nya this is the first time that i can see nothing in her face but pale

"this is some joke right hon?... wake up ! p-please hon w-wake up" i shake her body but theres no response napaluhod ako dahil pakiramdam ko may sumasaksak sa puso ko ng paulit ulit na parang binibiyak ito sa sakit

"this is just bad dream right? hon wake me up ! i cant belive this !!! no !! i dont want to believe !! ... NO HON !! WAKE UP !!!! DONT DO THIS TO ME HON ! PLEASE DONT LEAVE ME !!! NO!!! WHAT ABOUT SETH ! OUR... PLEASE!!! please hon !! w...ake u..p !!!!"

wala na kong nagawa kundi humagulgol nalang sa harap ng asawa kong wala ng buhay!!!

this is the moment that i never imagine in my life hindi ko to napaghandaan this moment is the moment when i felt useless