Anılar mı yoksa söylenen sözler mi daha çok acıtır canı? Ya da sevilmemişlik mi?
Ömrüm boyunca asla başarılı bir ilişkim olmadı, olduğunu düşündüğüm çok oldu ama hepsinin sonu hüsran. Birkaç gün önce de yeni bir hüsranla yıllarımı verdiğim adam hiç düşünmeden çıktı gitti hayatımdan.
Öfkemden kudurdum, krizler geçirdim, orada burada ağladım durdum. Sonunda şöyle bir toparlanıp seni unutmaya oturdum klavyenin başına.
Yazınca rahatlıyorum. Sana ya da kimseye söyleyemediklerimi kusacam buraya.
Sevilmeyen kadın laneti bana da bulaştı. Cidden bazı kadınlar ömrü boyunca sevilmemeye mahkumlar. Değer verilmeyen, ne yapsa geri dönüşü kötü olan saçma sapan bir hayatım oluştu. Ve uzun bir süre suçu kendimde aradım hala da arıyorum ama hiçbir zaman insanların bu kadar acımasız davranmasını hak etmedim.
Uğruna öldüğüm adamın böyle değişimini görmeyi hak etmedim, beni böyle sevmeyişinide.
Kaç gündür şu evde yaşadığım her dakikayı ömrüm boyunca unutmam. Yalnız yaşamak bu yüzden zor, rol yapacağın kimse olmayınca tükenmişliğin dibine dibine vuruyorsun.
Bu yazdıklarımı nasıl olsa kimse okumayacak, kimse de seni nasıl unuturum zırvalıklarımı dinlemeyecek. Ben olsam bende okumazdım, o yüzden içim rahat istediğim gibi sayıp sövebilir aklımdan ne geçiyorsa yazabilirim seni unutmak adına.
Unutmaya kararlı bir şekilde çıktığım bu yolda emeği geçen herkesin sevgiyle amına koyayım.
