"Ο καιρός πλέον είχε περάσει.Είχε την πεποίθηση πως είχε ξεχάσει.Κάποια στιγμή όμως,αποφάσισε να καθαρίσει τη σοφίτα.
Έτσι λοιπόν,ανέβηκε πάνω χωρίς να θυμάται τι την περίμενε σε εκείνο το γδαρμένο,παλιό ξύλινο συρτάρι.
Καθώς καθάριζε,βρέθηκε μπροστά του.Το κοίταξε,θυμήθηκε.
Το άνοιξε σιγά σιγά..σχεδόν έτρεμε απο τη νοσταλγία.Άρχισε να ψάχνει,αυτό που καρτερούσε.. τις φωτογραφίες μαζί του.Βρήκε μία.Ηταν αγκαλιά και εκείνος χαμογελούσε.
Κάθισε στο πάτωμα δειλά και κουρασμένα,ενώ τα μάτια της με τον ίδιο τρόπο ήταν τώρα έτοιμα να δακρίσουν.Δειλά και κουρασμένα.Αμέσως,άρχισε να αναλύει και να αναπολεί με κάθε λεπτομέρεια το πρόσωπο του..το πως τα μάτια του θα μπορουσε κάποιος να τα χαρακτηρίσει "μικρό παράδεισο".Τόσο ξεχωριστά και ερωτεύσιμα μάτια.Μπορούσε να διακρίνει τοσα πολλά μέσα στο βλέμμα του.Την ξεγνοιασιά,τη χαρά,την αγάπη..τον έρωτα.
Ύστερα,το βλέμμα της έπεσε στον εαυτό της.Φαινόταν τοσο χαρούμενη που βρισκόταν εκεί που βρισκόταν.Τυλιγμένη με τα χέρια τα δικά του..η πιο όμορφη φυλακή.Ήταν συνέχεια αγκαλιά τότε.Και κάθε φορά ξεχύλιζε πάντα το ίδιο ζηλευτό σε όλους συναίσθημα.Η καρδιά.Η καρδιά να προσπαθεί να το σκάσει με τεράστια μανία από το στήθος της καθώς οι χτύποι της ραγδαία όλο και αυξάνονταν.
Εκείνη την ώρα,εκείνα τα δευτερόλεπτα συνειδητοποίησε.Κατάλαβε πως όσο σκληρά κι αν προσπάθησε της έλειπε εκείνος αλλά και όλα τα συναισθήματα που βίωνε κοντά του..κάθε μέρα και ένα καινούργιο.Βλέπεις κοντά του δεν ένιωσε ποτέ ρουτίνα.Αλλά και η μυρωδιά του,κι αυτή της είχε λείψει εξίσου.
Αχ το πόσο λάτρευε να μυρίζει ολόκληρη "αυτός" ύστερα από μία σφιχτή του αγκαλιά.
Γέλασε.Θυμήθηκε τότε που νευρίαζε όταν την κορόιδευε για το ύψος της και προσπαθούσε να την ηρεμήσει παίρνοντας την αγκαλιά.Της έλειπαν όλα αυτά κι ακόμα παραπάνω.
Αυτός κι εκείνη.Όταν της έπιανε το χέρι και γυρνούσαν τα ξημερώματα ολόκληρη τη Θεσσαλονίκη.Τότε που την πήγαινε στα μέρη που μεγάλωσε κ έζησε,στις μυστικές κρυψώνες που είχε υιοθετήσει όταν είχε μία άσχημη και δύσκολη ημερα..Εκεί της διηγούταν τα πάντα.Τα μεγαλυτερα μυστικά του μέχρι και τις μεγαλύτερες φοβίες του ως τι πρωί.
Θυμήθηκε τα βράδια που καθόντουσαν στο λιμάνι και κοιτούσαν αμέριμνοι τα αστέρια καθώς κατανάλωναν αλκοόλ.Το πως μύριζε ουίσκι η ανάσα του.Το πόσο γοητευτικός φαινόταν κάτω από το φως των πάμπολλων αστεριών και του λαμπερού φεγγαριού.
