Eylül'ün Sırrı

Bölüm 1

                Yoğun sisin içinde yürürken ardımdan gelen çıtırtılar beni ürkütmeye devam ediyorken yolumu kayıp ettiğime gayet emindim.Ayağıma bir şeyler dokunduğunda ise nedenini bilmediğim bir şekilde çığlık atmak yerine sadece arkama bakmakla yetindim.Normalde cesur biri olsam da şu anda cesurluk denen o his kış uykusuna çekilmiş gibi hissediyordum.Neyse ki ayağıma dokunan sadece bir kediymiş.İleriye doğru bakmama rağmen hiçliğin içindeymiş gibi hiç bir şey yoktu ortalıkta.Telofonumu açıp baktığımda saat 06:43 idi.Soğuk duvarlardan oluşan binaların arasından günün ilk ışıkları doğmaya başlamıştı bile.Nihayet siste ortalıkta kalkıyordu.

               Mersin'in sokaklarında kayıp olmam mümkün değildi,fakat o anda gerçekten de öyle hissetmiştim.Sahilin oraya geldiğimde ise kaldırım taşlarından oluşan uzun yürüyüş bandında ilerliyordum.Uzun bir yürüyüşün ardından deniz fenerinin yanına ulaşmıştım.Emre'yi bekliyordum.Anlaşmıştık onunla.

                  Ben o gelene kadar fenere gençlerin yazmış olduğu yazıları okuyordum.'sensizlik,beni öldürüyor','Ayşe'm geri dön','bu şehir tek kişilik miydi?Sen gidince yalnız kaldım' gibi şeyler yazıyordu.Ama o anda fark ettim ki yani bir duvar yazısı vardı duvarda.Şöyle yazıyordu'Eğer istiyorsan öğrenmek,gereken sadece...

                   O anda Emre geldi ve beni korkuttu.yazıyı çok merak ediyordum.Bu yüzden arkamı dönüyordum ki Emre kolumdan tutup bakış açımı ona doğru yönlendirdi ve;

'Hop,selamda mı yok?'dedi.

'Sanada günaydın'

'E,hadi gidelim.Kurt gibi açım.

                     Kolumdan tutup bani her zaman gittiğimiz kafeye doğru sürüklemeye başladı.Eminindim ki onun aklında sadece kahvaltı vardı.Benimkinde ise sadece o yazı vardı.Ne yazıyordu orda.Hah hatırladım'eğer istiyorsan öğrenmek,gereken sadece..'.Aaaaaaa,canım çok sıkılıyo ya okuyamadığıma şu yazıyı.Boş vermem gerekiyordu ama olmuyordu.

                     Ben bunları düşünürken o sırada kafenin reklam tabelasıda bakış açıma girdi.