Alweer zo een rot bal, mijn vader wist dat ik er een hekel aan had. En toch dwong die me altijd om mee te gaan.
Hij zei altijd "ik wil dat je een leuke man vind, een goede man. Die het waard is om ons landgoed te erven". En verder zei die nog "wil je dan altijd alleen blijven, je moet je echt eens meer gaan gedragen als een jongedame" zei hij. Hij was namelijk bang dat ik alle mannen weg zou jagen.
Maar ik wilde helemaal geen man, ik wilde gewoon lekker jagen en zwaardvechten. Ik wilde alles wat niet mocht van mijn vader. En toch deed ik het allemaal achter zijn rug om met de stalknecht. Mijn moeder was overleden toen ik nog heel jong was. Ik kon me er niet zo veel meer van herinneren.
Ik was nu 17 jaar, en mijn vader vond me dus volwassen genoeg om te trouwen.Elke keer moest ik dus mee naar elk bal, waar ik me elke keer stierlijk verveelde. En waar de mannen voor me in de rij stonden. Er zat veel geld in onze familie, en vooral had mijn vader een groot fortuin. wat ik dus zou erven. Maar dat maakte me allemaal niks uit. Het was wel makkelijk, om rijk te zijn in deze tijd. Je had nooit honger. en je had een warm huis. maar als ik stiekem naar de markt ging in het dorp, zag ik dat de kinderen met weinig geld ook gewoon plezier hadden. En door de menigte heen liepen met een grote lach op hun gezicht. Daarom kwam ik er ook zo graag. Ze leefde zo anders dan ik. Ik trok altijd oude vodden aan, die had ik gestolen van een van de dienstmeisjes. Ze gebruikte ze toch niet meer.
Als ik in mijn gewone kleren naar buiten zou gaan, naar het dorp, zou ik echt te veel opvallen. En als een iemand mij zag die me kende, die zou het meteen door vertellen aan mijn vader. Dan kwam ik het landgoed nooit meer uit.
Met tegen zin liep na een uurtje toch maar terug naar ons landgoed om me weer een klaar te maken om naar een bal te gaan.
Mijn vader had weer een onmogelijke jurk voor me laten maken.
Hij was heel mooi, en stond ook mooi bij me.
Donker rood, met een beetje goud. Maar die jurken zaten altijd zo onmogelijk. Ik kon bijna niet ademen of bewegen. Ik vluchten snel mijn kamer in en begon gehaast mijn kleren uit te trekken. Er klopte al iemand op de deur."een moment" riep ik toen ik het jurkje onder het bed trapte en snel een kamerjas aan deed.Ik liep naar de deur en deed hem op een kier open.
Het was mijn dienstmaagd. Ze keek me met een brede lach aan."ik kom je helpen klaar maken voor het bal" zei ze. Ik liet haar langs. Ze liep meteen langs me door en begon de jurk lo te maken. Ik ging al achter het kamerscherm staan. Alleen al om die jurk aan te doen waren we al een half uur bezig. Ik ging bij de kaptafel zitten, en Mary kwam me mijn make-up en haren doen."ik zou toch echt graag eens zo een jurk aan doen" ze Mary met een rode blos op haar wangen. ik snoof en schudde mijn hoofd. 'het zit echt voor geen meter, ik krijg amper lucht en kan me niet eens bewegen" zei ik boos en keek haar via de spiegel aan. Mary haalde haar schouders op. Mary, was al mijn dienstmaag net na dat mijn moeder overleden was. Mijn vader wist gewoon niet zo goed hoe die met een meisje om moest gaan. En ik weet zeker dat hij liever nog een jongen had gehad, zo dat de familienaam voort zou gaan.
We waren nog maar net klaar of mijn vader stond in de deur opening.'je ziet er weer fantastisch uit, Brenna, goed werk Mary" zei hij alleen een beetje ongemakkelijk. Ik keek hem aan en draaiden me weer terug naar de spiegel.
Mary had mijn lippen rood gemaakt, en mijn wangen ook. Mijn huid was van zich zelf al bleek, en leek nog bleker door mijn ravenzwarte haren."zullen we gaan" zei mijn vader. Ik stond met tegen zin op en liep naar hem toe. Hij stak zijn arm uit en ik haakte mijn arm bij hem in.In stilte liepen we naar de koets die al klaar stond voor het huis.
JE LEEST
(nog geen naam)
RomanceProloog. Het was een koude morgen in het bos, mijn voeten waren helemaal verklampd door de douw die overal op de gevallen bladeren lagen. In de zomer was het best te doen geweest om in het bos te leven, maar nu het herfst was, moest ik toe geven dat...