DOZHODON

001 ¬ M E D E D E L I N G

001 ¬ HFDSTK 01

Het was een normale dag. 28 augustus 2023, om precies te zijn. En terwijl de meeste 'normale' kinderen over de wereld nu zeurend naar school fietsten, lag Irve daar; op een ligstoel, te genieten van de opkomende zon. Ze voelde hoe haar handen langzaam klam werden door de handschoenen die ze aan had, maar ze kon er niks aan doen. Wanneer ze haar handschoenen uit zou doen zou de zon zich langzaam maar zeker naar binnen dringen, en haar krachten bereiken. Dat mocht niet gebeuren, want dat zou betekenen dat ze haar krachten kwijt zou kunnen raken.

'Irve, loop je straks met me mee naar de training?' hoorde ze iemand fluisteren. Ze opende haar ogen, en zag een zwarte schim voor haar staan. Ze hield haar hand tegen haar voorhoofd om het beter te kunnen zien, en toen zag ze hem. Claude Hymphrey. Jaren geleden waren ze beste vrienden, maar nu wilde ze liever niks meer van hem weten. Nadat hij haar beste vriendin, Ophelia, had bedrogen, hield ze het al snel voor gezien.

'Ik ga niet,' zei ze kortaf. Die training kon haar gestolen worden. Het ging enkel over zelfverdediging, het in bedwang houden van je krachten, en de zondes van Dozhodon. Nee, ze kon het prima zelf, en dat mochten ze weten ook. Ze wist maar al te goed wat de gevolgen zouden kunnen zijn als ze niet op kwam dagen, maar daar wilde ze zich niet op focussen. Ze had wel wat beters te doen.

'Je hebt geen keuze, Irve. Gwiofri zei gisteren dat als je nog één keer niet op zou komen dagen, je naar Khartreah gestuurd zou worden. Jij weet zelf ook maar al te goed dat je dat niet wil,' zei Claude. Irve rolde met haar ogen.

'Fijn dat je me dat nu pas vertelt, Claude. Zeg maar tegen hem dat ik ziek ben,' mompelde Irve. Claude begon te lachen, en schudde zijn hoofd.

'Dat zal niet gaan, Irve,' zei hei, nog steeds lachend. 'Die smoes heb ik al drie keer gebruikt in de afgelopen maand. Nog één keer en ze sturen je naar het ziekenhuis, of een kliniek.'

Irve zuchtte hopeloos, maar besefte zich al snel dat ze geen keuze had.

'Goed, ik ga wel mee. Maar de volgende keer ben ik weer ziek, hoor. Is Ophelia er ook?' vroeg ze. Weer begon Claude te lachen.

'Nee, Irve. Ophelia is zie. Écht ziek.'

Met tegenzin stond Irve op. School was helemaal niet verplicht in Dozhodon. En omdat haar ouders toch altijd weg waren, begreep ze nooit waarom ze haar op hadden gegeven voor school. Je mocht er enkel mee stoppen met toestemming van je ouders, maar die toestemming zou ze nooit krijgen. Nog twee jaar, en ze mocht er vanaf. Twee jaar. Knettergek, waren ze daar. Allemaal.

'Waar gaat de les van vandaag over, Claude?' vroeg Irve, terwijl ze hem volgde richting het grote gebouw. Ze hoopte dat het over iets leuks zou gaan, maar die kans was erg klein.

'Ze gaan je leren hoe je met je vleugels om moet gaan. Een soort vliegles, maar dan op een net wat andere manier.' antwoordde Claude. Hij had er erg veel zin in, aan zijn stem te horen. Irve vond er daarentegen maar niks aan.

'Ik weet best hoe ik met mijn vleugels om moet aan, kijk!' riep ze. Binnen een paar seconden hing ze al in de lucht, en draaide ze een paar rondjes. Behendig kwam ze weer op haar voeten terecht, en liep ze weer door. Claude grinnikte.

'Dat weet ik, Irve. Maar sommige mensen weten het nog niet zo goed.' zei hij. Irve kreeg spontaan weer kots neigingen. Zij had er toch niks mee te maken wat anderen wel of niet konden?

Opeens voelde ze een rilling over haar lichaam gaan. Ze stond abrupt stil, en luisterde naar het zware gestommel in haar hoofd.
Een persoonlijke mededeling van Khartreah, dacht ze. Dat was meestal zo.
Ze sloot haar ogen, en sloot zich af van de buitenwereld. De zware stem van Khartreah galmde door haar hoofd.

'Hou je krachten in bedwang, Irve. Doe mee met de les en leer de zonder zorgvuldig. Ik wil dat je vanaf nu altijd bij de les zal blijven, anders zullen er maatregelen genomen moeten worden. Fosval is over.'

Irve slikte, en ontspande zich. Claude keek haar vol medelijden aan, maar dat negeerde ze. Ze had zijn medelijden niet nodig.