Düşmanlar Topluluğu

1.bölüm

Bıçağı fırlatmamla adamın yere yığılması bir oldu. Sanırım bunlar Rick'in adamlarıydı. Nede olsa gösterişi bitince ortaya çıkardı. 100 kişi bile gelse onu durdurabileceğimi biliyordu, o halde niye hâla gayret ediyordu? Bu bence gösterişten başka birşey değildi. Ne kadar adam toplayabileceğini göstermeye çalışıyordu. Tamam anladım ama artık cidden yeter! Burama kadar geldi. Adamlarını kolayca geçmeme rağmen yinede beni zorluyordu, sonuçta benimde sınırlarım vardı ve illaki 20 kişiye karşı aynanda -ve yorulmuşken- tabikide zorlanacaktım. Şu ana kadar bi sürü adam gelip geçti ama şimdi sanki başka birşey planlıyormuş gibiydiler. Ah,hayır! Bu tuzağa düşmüş olamazdım. Rick beni güçsüz adamlarıyla savaştırıp yormuş ve oyalamıştı. Şimdide adamları çevremde daire oluşturdular. Aslında grubumun en yetenekli kişisi olarak bunları halledebilirdim ama gerçekten çok sıkıldım. Bu sadece görevimi geciktiriyordu. Ve biri bana bıçak fırlattı arkadan geliyordu çevik bir hareketle yana kaçtım. Bende ona bir bıçak savurdum.Gruplarda herkesin başka tür silahları vardı ve zevkine göre seçebiliyordun. Bende bıçakları seçmiştim. Çünkü silahlara güven olmazdı. Fark etmediğin bir anda mermisi bitmiş olabilir veya mekanizması sıkışmış olabilirdi. Ama bıçaklara her zaman güven vardı. Ve adamı göğsünden vurdum. Biri silah çekerken diğerleride bıçakla saldırıyordu. Biri yakınıma gelip bıçak savurdu ama yinede kaçabildim ve bende bıçağımı ona sapladım, yere yığıldı. Herhalde içlerinden biri keskin nişancıydı, çok iyi atıyordu. 4 kişi gelip bıçaklarını ve yumruklarını savurdular hepsinden kaçtım ama o an bir şeyi unutmuştum. KESKİN NİŞANCI. Tam yana atılacakken birinin bana yumruk atmasıyla dikkatim dağıldı ve tam kurşunun olduğu yere geldim. Vurulmuştum. Aferin bana, alkışları hak ettim. Zorlanacaktım, yorulacaktım ve patronumdan azar işitecektim. Bu kargaşanın arasında bile Rick' in kahkahasını duyabildim. Görünüşe göre beni vurabildiğine pardon vurdurtabildiğine çok mutlu olmuştu. Ben olsam bende olurdum. Sonuçta beklenmeyecek şey. Yanıma gelem adamları hallettikten sonra bir tek keskin nişancı kalmıştı onu öldürecektim. Nasıl beni vurabilir?! Ona doğru koşmaya başladım, bir sağa bir sola doğru koşuyordum yoksa yine vurabilirdi. Tam bıçağımla vuracakken onu şaşırtıp tekme attım. Bu en sevdiğim yöntemlerden biriydi. Sol elinle dikkat dağıtırken sağ elinle vur. Harikaydı. Ama şu an düşünecek daha önemli şeylerim vardı. Yaram yüzünden yanma ve karıncalanma hissi duyuyordum ve ağrı çekiyordum. Ama iyiki bunlara alışkındım. Acilen eve gitmem gerekiyordu ama Rick'in hâla orada olduğunu hissedebiliyordum. Umarım saldırmazdı. Rick'in adamlarını kolayca alt edebileceğimi söylemiştim ama Rick'i durdurabileceğimi söylemedim. Evet adamları kolay hamleydi ama bunu bilerek yapıyordu. Bilerek güçsüz ve zayıf kişiler seçiyor ve düşmanlarının onu düşük bir hedef olarak görmesini sağlıyordu. Bu onun yöntemiydi. Düşmanlar onu zayıf sanıp geliyor,Rick'in bütün adamlarını yaralıyor ve özgüvenle doluyorlardı ama Rick'le karşılaşıncada yeniliyorlardı. Rick gerçekten çok güçlüydü. Ayrıcada zeki. Ama benim kadar olamazdı. Rick "İyi gösterişti Rosselina" deyip alkışlamaya başladı. Gıcıklık olsun diyede s'leri uzun tutmuştu. "Bakıyorumda hâla bir kızı yenebilmeyi becerememişsin" diye meydan okudum. "Hmm acaba yenemez miymişim" diyip sırıttı. "Nişancına iyi para ödemiş olmalısın, çok yetenekli" dedim. "Değil mi? Bencede çok yetenekli. Çok mutlu oldum" dedi ve kahkahayı bastı. "Başka adam öldürmeyeceksem görüşürüz Rick. Güzel pratikti." deyip sert bir bakış attım ve montuma daha çok sarılıp yürümeye başladım. O da arkamdan "Sonra yine görüşürüz güzelim" diye sırıtıp gitti.