Tricycle Love Story (One Shot Story)

Tricycle Love Story

A love that I found in a place that I didn't expected. A love that He don't know. A love that I'm the one know it. A love that he didn't know that I love him secretly. When I remember all the happenings that we've shared. A very cute smile painted on my face. Just like I'm insane and so bad because of what I did to him. I know for you this story is already a history but when I immediately remember this things. It was like it happened only yesterday.

Tell me a words that so bad at all. I know it's so damn selfish to hear that I'm the only one who knew how much I love you.

But it is not bad after all. After what I've been experience this kind a corny story all I can say is Thank you. Thank you for letting me love you even you don't even know. Thank you even it's killing me inside. Thank you for the lessons I learned from you. And thank you for always sitting beside me.

I know all of you are confused don't worry I will tell you the story behind these confession.

___________________________________________________________________

Hinang-hina at naglulupaypay akong lumabas sa school. Hindi ko alam pero nang marinig ko ang mga bagay na yun bigla akong nawalan ng lakas at parang mamatay dahil sa takot.

I can't imagine that bibigyan nila kami nang ganung klaseng assignments, projects, at iba pa. At sunod-sunod pa. Gusto kong magrebelde at magreklamo pero naisip ko na ganun talaga ang buhay ng estudyante. Anong karapatan kong magreklamo, yung mga college students nga eh mas nahihirapan at mas mahirap pa ang kanilang assignment kaysa sa amin.

Kaya imbis na mag-isip ng kung ano-ano may nakita pa akong bakante sa tricycle at sa paborito ko pang spot. Paborito ko talaga umupo doon sa motor kung sa tawaging backride.

Kaya bilis-bilis akong umupo doon. Kasi alam niyo na pag tricycle agawan. Lalong nakakastress lalo dahil muntik na akong maagawan buti nalang nakaupo na ako agad. I'm sitting sa pinakalikod pero bakit ganun biglang sumarap pakiramdam ko. Parang nawala bigla ang stress na dinaramdam ko kanina. Nawala ang inis at pagkabwisit ko. So korney and pwede niyo na akong tawaging baliw. Pero yung pakiramdam ko nasa langit. It's impossible dahil it's not my first time to sit here. Pero sa naramdaman ko ngayon parang gusto ko nang nandito lang ako lagi. Parang ayoko nang umalis pa sa pwesto ko.

Titingin na sana ako sa bàba. Nang mapansin ko na sapatos at pantalon ng isang lalaki ang nakita ko. So lalaki pala katabi ko. This feeling is really strange to me. I don't know where this feelings and comforts came from. Parang gusto ko tuloy yakapin siya sa tuwa kahit hindi ko alam kung tama ba ang teorya ko na sa kanya galing ang weirdong enerhiyang yun. Gusto kong tingnan ang mukha ng lalaki pero parang hindi ko kaya baka kasi nakatingin siya. Ang weird ko talaga kahit kailan. Hindi ko first time na makatabi sa isang lalaki pero uulitin ko this feelings is so strange and new to me.

Hindi ko alam kung paano ko siya titingnan. Kaya kahit hindi pa ako bababa iaabot ko na ang bayad ko. At nakita ko siya not in personal, in mirror. Gosssshhh. Parang bigla akong nabalutan ng yelo sa sobrang lamig ko. But the feeling was more weirder. Kahit hindi sa personal ang gwapo nang katabi ko. Kaya all the time I was looking at him at the mirror without noticing. And the feeling become weirdest. I can see the sadness and disappointment in his eyes. Kung ako nacomfort because of his presence. Siya kabaliktaran. Ang lungkot niya. First time ko siyang nakita dito siguro bago lang siya. Kaya siguro malungkot siya dahil sa paglipat nila. Ganyan rin naramdaman ko nong unang paglipat namin. Pero nang tumagal naka adjust naman.

I'm a shy type person. Kaya kahit gustong-gusto ko siyang kausapin. Dahil sa hiya at takot na baka hindi niya ako pansinin tahimik ko nalang siyang pinagmasdan. At nagdasal na sana makatabi ko ulit siya.

Hindi kami pareho ng binabaan. Nauna siya sa akin. Malayo ang bahay nila sa amin. Kaya nasabi ko nalang na impossibleng magkatabi pa ulit kami.

Sa sumunod na araw uwian na naman at nawala na ang pag-asa ko na magkakatabi ulit kami. Napakalukaret ko talaga. At ang landi pa. Isang beses ko pa nga lang siyang nakikita at hindi pa nga alam ang pangalan niya tapos may pasabi-sabi ka pang "this feeling is so strange and new to me." Ewan ko ba. Lalo tuloy akong naweirdohan sa sarili ko. Itigil ko na nga tong iniisip ko. Mukha akong baliw na pati ako gusto ko na ring tawanan sarili ko. Nakayuko lang ako at may huminto sa harap ko tricycle. As usual sumakay na ako and I'm not expecting someone. Pero.

Naging weird na naman. Mababaliw na ata ako. Again I feel the same feeling again. I was about to pay my fare but I saw again his reflection in mirror. He look so sad again but me, my physical and emotional systems work faster and correctly. I can't find a single word to describe my feelings right now. But this is the only thing that I can say. It is "thanks God you answered my prayer." In my mind.
All I know is I'm so happy and full of hope that he would recognize me but as usual we're both stranger on our own eyes.

I want to know him deeper because of his set of eyes that always pop-up in my mind. I can't sleep very well because of it. Someone saying inside me that I would help him. But I can't. Just like I missed another chance.

I don't know kung magkatabi ulit kami bukas. If ever I was given another I'm so lucky. Lucky because only in his presence i felt comfort.

Am I going to talk to him?
Why wouldn't I?

Shame and fear.

A week past, I don't know why I'm always sit beside him accidentally. Before I didn't believe in destiny. But right because of my own experience all I can say was "amazing".

Is he didn't recognize me?
It's been a week but after now wala pa rin. Hindi pa rin kami magkakilala. Pati ngayon magkatabi pa rin kami. And it's not like before na lungkot ang mata niya. Ngayon ay iba na. Masigla at ngumingiti na ng palihim. Paano ko nalaman, kasi lagi lang naman ako nakatingin sa repleksyon niya ng hindi niya namamalayan.

Lalong gumaan pakiramdam ko when I already saw his smile. A small smile but having a big impact to me. Bakit kaya siya? Bakit kaya ganito ang nararamdaman ko sa kanya?
Are we connected? I don't know? Basta iyon ang nararamdaman ko sa kanya.

__________________________________________________________________

A month later..

Sa isang buong buwan lagi kaming magkasabay at magkatabi kaso hindi pa rin kami magkakilala. Gusto ko na siyang makilala para pasalamatan ang kanyang presence and the way of comforting niya. Kaso naisip ko na baka sabihan ako nito na weird eh wala naman siyang ginawang comfort.
So funny at expect ko na, na magkatabi ulit kami ngayon.

Pero mali ako.

His with another and ang ganda ng ngiti nilang dalawa. Again the feeling was weird but not happiness kundi pain and jealous.

Baliw talaga ako. Bakit naman ako magseselos, wala namang kami.

Ano ba tong pinagsasabi ko?

Abnormal at naging baliw na ata ako.

Pero sa totoo lang. Ang sarap ihulog nang babae at palitan siya ng upo.

Nakakabaliw talaga. Ayoko nang tingnan kaso ang sarap pagmasdan ng ngiti niya. Ang laki. Ang gandang pagmasdan. Natapos lahat ng nasa utak ko ng umalis na ang sinasakyan nila.

Alam mo yung feeling na broken hearted? Yun yung feeling ko ngayon. Na kahit hindi naman naging kami.

Ito na ba ang huling araw na makikita ko ang ngiting yun?

Hindi ko na ba ulit siya makakatabi?

Hindi ko na na siya makikilala pa?

Ang saklap kapag ang sagot ay OO.

Parang sinayang ko yung isang buwan na pagkakataon na lagi kaming magkatabi. Hindi ko man lang siya kinausap. At hindi ko man lang narinig ang boses niya.

Ngayon, wala na. Wala na. Wala na ang magpaparamdam sa akin ng kakaibang pakiramdam na sobrang iba na hindi ko man lang maipaliwanag.

Ito lang ang masasabi ko.

"Nasa huli ang pagsisisi."

Pagsisisi na hindi ko man lang siya kinausap ng may pagkakataon pa.

"Huwag mag assume."

Hindi natin ito maiiwasan ngunit kailangan natin itong iwasan dahil masasaktan ka lang. Kung ayaw mong masaktan iwasan ang mali.