I will tell you what love is. [Markdia]

2

...เจ้าเด็กบ้านั่น
ทำไมหัวแข็งขนาดนี้นะ..

ผมสังเกตเฟอร์เดียมาสักพักแล้ว ตั้งแต่เจอกันบนรถเมื่อเช้าเขาก็เอาแต่ไอไม่หยุด
คอจะพังอยู่แล้วมั้งน่ะ

อุตส่าห์ไปซื้อยาอมมาให้ยังไม่ยอมรับอีกว่าไม่สบาย
คิดว่าจะหลบไปได้ตลอดรึไง เด็กดื้อ

"ไม่กินก็เรื่องของนาย"

ต้องให้เล่นบทเย็นชา

หลังจากมองล่อกแล่กอยู่ไม่นานก็ขยับมาใกล้ ยกมือถูจมูกแก้เขินพร้อมกระแอมสองสามที

"ม..มาร์ค เห็นน้ำเปล่าไหม"

เฟอร์เดียถามงึมงำ พยายามง้ออยู่ล่ะสิ

เดี๋ยว.. ง้ออะไร ไม่ได้งอนสักหน่อย

"อยู่บนรถ"

เขาพยักหน้าหงึกหงัก ลุกหายไปไม่ถึงนาทีก็เดินกลับมาพร้อมขวดน้ำในมือ ผมยกมือขึ้นกอดอกทำเป็นไม่สนใจ

"ไม่ดื่มล่ะ"

เห็นเอามาวางไว้เฉยๆ แล้วมันขัดตา

"มันเย็น ดื่มไม่ได้"

"ทำไม"

"ก็... เจ็บคอ"

เสียงหวานตอบกลับมาเบาๆ เหมือนกลัวจะได้ยิน ผมถอนหายใจ หยิบขวดน้ำตัวเองและยาอมยื่นให้

"เอาขวดนั้นมา"

เฟอร์เดียรับขวดผมไปและยื่นขวดใหม่ให้อย่างงงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเอาให้เลยรีบกระดกอย่างกระหาย

"แล้วจะร้องเพลงได้มั้ยเนี่ย"

ขนาดเจ็บคอยังร้องได้ดีขนาดนี้ ทึ่งในตัวเขาจริงๆ
"พูดไม่ได้เลย แค่กๆๆ" เสียงติดแหบดังขึ้นข้างหู ผมหันไปมองทันเห็นเฟอร์เดียโยนเม็ดยาอมเข้าปากพอดี

เกือบครึ่งห่อแล้วยังไม่ดีขึ้นอีก...

"ไปทำอะไรมา"

"ไม่ได้ทำอะไร อยู่ดีๆ ก็เป็น"

โกหก.. ดูก็รู้ว่าโกหก
แต่จะยอมตามใจแล้วกัน